Το θέμα δεν είναι να βρεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να αντλείς και αισιοδοξία και δύναμη και ομορφιά και ζωή και όλα τα θετικά συναισθήματα της οικουμένης.

Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πιαστείς.

Γιατί μετά τι κάνεις; Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι ότι όλο αυτό στο βαθμό που δεν σε αφορά ζωτικά δεν σε αφορά καθόλου, και πιάνεσαι από εκεί που έχεις να πιαστείς;

Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στο ελληνικό φθινόπωρο του 2012;

Κι ας έχεις όλους τους λόγους.

(Έπειτα σκέφτομαι πως αυτή είναι η φτιαξιά μου. Πως ίσως πάντα κρυφοκαταθλιπτικός ήμουν, πώς μάλλον πάντα είχα θέμα με την ευτυχία και τη χαρά. Πως χρησιμοποιώ την κρίση ως πρόσχημα για να προβάλλω τα δικά μου θέματα. Έτσι δεν έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι από όσους αυτοκτόνησαν; Έτσι δεν μας διδάσκουν οπίνιον μέικερς και ψυχολόγοι; Να μην αποδίδουμε τις αυτοκτονίες στα οικονομικά αίτια και μόνο, να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και πως αν δεν έχεις την προδιάθεση, ο κόσμος να χαλάει γύρω σου εσύ δεν φουντάρεις).

Αλλά αυτό δεν είναι ένα ποστ που θέλει να μιλήσει για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής.

Αυτό είναι ένα ποστ που θέλει να αντιστρέψει το επιχείρημα: τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πιαστείς από κάπου, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι σημασία έχει το πόσο δυνατός είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις αισιοδοξία, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου;

αναδημοσίευση από  old-boy.blogspot.gr