1.Η κατάληξη των διαπραγματεύσεων με το πιστόλι στον κρόταφο, όπως ειπώθηκε, ήταν μια δεινή ήττα για την ελληνική κυβέρνηση. Ποια η δική σου εκτίμηση; Και πώς θα πρότεινες να αντιμετωπιστεί;
Δυστυχώς, η συμφωνία της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» αποτελεί στην ουσία ένα νέο μνημόνιο λιτότητας, εργασιακών και ασφαλιστικών απορυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων.
Η κυβέρνηση έπρεπε να απεγκλωβιστεί από το θανάσιμο και φρικτό εκβιασμό των δανειστών και να ακολουθήσει άλλο δρόμο σε απόλυτη εναρμόνιση με το όχι του λαού και της νεολαίας στο πρόσφατο δημοψήφισμα που η ίδια- και σωστά- προκάλεσε.
Tο νέο αυτό μνημόνιο δεν θα έπρεπε να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται και μετά την ψήφιση του στη Βουλή, ώστε η κυβέρνηση ν’αλλάξει τη θέση της και με την αγωνιστική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, όλης της αριστεράς και του λαού να ακυρωθεί και αυτό και τα δύο προηγούμενα.
2. Την περασμένη βδομάδα έκανες κατά την παραλαβή παράδοση τον απολογισμό του έργου του υπουργείου που είχες υπό την ευθύνη σου, το οποίο ήταν πραγματικά πλούσιο, κάνοντας έτσι την παράδοση πιο στενάχωρη. Συνολικά όμως πώς μπορεί να κριθεί το έργο της κυβέρνησης αυτό το εξάμηνο;
To έργο της κυβέρνησης τους πεντέμισι μήνες πριν την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές της χώρας, ήταν αναμφισβήτητα θετικό. Με δώδεκα νόμους έθεσε σε εφαρμογή ένα τμήμα των προγραμματικών της δεσμεύσεων, όπως τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης για ηλεκτρικό ρεύμα, σίτιση, στέγαση , επαναπρόσληψη των απολυμένων μέσω διαθεσιμοτήτων από το δημόσιο, επαναλειτουργία της ΕΡΤ, μέτρα για την ανακούφιση των Ατόμων με Αναπηρία και την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, επαναφορά της σύνταξης των υπερηλίκων ανασφάλιστων (Ελλήνων και ομογενών), μέτρα για τον απεγκλωβισμό των αυτοαπασχολουμένων συνταξιούχων που δεν μπορούσαν να πάρουν τη σύνταξή τους γιατί είχαν οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία τους κλπ.
Ωστόσο, είχαμε και σημαντικές καθυστερήσεις ως προς τη διασφάλιση του δημοσίου ελέγχου στις τράπεζες, τον περιορισμό της δύναμης των ολιγαρχών του πλούτου και τη φορολόγησή τους, τον έλεγχο των συστημικών ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων (Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κατώτατος μισθός).
Επίσης, έγιναν και σημαντικά λάθη, όπως η συμφωνία στο Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου και η πληρωμή υποχρεώσεων 8 δις στους δανειστές, την ίδια στιγμή μάλιστα που δεν μας έδιναν καμία χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους της χώρας μας.
Αυτό που εκτιμούμε ότι θα συμβεί από εδώ και πέρα, εάν η κυβέρνηση επιμείνει και υπογράψει τον Αύγουστο το τρίτο μνημόνιο, είναι ότι θα οδηγηθεί και με το νεοφιλελεύθερης κοπής περιεχόμενό του και με τη σκληρή και ταπεινωτική εποπτεία του κουαρτέτου πλέον των δανειστών στην πλήρη ακύρωση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και των προγραμματικών δηλώσεών της.
3. Πάρα ταύτα (μνημονιακή συμφωνία κ.λπ), όπως φαίνεται η πλειοψηφία της κοινωνίας επιλέγει να αντιπαρατεθεί με την ήττα αυτή η κυβέρνηση και τον ίδιο πρωθυπουργό και τους στηρίζει. Πώς μπορεί να ερμηνευθεί αυτό; Είναι εφικτό; Και πώς μπορεί να γίνει ενεργοποίηση αυτής της πλειοψηφίας κατά του νέου μνημονίου για βαθμιαίο απεγκλωβισμό της χώρας από αυτό;
Το «ωσαννά των βαΐων» μετατρέπεται εύκολα σε «σταύρωσον αυτόν», όταν θα αρχίσουν να φαίνονται οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις του νέου μνημονίου. Η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω ουσιαστικής συζήτησης στα συλλογικά όργανά του, αλλά και η ανάπτυξη αντιμνημονιακών εργατικών και κοινωνικών αγώνων μπορούν να ακυρώσουν τα μνημόνια, να κάνουν την εμπλοκή της κυβέρνησης σ’αυτά μια πολύ σύντομη παρένθεση και να την επαναφέρουν στη ρότα των προγραμματικών δεσμεύσεών της.
4. Ασκείται κριτική σε όσους ψήφισαν όχι ότι η θέση τους εμπεριέχει μια αντίφαση ανάμεσα στην επιλογή του όχι και της δήλωσής τους ότι στηρίζουν παρόλα αυτά την κυβέρνηση. Δεν φοβάστε ότι αυτή η στάση, επιπλέον, ενισχύει το έδαφος σε όσους θέλουν να ωριμάσουν κάθε είδους σενάρια συγκυβέρνησης;
Ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισα στη Βουλή ΟΧΙ σε νέο μνημόνιο και μάλιστα από κυβέρνηση με κορμό του ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη εναρμόνιση με τις συνεδριακές αποφάσεις του κομματός μου και τις προγραμματικές δεσμεύσεις του.
Αυτό το έκανα, όχι μόνο για λόγους αρχής και συνείδησης, αλλά και γιατί θεωρώ ότι η συνέχιση των μνημονίων θα είναι καταστροφική για το λαό και τη χώρα.
Εξακολουθώ να αγωνίζομαι μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσές μου στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κ.Ε. και στους κοινωνικούς αγώνες για τον απεγκλωβισμό της κυβέρνησης από τη μνημονιακή συμφωνία της με τους δήθεν εταίρους της χώρας, που για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι λειτουργούν ως αμείλικτοι δανειστές και ως νέα ιερά συμμαχία ενάντια σ’αυτούς που αμφισβητούν τις πολιτικές τους.
5. Ασκείται κριτική από την πλειοψηφία της Κ.Ο. ότι οι του όχι προτείνουν μια ανισότιμη σχέση στο εσωτερικό της, δηλαδή άλλος να στηρίζει τους νόμους της επαχθούς συμφωνίας και άλλοι τους υπόλοιπους, του συριζικού προγράμματος δηλαδή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε από την ίδρυσή του με ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα και ως τέτοιος βρέθηκε στον αφρό του μεγάλου κύματος των αντιμνημονιακών αγώνων του 2010-2014 και εν συνεχεία από το 4% στο 36% και στη διακυβέρνηση της χώρας. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να συνεχίσουμε και στο μέλλον.
6. Επικρίθηκε το εναλλακτικό σχέδιό σας είτε ως ευκαιριακό είτε ότι ήταν ανεπεξέργαστες "ιδέες" με ενδεχόμενο μάλιστα μεγάλο κόστος για τη χώρα και το λαό. Είναι έτσι;
Εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν και μάλιστα πολλές. Η πιο βασική από αυτές, δηλαδή ότι δεν γίνεται να καταργήσεις τα μνημόνια εάν δεν συγκρουστείς με την ευρωζώνη, έχει κατατεθεί από εμένα και άλλους συντρόφους μου στο συνέδριο του κόμματος και σε συνεδριάσεις της Κ.Ε. του κόμματος και έχει επανειλημμένα απορριφθεί. Επομένως, η εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα δεν είναι τεχνικοερευνητικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό και δυστυχώς δεν υπήρχε η πολιτική βούληση από την κυβέρνηση να την αποδεχθεί, να την επεξεργαστεί, να την αναδείξει και να προετοιμάσει το λαό να την πιστέψει και να τη στηρίξει.
Αυτό που έφταιγε δεν ήταν η απουσία εναλλακτικής λύσης, αλλά η δογματική εμμονή στην πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη.
