Οι εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012, έφεραν εμφατικά την αριστερά στο προσκήνιο. Παράλληλα, ειπώθηκε ένα μεγάλο «όχι» στο μνημόνιο και στις πολιτικές δυνάμεις που το στήριξαν. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό αριστερού κόμματος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι πολίτες της χώρας, μετά από 2 χρόνια βγήκαν από την θεσμική αφάνεια, στην οποία η απονομιμοποιημένη μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου υπό τον Παπαδήμο, τους είχε περιορίσει. Διότι η αφάνεια ήταν μόνο σε θεσμικό επίπεδο, καθώς ο κόσμος της αριστεράς και η κοινωνία βρίσκεται σε συνεχή πολιτικό αναβρασμό.
Οι μεγαλειώδεις πορείες, οι συνελεύσεις των πλατειών, τα κινήματα ανυπακοής, οι κατειλημμένες σχολές και οι απεργίες, λειτούργησαν καταλυτικά για την σαρωτική νίκη της αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές. Πλέον το στίγμα δεν δίνεται μόνο στις διαμαρτυρίες στους δρόμους αλλά διεκδικείται δυναμικά κεντρικά, από την ίδια τη Βουλή.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η 6η Μάη προκάλεσε ένα καίριο πλήγμα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που χαράζει η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Οι σοσιαλδημοκράτες Ολάντ και Πόντα, σε Γαλλία και Ρουμανία αντίστοιχα, χρησιμοποίησαν συστηματικά μια ήπια και μερική αμφισβήτηση πλευρών των πολιτικών λιτότητας, με σκοπό εν μέρει να διαφοροποιηθούν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, χωρίς να αντιτίθενται στον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων μέτρων, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν μείγματα πολιτικής, τα οποία μέσα στο διεθνή συσχετισμό είχαν δυνατότητα να παράξουν μικρές αποκλίσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αυτή η έκβαση αποδεικνύει ότι τα μνημόνια, η εξαθλίωση και διάλυση της κοινωνίας δεν είναι μονόδρομος, αλλά τελούν πάντα υπό διακύβευμα. Τελούν υπό την τελική κρίση της λαϊκής ετυμηγορίας. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη, με σαφώς μικρότερη έμφαση, το σκηνικό αλλάζει.
Εντούτοις, η σαρωτική άνοδος της αριστεράς σε Ελλάδα και Γαλλία, οι συνεχείς πιέσεις του λαϊκού παράγοντα και το περιρρέον κλίμα αγανάκτησης που επικρατεί από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη, δημιουργούν μια νέα κατάσταση πραγμάτων όπου ο λαϊκός παράγοντας πιέζει ασφυκτικά τις κυβερνήσεις.
Είναι φανερό ότι αυτό που επιτακτικά ζητούν οι μάζες δεν είναι να απαλυνθούν τα σκληρά μέτρα, αλλά να μπει η Ευρώπη σε μια νέα πορεία, σε μια κατεύθυνση που θα έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και όχι τις αγορές. Και αυτή την πολιτική μόνο η αριστερά μπορεί να την υπερασπιστεί.
