to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

20:45 | 21.12.2012

Αθλητισμός

Ο αυτοκαταστροφικός θρύλος πριν τον Πελέ

Το 1958, όλη η Βραζιλία πανηγύριζε την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, επιβεβαιώνοντας ότι η ντροπή του Μαρακανά και η ήττα από την Ουρουγουάη 8 χρόνια πριν άνηκε στο παρελθόν. Στο τελευταίο λεπτό του τελικού, όταν ο πιτσιρικάς Πελέ διαμόρφωνε το τελικό 5-2, στο άσυλο της Μπαρμπασένα στη Μίνας Γκεράις, οι ασθενείς είχαν μαζευτεί γύρω από ένα ραδιόφωνο και ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς. Όλοι, εκτός από έναν, ο οποίος προσπαθούσε ανάβοντας πολλά τσιγάρα μαζί στο δωμάτιό του να προκαλέσει ασφυξία στον εαυτό του…


Ο Ελένο ντε Φρέιτας μια δεκαετία νωρίτερα αποτελούσε τον προκάτοχο του Πελέ, τον μεγαλύτερο επιθετικό που υπήρχε στις τάξεις της Εθνικής Βραζιλίας. Την ιστορία του παρουσιάζει στον Guardian ο συγγραφέας και αρθρογράφος Τζόναθαν Γουίλσον. Η κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Σελεσάο ήταν το μεγάλο του όνειρο που έμεινε ανεκπλήρωτο. Και το χειρότερο ήταν πως γνώριζε πολύ καλά και ο ίδιος ότι είχε το ταλέντο για να οδηγήσει την ομάδα της χώρας του ψηλά. Έτσι, δεν κατάφερε να αντέξει την επιτυχία του 17χρονου Πελέ. Ένιωθε ότι του έπαιρνε τη δόξα. Η απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε απέτυχε, ωστόσο η κατάστασή του έγινε χειρότερη. Η νοσοκόμα του είχε βάλει στον τοίχο αποκόμματα εφημερίδων που τόνιζαν τις επιτυχίες του. Τα… έφαγε όλα. Τελικά έφυγε από τη ζωή την επόμενη χρονιά σε ηλικία 39 ετών.


«Ο Ελένο ντε Φρέιτας ήταν ξεκάθαρα ένας γύφτος. Είχε τη μούρη του Ροδόλφο Βαλεντίνο και το ταμπεραμέντο ενός τρελού σκύλου. Στον αγωνιστικό χώρο έβγαζε φωτιές. Μια μέρα, σε ένα καζίνο έχασε όλα του τα λεφτά. Μια άλλη νύχτα, ποιος ξέρει που, έχασε τον πόθο του για ζωή», έγραψε χαρακτηριστικά ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Ωστόσο, ο Ελένο δεν είναι γνωστός σε όλους. Ο Βραζιλιάνος ηθοποιός Ροντρίγκο Σαντόρο, ο οποίος έπαιξε τον Ξέρξη στους 300 και γύρισε την πανάκριβη διαφήμιση της Channel με την Νικόλ Κίντμαν, δεν τον γνώρισε όταν είδε τη φωτογραφία του. Ο σκηνοθέτης Ζοσέ Ενρίκε Φονσέκα τον προσέγγισε για να του πει για αυτόν. «Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πολύ δυνατή. Υπήρχε κάτι που μου κέντρισε την προσοχή, μια καλαισθησία». Οι δύο τους έψαχναν ένα πρότζεκτ να δουλέψουν μαζί και ο Σαντόρο, χωρίς καν να δει το σενάριο, ήξερε ότι η ιστορία του Ελένο θα τον κέρδιζε. Η ασπρόμαυρη ποδοσφαιρική ταινία που προέκυψε είναι απολύτως ασυνήθιστη και η έρευνα που έγινε συντέλεσε σε αυτό.





Ο Φονσέκα και ο Σαντόρο είχαν ως μπούσουλα τη βιογραφία του Ελένο, ωστόσο ταξίδεψαν στο Ρίο για να βρουν ανθρώπους που τον ήξεραν και τον έχουν δει να παίζει. Ανακάλυψαν τον 96χρονο παππού του. «Δεν υπήρχε βίντεο, μόνο φωτογραφίες. Αλλά ανεξαρτήτως από το αν οι άνθρωποι τον αγαπούσαν ή τον μισούσαν, έχει αφήσει το σημάδι του». Υπάρχει απογοήτευση για τον τρόπο που πέταγε το ταλέντο του και για τη συμπεριφορά του προς τους ανθρώπους και κυρίως στις γυναίκες. Από την άλλη, τα όσα έκανε μέσα στο γήπεδο δεν περνούσαν απαρατήρητα από κανένα. «Ο τύπος ήταν ένας θρύλος. Ήταν χαμένος στο χρόνο. Ήταν η μεγαλύτερη διασημότητα εκείνη την εποχή και τη δεκαετία του 40 ουσιαστικά γεννήθηκε το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν cool να είσαι παίκτης εκείνη τη στιγμή. Το ποδόσφαιρο δεν είχε καλή φήμη. Εκείνος ήταν πλούσιος, ένας πρίγκιπας στην κοινωνία του Ρίο και τα άφησε όλα πίσω για να γίνει ποδοσφαιριστής», τονίζει ο άνθρωπος που ενσαρκώνει το ρόλο του.


H Mποταφόγκο τον ανακάλυψε σε μια παραλία να κάνει κόλπα με πορτοκάλια σε ηλικία 17 ετών. Δύο χρόνια μετά, ήταν στη πρώτη ομάδα και έχτιζε το θρύλο του. Παράτησε τη νομική για την μπάλα. Ο κόσμος του τραγουδούσε, εκείνος χόρευε σάμπα στον αγωνιστικό χώρο και έκανε ότι μοίραζε μπανάνες στην κερκίδα. Φυσικά,πετύχαινε και γκολ. Ο Γκαλεάνο περιγράφει γλαφυρά ένα τέρμα του απέναντι στη Φλαμένγκο το 1947: «Ο Ελένο είχε την πλάτη του στον τοίχο. Η μπάλα κατέβηκε από ψηλά. Παγίδευσε την μπάλα με το στήθος του και γύρισε χωρίς να την αφήσει να πέσει. Το σώμα του τεντώθηκε, με την μπάλα να ξεκουράζεται ακόμα στο στήθος του. Ανάμεσα σε αυτόν και το τέρμα υπήρχε ένα πλήθος. Ήταν περισσότεροι άνθρωποι στην περιοχή της Φλαμένγκο από ό,τι στη Βραζιλία. Αν η μπάλα χτυπούσε το έδαφος, ήταν χαμένος. Οπότε ο Ελένο ξεκίνησε να περπατάει ήρεμα, διασχίζοντας τις γραμμές των εχθρών με το σώμα του τεντωμένο πίσω και την μπάλα στο στήθος του. Κανείς δεν μπορούσε να του την πάρει χωρίς φάουλ και ήταν στην περιοχή. Όταν έφτασε το τέρμα, το σώμα του ίσιωσε. Η μπάλα γλίστρησε στο πόδι του και σκόραρε».


Η περίοδος της παρακμής ωστόσο είχε ήδη ξεκινήσει. Ο Ελένο δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος παίκτης, αλλά και ένας σπουδαίος πότης, τζογαδόρος και γυναικάς. Εθίστηκε στον αιθέρα, σνιφάροντας από ένα μαντήλι. Κόλλησε σύφιλη, αλλά αρνήθηκε τη θεραπεία, φοβούμενος ότι θα του καταστρέψει την καριέρα. Το 1945 πήρε μέρος στο Κόπα Αμέρικα και τελείωσε στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ,αλλά η Βραζιλία έχασε τη διοργάνωση από την Αργεντινή. Όταν επέστρεψε, μπήκε με μοτοσυκλέτα στο προπονητικό κέντρο της ομάδας του και όταν του είπαν να μιλήσει στους συμπαίκτες του, ζητώντας τους να είναι ενωμένοι, τους επιτέθηκε επειδή δεν ήταν τόσο καλοί όσο αυτός! Οι συμπαίκτες του δεν έτρεφαν και τα καλύτερα συναισθήματα για το πρόσωπό του. Όπως και κάποιοι αντίπαλοι οπαδοί. Σε ένα ματς με την Φλουμινένσε γύρισε στους απέναντι οπαδούς που τον έβριζαν, κατέβασε το σορτς του και έδειξε τους όρχεις του. Στη συνέχεια, έδειξε με το δάκτυλό του τον πίνακα του σκορ, που ήταν 1-1. Λίγο μετά, η Μποταφόγκο πετύχαινε κι άλλο γκολ.


Ο Ελένο έπαθε ψύχωση με δύο στόχους. Να πάρει το Μουντιάλ, με τις δύο προηγούμενες διοργανώσεις να έχουν αναβληθεί λόγω του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και το Πρωτάθλημα Καριόκα με την Μποταφόγκο. Στο κρίσιμο ματς για το Πρωτάθλημα έχασε πέναλτι απέναντι στη Φλουμινένσε και ενώ το σκορ ήταν 2-2, με τις ελπίδες της ομάδας του να εκμηδενίζονται. Σύμφωνα με την ταινία, αντέδρασε με μπουνιές στους τοίχους και παραλήρημα. Ο πρόεδρος αποφάσισε ότι ο παίκτης αποτελεί πρόβλημα για την ομάδα και τον πούλησε στην Μπόκα Τζούνιορς. Εκεί, τα προβλήματά του πολλαπλασιάστηκαν. Χωρίς τη σύζυγό του και παρά τις φήμες που τον ήθελαν αν έχει σχέση με την Έβα Περόν, δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Στο τέλος επέστρεψε στο Ρίο, αλλά η πρώην ομάδα του δεν ήθελε πίσω.


Πήγε στη Βάσκο, η οποία κατέκτησε τον τίτλο, αλλά η αδιαφορία που έδειχνε στην προπόνηση έκανε τον προπονητή του, Φλάβιο Κόστα, να τον επιπλήξει. Επέστρεψε με ένα όπλο, το κόλλησε στο κεφάλι του Κόστα και τράβηξε τη σκανδάλη. Ευτυχώς, ήταν άδειο. Στη συνέχεια έπαιξε μπάλα στην Κολομβία για την Ατλέτικο Ζούνιορ, όπου και γνώρισε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο οποίος έγραψε ότι «ήταν κάτι παραπάνω από έναν επιθετικό. Αποτελούσε μία συνεχή δικαιολογία για να τον κακολογούν». Από την Κολομβία έμαθε για την απώλεια του Μουντιάλ του 1950.


Παρότι είχε βρει ξανά τη φόρμα του, προπονητής στη Σελεσάο ήταν ο Κόστα, ο οποίος τον άφησε εκτός για τον σαφώς χειρότερο Αντεμίρ. Ο μεγάλος του στόχος είχε χαθεί χωρίς ο ίδιος να μπορεί να βοηθήσει. Επέστρεψε στο Ρίο για την Αμέρικα και έκανε ντεμπούτο στο Μαρακανά. Ήταν και του τελευταίο του ματς. Μέσα σε δύο χρόνια, είχε μπει στο ίδρυμα. «Ήθελε να είναι μεγαλύτερος από την ίδια τη ζωή», τονίζει ο Σαντόρο…



Επιμέλεια: Θάνος Σαρρής



Πηγή: othersidefootball.com

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)