Η τεχνική επεξεργασία αυτής ή όποιας άλλης εναλλακτικής πρότασης δεν ήταν και δεν είναι υποχρέωση μίας τάσης του κόμματος, αλλά του όλου κόμματος, πόσο μάλλον που η συνεδριακή του απόφαση ήταν καμία θυσία για το ευρώ, και κυρίως της κυβέρνησης.
Και εν πάσει περιπτώσει, αδικούμε τους εαυτούς μας, την ιστορία μας και τους αγώνες μας, όταν ισχυριζόμαστε ότι είναι μονόδρομος τα μνημόνια και η λιτότητα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σ’αυτά. Με αυτό τον ισχυρισμό στην ουσία αναιρούμε τους λόγους ύπαρξης και το ρόλο της αριστεράς και των κοινωνικών αγώνων για τη διεκδίκηση εναλλακτικών λύσεων στο νεοφιλελέυθερο καπιταλισμό.
7. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι αν δεν προσέξουμε το ρήγμα στην ΚΟ ίσως μετατραπεί σε ρήξη μέσα στο κόμμα. Εγείρεται έτσι ζήτημα ιστορικής, όχι απλώς πολιτικής ή κομματικής ευθύνης. Πιστεύεις ότι αυτό μπορεί να αποφευχθεί και πώς; Ποια θα ήταν η συμβολή της δικής σας πλευράς;
Η ενότητα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη μόνο με τον πλήρη σεβασμό της διαφορετικότητας.
Γι’αυτό αυτή την ώρα δεν χρειάζεται να σηκώνονται οι τόνοι ούτε να εξαπολύονται απειλές ενάντια σε όσους διαφωνούμε με το νέο μνημόνιο.
Πόσο μάλλον είναι λυπηρό να παρουσιάζεται , τουλάχιστον με την ανοχή ή και το χλευασμό κύκλων του κόμματος και της κυβέρνησης, από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης η όποια αριστερή εναλλακτική λύση ως «ριφιφί» στο Νομισματοκοπείο ή στην Τράπεζα της Ελλάδας ή επίσης όσοι σύντροφοι/συντρόφισσες υποστηρίζουμε τέτοιες προτάσεις να αποκαλούμαστε «συμμορία της δραχμής».
Αυτό υπερβαίνει κάθε έννοια αριστερής ηθικής και δημοκρατικής δεοντολογίας και πρέπει να σταματήσει ακαριαία.
Το πολιτικό πρόβλημα που έχει προκύψει μετά την ήττα της κυβέρνησης μόνο με ουσιαστική και δημοκρατική συζήτηση στα συλλογικά όργανα του κόμματος μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί.
8. Ποια τα συμπεράσματά σας από όλα όσα ζήσαμε αυτό το διάστημα; Και τι προτείνετε ως αναγκαία ευρωπαϊκή πολιτική για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρωπαϊκή Αριστερά;
Μετά τα όσα έγιναν, θεωρώ ότι η πολιτική που ασκούσαμε για διαπραγμάτευση χωρίς να αμφισβητείται η ευρωζώνη και το ευρώ έφτασε στα όριά της και ηττήθηκε κατά κράτος. Αποδείχθηκε ότι ευρωζώνη και μνημόνια για την Ελλάδα και τις χώρες του φτωχού ευρωπαϊκού νότου πάνε μαζί ως πακέτο.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει ζωή για τη χώρα μας εκτός Ευρωζώνης. Με μια συντεταγμένη πορεία, καλά προετοιμασμένη στα πλαίσια ενός συνολικού εναλλακτικού σχεδίου, που θα περιλαμβάνει όχι μόνο το εθνικό νόμισμα, αλλά και την αμφισβήτηση και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη φορολόγηση των υψηλών κερδών και του μεγάλου πλούτου, τον έλεγχο των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τον ενεργειακό πλουραλισμό, τις πολυμερείς διεθνείς σχέσεις, οικονομικές συμφωνίες εντός και εκτός Ε.Ε., χρηματοδότηση αναπτυξιακού σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και κυρίως τον τερματισμό της λιτότητας και την αποκατάσταση των λεηλατημένων από τα μνημόνια εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες του μπορεί και πρέπει να ζητήσει από την κυβέρνηση τον απεγκλωβισμό της από το 3Ο μνημόνιο και τον επαναπροσανατολισμό της στην παραπάνω κατεύθυνση.
