Ωστόσο,το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) με αντικείμενο τη δημιουργία και λειτουργία εγκαταστάσεων επεξεργασίας και φύλαξης ΑΚΡΑ,το οποίο εμφανίστηκε με χρονικό περιθώριο διαβούλευσης 10 μόλις ημερών(28/07-08/08), χωρίς να έχει προηγηθεί κανείς διάλογος με την επιστημονική κοινότητα της χώρας, τους φορείς αυτοδιοίκησης, τους εκπροσώπους των πολιτών και τα κινήματα που χρόνια τώρα ασχολούνται ενδελεχώς με τα θέματα αυτά(αντιπυρηνικό,περιβαλλοντικό ), ανοίγεται σε τουλάχιστον αμφιλεγόμενα αν όχι πολύ επικίνδυνα πεδία.
Το κείμενο προτάσσει την ανάγκη προσαρμογής της χώρας στις οδηγίες της ΕΕ και της Euratom (περί θεσπίσεως εναίου κοινοτικού πλαισίου). Να θυμηθούμε ωστόσο ότι η Euratom ιδρύθηκε για να προασπίζει τα συμφέροντα της ευρωπαικής πυρηνικής βιομηχανίας ήδη από την προδρομική της ΕΕ εποχή ενιαίας αγοράς άνθρακα και χάλυβα, συμφέροντα τα οποία υπηρετεί έκτοτε συνεπώς, ανεπηρέαστη απο τις τραγωδίες του Τσερνόμπιλ, της Φουκούσιμα και τόσων άλλων,υπερασπιζόμενη τα ετήσια έσοδα που αυτή αποφέρει έναντι του δημοσίου συμφέροντος.Οσο για το "ενιαίο κοινοτικό πλαίσιο" με το οποίο η Ελλάδα οφείλει να εναρμονιστεί, εξυπηρετεί και αντικατοπτρίζει τις ανάγκες χωρών με σημαντική πυρηνική βιομηχανία και έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων ετησίως στον κρατικό κορβανά τους (όπως η Γαλλία και η Γερμανία)οι οποίες εκτός από νέα συμβόλαια για τη δημιουργία εγκαταστάσεων σε όλο και περισσότερες χώρες, ψάχνουν συνεχώς για νέους χώρους αποθήκευσης των τεράστιων ποσοτήτων ραδιενεργών καταλοίπων που παράγουν. Αφορά επίσης χώρες - πελάτες των προηγουμένων που διαθέτουν ήδη πυρηνικούς αντιδραστήρες και τέλος χώρες- τοξικές χωματερές, χώρες δηλαδή που ακόμη κι άν δε διαθέτουν δική τους πυρηνική βιομηχανική δραστηριότητα, δέχονται στα εδάφη τους προς τελική επεξεργασία και επίγεια ή υπόγεια αποθήκευση ραδιενεργά απόβλητα και καύσιμα είτε κατ επιταγήν άλλων χωρών από τις οποίες εξαρτώνται στενά πολιτικο- οικονομικά είτε έναντι ποικίλων ανταλλαγμάτων (πχ.Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, από τη εποχή του "υπαρκτού" και μετά). Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Πώς και γιατί μία χώρα όπως η δική μας, χωρίς παρόμοιο προφίλ, οφείλει να εναρμονίσει σε αυτό το πλαίσιο το "εθνικό σχέδιο"της για "εθνική ενεργειακή πολιτική"; Και γιατί αυτή η σπουδή, να πρέπει δηλαδή να κατατεθεί ως ισχύον το ΠΔ στα αρμόδια όργανα της ΕΕ μέχρι τις 23 του καυτού αυτού Αυγούστου, μήνα που σηματοδοτείται από την εκβιαστική πίεση για τη λήξη των συζητήσεων και την υπογραφή της νέας δυσβάσταχτης Συμφωνίας;
Από τις πρώτες γραμμές της εισηγητικής έκθεσης, παρουσιάζεται η εμπλοκή της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ), κατ επανάληψη μεταξεταστέας σε εξετάσεις αξιοπιστίας, αφού κατ' εξακολούθηση έχει υποτιμήσει πυρηνικές καταστροφές ( με τελευταία τη Φουκούσιμα), αναπροσαρμόζει κατά το δοκούν τα επιτρεπτά για τον πληθυσμό όρια ραδιενέργιας, αποκρούει κάθε διαδικασία δημόσιας έρευνας των δραστηριοτήτων της. Και όμως,αναδεικνύεται επισήμως ως βασικός σύμβουλος- συνομιλητής της Εθνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας(ΕΕΑΕ), που με τη σειρά της όχι μόνο εισηγείται το κείμενο ΠΔ, θεσπίζει τους όρους για τη χορήγηση των σχετικών αδειοδοτήσεων (παρά τα 6 συνυπογράφοντα υπουργεία) αλλά και επιβλέπει την εφαρμογή, τις ποινές για όποιες παραβάσεις ( που πώς αλήθεια θα αποτιμώνται, όταν τα αποτελέσματα τους μπορεί να είναι μοιραία για ανθρώπους και περιβάλλον) και μπορεί να αναθεωρήσει το περιεχόμενο του ΠΔ ανά τριετία, διευρύνοντας επομένως και αναπροσαρμόζοντας το στις επιλογές( και "δεσμεύσεις" ) της εκάστοτε κυβέρνησης και τις απαιτήσεις νέων συνθηκών. Οχι και τόσο καθησυχαστικό......
Αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο του ΠΔ, παρά την προσπάθεια καθησυχαστικών διατυπώσεων,εμφανίζει αντιφάσεις :
Ενώ τονίζεται πως η εφαρμογή του (εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, αμοιβές προσωπικού) δεν προκαλεί άμεση δαπάνη στον κρατικό προυπολογισμό, οι κάτοχοι αδειών των εγκαταστάσεων αυτών (φυσικά ή νομικά πρόσωπα) οφείλουν να ανήκουν στο δημόσιο τομέα. Ποιοί θα είναι αυτοί;
Είναι πλέον παγκοσμίως γνωστό ότι οι εγκαταστάσεις και διαδικασίες επεξεργασίας / φύλαξης, μόνιμης ή προσωρινής, των ΑΚΡΑ, όπως και η μετέπειτα αποξήλωση των εγκαταστάσεων αυτών είναι δυσθεώρητα δαπανηρές αν και κάθε άλλο παρά ασφαλείς, ενώ ο τερματισμός του κύκλου ζωής τους σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται την εξαφάνιση των καταλοίπων απο την περιοχή, παρά τις όποιες ψευδαισθήσεις αναπλάσεων με σκοπό την αλλαγή χρήσης. Ποιοί λοιπόν θα διαθέσουν τα απαιτούμενα κεφάλαια ;
Σίγουρα όχι οι καταχρεωμένοι ΟΤΑ που προβλέπεται να ανταμειφθούν αντισταθμιστικά για τη φιλοξενία στα διοικητικά τους όρια τέτοιων εγκαταστάσεων (άρθρο 22 ) ούτε οι υπό ιδιοκτησιακές και άλλες περιπέτειες ΔΕΗ. Ας δούμε τις πιο πιθανές εναλλακτικές :
-Δημιουργία νομικών προσώπων από το δημόσιο και ιδιώτες , όπου προφανώς ο "μεγαλοεπενδυτής" (ελληνικές, πολυεθνικές εταιρίες ή όμιλοι)υπερισχύει, προκειμένου να κάνει μία τόσο υψηλού ρίσκου επένδυση.
-Δημιουργία ειδικού φορέα του δημοσίου, ευρωπαικής ή άλλης χρηματοδότησης, με το κίνητρο της επένδυσης συζητήσιμο και την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ορατή.
- Σύμπραξη του ελληνικού δημοσίου με δημόσιους ή ημιδημόσιους φορείς τρίτων χωρών εντός ή εκτός ΕΕ στην ίδια πάντοτε λογική.
Μήπως είμαστε υπερβολικά καχύποπτοι; Ας δούμε μερικά επιπλέον σημεία:
Ενώ το ΠΔ απαγορεύει την εισαγωγή αναλωθέντων καυσίμων για επεξεργασία και αποθήκευση στην Ελλάδα, δεν απαγορεύει τη διέλευση τους μέσω της χώρας προς άλλους προορισμούς, παρέχοντας πλέον νόμιμη δίοδο, με ότι αυτό συνεπάγεται από την εξαιρετικά επικίνδυνο αυτό transit. Ακόμη χειρότερα, ενώ απαγορεύεται η εισαγωγή ραδιενεργών αποβλήτων για αποθήκευση εντός της χώρας, μετά την έναρξη λειτουργίας των εγκαταστάσεων (με την ομιχλώδη χρηματοδότηση ) νομιμοποιούνται οι πιθανότητες διακρατικών συμφωνιών για αποστολή και επεξεργασία τους στην Ελλάδα( άρθρο 12), φύλαξη τους μέχρι 100 χρόνια την οποία αναλαμβάνει ως μόνος υπεύθυνος ο κάτοχος της σχετικής άδειας, ενώ και τα αναλωθέντα καύσιμα φυλάσσονται μέχρι να επιστραφούν στους κατόχους τους που -αποδεδειγμένα-ουδέποτε τα βιάζονται! (άρθρο 15)
Όσο για την εκπαίδευση του προσωπικού που θα αναλάβει το βάρος των προαναφερθέντων διαδικασιών συν τη φύλαξη/ πρόληψη/αντιμετώπιση πιθανότητας κλοπής υλικού, δολιοφθοράς(μαζί και τις τρομοκρατικές ενέργειες), παράνομης μεταφοράς( όπως αυτές που η ιταλική και η ρωσική μαφία αναλαμβάνει άκρως κερδοφόρα) και άλλων πολλών δαιμονίων, έχει ήδη υπάρξει προετοιμαστεί εδώ και δύο χρόνια, γεγονός που οι πολίτες της χώρας κατά συντρηπτική πλειοψηφία αγνοούν:
Το 2013 η τότε ελληνική κυβέρνηση κύρωσε μία άλλη συμφωνία της ΕΕΑΕ, πάλι με την ΔΕΑΕ και την Euratom, για ίδρυση στην Ελλάδα μετεκπαιδευτικού κέντρου διαχείρισης, επεξεργασίας και φύλαξης ραδιενεργών αποβλήτων . Στο κέντρο αυτό θα γίνονταν δεκτοί όχι μόνο Έλληνες αλλά και ξένοι επιστήμονες από τη ΝΑ Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, επιλεγμένοι όχι από την επιστημονική κοινότητα των χωρών τους (Πανεπιστήμια, επιστημονικές ενώσεις κλπ) αλλά κατ ευθείαν από τις κυβερνήσεις τους. Κατά τη διάρκεια τηςπαραμονήςτους στην Ελλάδα, υπάρχει πρόβλεψη διπλωματικής ασυλίας για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και καταβολή αποζημιώσεων από το ελληνικό δημόσιο σε περίπτωση τραυματισμού, ασθενείας ή θανάτου τους που μπορεί να προέλθει από τη μετεκπαιδευτική διαδικασία ! Η τότε αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει την κύρωση τόσο στην αρμόδια Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων όσο και στην Ολομέλεια της Βουλής, μη πειθόμενη από τα γνωστά περί Δημοκρίτου και ακτινολογικών εργαστηρίων επιχειρήματα. Εκτοτε, σιγή ιχθύος για την πρόοδο του έργου, μέχρι που το εν λόγω κέντρο επανεμφανίζεται τώρα εδώ. Η αδιαφάνεια είναι ως γνωστόν το μεσαίο όνομα των πάσης φύσεως πυρηνικών πρωτοκόλλων.
Από τη σκοπιά αυτή, στο παρόν ΠΔ σημειώνεται πρόοδος : Οι πολίτες εδώ δεν αγνοούνται,θα ενημερώνονται απο τις εκθέσεις της ΕΕΑΕ η οποία θα στέλνει τις προτάσεις αδειοδότησης στην εκάστοτε αρμόδια περιφέρεια, " με την προυπόθεση να μην τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια ασφάλεια"(άρθρο 7).
Αν συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να κρύβεται ο διάβολος στις λεπτομέρειες, στη συγκεκριμένη δε μπήκε καν σε τέτοιο κόπο! Ανοίγεται ήδη ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μίας χώρας που -εξαντλημένη από τους εκβιασμούς, τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των δανειστών της- προσεγγίζει, όπως οφείλει, νέους συμμάχους. Μόνο που έχουν κι αυτοί τη δική τους πυρηνική ατζέντα : Η Ρωσία δεν είναι μόνο ανάδοχος μέρους του πυρηνικού προγράμματος της Τουρκίας αλλά και σε αναγκαστικό σχεδιασμό των ανοιγμάτων της προς Νότον μετά την "απώλεια" της Ουκρανίας.Το Ισραήλ διατηρεί ανέπαφη την πολιτική του για το πυρηνικό οπλοστάσιο του, ενώ οι ΗΠΑ που διατηρούν βάσεις στη χώρα μας, ομνύουν στη νομιμότητα των πυρηνικών εξοπλισμών ως αποτελεσματικού μέσου στον αγώνα κατά των πολεμικών εντάσεων και τηςτρομοκρατίας, δείχνοντας φυσικά προς την ευρύτερη περιοχή μας ....
Ετσι, η εξαντλημένη, έρμαιο όλο και περισσότερων απαιτήσεων για την οικονομική της επιβίωση και σε αναζήτηση νέων συμμάχων χώρα, κώφευσε στη Διεθνή Ανθρωπιστική Εκκληση για μη διάδοση των πυρηνικών εξοπλισμών που κατατέθηκε στη φετεινή διαδικασία του ΟΗΕ και υπογράφηκε από 109 χώρες,όπως ακριβώς κώφευσαν οι παλιοί και νέοι φίλοι της. Ταυτόχρονα, με διαδοχικά βήματα, προχωράει η "αποδαιμονοποίηση" της πυρηνικής πραγματικότητας στη συλλογική συνείδηση των πολιτών της.
Ο κ. Χρήστος Χουσιάδας, Πρόεδρος της ΕΑΕΕ, συνέστησε να διαβάσουμε το κείμενο του ΠΔ που φέρει την υπογραφή του ψύχραιμα και προσεκτικά. Αυτό ακριβώς κάναμε...
* Η Ολγα Αθανίτη είναι αντιπρόεδρος του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου Μεσογείου
Συντομευμένη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών
