Αυτές τις ώρες, ώρες ιστορικής ευθύνης, αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσουμε για την ενότητα του χώρου μας, του κόμματός μας και ταυτόχρονα για την ανάγκη να αναζητήσουμε δρόμο απεγκλωβισμού από μια «συμφωνία», που είναι αδύνατον να εφαρμόσει μια κυβέρνηση της αριστεράς.   
Η κυβέρνηση εκβιάστηκε να υπογράψει μια «συμφωνία» μη συμβατή με τις αξίες και το πρόγραμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά κυρίως με τους όρους αξιοπρεπούς επιβίωσης των ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων που εκπροσωπεί, ενώ ο ελληνικός λαός τιμωρείται από τους δανειστές, δηλαδή τους Ευρωπαίους μεγαλοτοκογλύφους, επειδή άρθρωσε το περήφανο «όχι» του. Λίγο πριν την υλοποίηση της απειλής για ολοκληρωτική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, το μνημονιακό συντηρητικό κατεστημένο, με όλα τα συστημικά μέσα σε διατεταγμένη υπηρεσία, επιχειρεί τη διάλυση του κόμματός μας. Ζητούν την κεφαλή επί πίνακι όλων όσων (βουλευτών, στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ) πιστεύουν ότι τα μνημόνια δεν μπορεί να είναι μονόδρομος για το ΣΥΡΙΖΑ και ότι το κόμμα όφειλε και δικαιούταν να έχει λόγο για όλες τις δραματικές εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας.

Στόχος η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι λογικό όλοι οι παραπάνω, εσωτερικοί κι εξωτερικοί υπερασπιστές του δόγματος ΤΙΝΑ (There Is No Altenative, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση απ’ το νεοφιλευθερισμό, ελληνιστί), να επιτίθενται τώρα στην πολιτική δύναμη, που κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο που υποφέρει, με σαφές και ταξικό πρόσημο (αν κάποτε γίνει σοβαρή επεξεργασία των στατιστικών του δημοψηφίσματος θα το τεκμηριώσει). Γιατί ο στόχος δεν είναι μόνο να εξευτελιστεί και να μεταλλαχτεί ή να πέσει η κυβέρνηση με κορμό τη ριζοσπαστική αριστερά, αλλά να διαλυθεί και η ίδια η ριζοσπαστική αριστερά εις τα εξ ων συνετέθη, αφού απέκτησε μαζικότητα, πρωτοφανή και επικίνδυνη για τις ισορροπίες του ευρωπαϊκού αλλά και του διεθνούς κεφαλαιοκρατικού κατεστημένου. Και γι’ αυτό «συμβουλεύουν» την ηγεσία του χώρου να απομακρύνει τους «απείθαρχους» (τα όχι, τα παρών, τα 109 μέλη της Κ.Ε.) και να συνθλίψει όσους σκέφτονται ακριβώς τα ίδια παρόλο που ψήφισαν ναι, για να μην αμφισβητηθεί το πολιτικό δικαίωμα της κυβέρνησης, να είναι αυτή που αποφασίζει, ως η κυβέρνηση, άλλωστε, που παρά τα λάθη της, εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να στηρίζει η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Αναγκαστικές συνέπειες

Ωστόσο, αν πιστεύουμε –και αυτό ως τώρα έχουμε συνομολογήσει, εμείς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ– ότι ο λαός δεν πρέπει να μένει στο περιθώριο και ότι τα μέλη του κόμματος είναι ενεργά υποκείμενα με αυτοπρόσωπη συμμετοχή στις διαδικασίες και όχι ανώνυμοι ψηφοφόροι και νούμερα σε δημοσκοπήσεις, τότε προκύπτουν αναγκαστικές συνέπειες:
Α) Το κόμμα με τα δημοκρατικά εκλεγμένα του όργανα, το πρόγραμμα και το καταστατικό του δικαιούται και οφείλει να πει τη γνώμη του για τα τεκταινόμενα και, μάλιστα, αυτό έπρεπε να έχει ήδη γίνει χθες. Αν είχε, όντως, γίνει, ίσως κι η συνεννόηση μεταξύ μας σε όλα τα επίπεδα να ήταν καλύτερη και να μην νιώθαμε, όπως σήμερα, βαθιά πληγωμένοι.
Β) Τα μέλη κι οι βουλευτές του κόμματος, όσοι και όσες από αυτούς, δικαιούνται να πιστεύουν και να εκφράζουν τη γνώμη ότι η συμφωνία, προϊόν αδίστακτου εκβιασμού, δεν είναι οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμη και πολιτικά διαχειρίσιμη από τη συλλογικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Γ) Η κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα, όλοι και όλες μας, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το γεγονός ότι δεν υπήρξε εγκαίρως και με σοβαρότητα εναλλακτικό σενάριο κινήσεων μπροστά στη διαφαινόμενη κορύφωση του εκβιασμού, ενώ σε όλους τους τόνους –με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα– λέγαμε στον κόσμο ότι δεν θα υποχωρήσουμε. Προφανώς δεν πιστεύαμε ότι μη υποχωρώντας θα καταστραφούμε – ή αν το πίστευαν, έστω κάποιοι από μας, θα έπρεπε πάλι το κόμμα να έχει πάρει εγκαίρως και δημόσια αποφάσεις, πράγμα που δεν συνέβη, ούτε καν για το δημοψήφισμα.
Δ) Η διαχείριση της σημερινής κατάστασης, με τη συμφωνία μισοψηφισμένη, την κυβέρνηση υπό υποχρεωτικό ανασχηματισμό, την κοινοβουλευτική ομάδα σε τρόμο, τις Ο.Μ. και τις Ν.Ε. αντί να αξιοποιούν τη μεγάλη δυναμική του «όχι», να συζητούν τελικά τη διαχείριση μιας απροσδόκητης ήττας και τα κεντρικά όργανα του κόμματος σε... υποχρεωτική καταστολή, είναι καταστροφική. Ίσως κάποιοι να πιστεύουν ότι έτσι διασώζεται η κυβέρνηση, αλλά ούτε αυτό είναι σίγουρο, ειδικά αν και στα μέλη της επικρατήσει το θυμικό και η οργή ένθεν και ένθεν και συνεχίζουν να εκστομίζονται συγκαλυμμένες ή και απροκάλυπτες απειλές, όπως γίνεται δυστυχώς τις τελευταίες μέρες.

Συντεταγμένα και συλλογικά

Η συντεταγμένη δημοκρατική διαχείριση της εσωκομματικής κρίσης είναι η μόνη λογική μέθοδος: με ψύχραιμη αποδοχή είτε της συμφωνίας είτε της διαφωνίας μεταξύ μας, χωρίς πειθαρχικά μέτρα ή διασπάσεις «στον αέρα», με απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά μέσα από τις κομματικές διαδικασίες, με την αποφυγή της ανθρωποφαγίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, με τη συριζική ανεκτική κουλτούρα ζωντανή και όχι βίαια μεταλλαγμένη και, πάντως, με τη συναίσθηση των κρίσιμων στιγμών που περνάμε, ως ριζοσπαστική αριστερά. Πιστεύω πως θα πρέπει να βαδίσουμε, προσεχτικά, αλλά γρήγορα, προς τον απεγκλωβισμό από τη μνημονιακή διαχείριση στην οποία η κυβέρνηση κινδυνεύει να παγιδευτεί. Όμως, η αναζήτηση λύσης, η εκπόνηση ενός νέου εναλλακτικού, αξιόπιστου ριζοσπαστικού προγράμματος, προϋποθέτει, για να ‘χει νόημα, συλλογικότητα, την ύπαρξη του όλου ΣΥΡΙΖΑ, ανοιχτή συζήτηση, αναστοχασμό. Ας μην εξαερώσουμε αυτή την πολύτιμη και ιστορική παρακαταθήκη.

*Ο Νίκος Τσιγώνιας είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.