Του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου
Την Τετάρτη 16 Μαΐου γίνονται φοιτητικές εκλογές σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Το γεγονός αυτό θα ήταν σε παλιότερες εποχές ένα μείζον πολιτικό γεγονός. Σήμερα όμως, φαντάζει σαν μια υποχρέωση, η οποία πρέπει απλώς να διεκπεραιωθεί. Για μια τέτοια «αδιαφορία» υπάρχουν μια σειρά αιτίες, πέρα από τη φυσιολογική σε ένα βαθμό επισκίαση των φοιτητικών εκλογών από τις μείζονες πολιτικές εξελίξεις.
Η πρώτη αιτία είναι ο ψηφισμένος από 255 βουλευτές, νόμος Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, ο οποίος καταργεί στην πράξη την ανάμειξη των φοιτητών-τριών στη διοίκηση των ΑΕΙ. Το μήνυμα που εκπέμπει ο συγκεκριμένος νόμος είναι: αφήστε τη διοίκηση των ΑΕΙ σε αυτούς που ξέρουν –και αυτοί που ξέρουν στη νεο-φιλελεύθερη ιδεολογία είναι αναγκαστικά λίγοι οπότε εσείς οι πολλοί δεν έχετε καμία θέση– και στραφείτε στις ταχύρρυθμες και ολιγόχρονες σπουδές σας. Στροφή αναγκαστική, εφόσον ο κόσμος που οικοδομούν οι νεοφιλελεύθεροι είναι ένας κόσμος που στερείται και της ελάχιστης ασφάλειας που εξασφάλιζε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος στον οποίο ο σκληρός ανταγωνισμός απαιτεί απόλυτη προσήλωση στον ατομικό στόχο και αδιαφορία για την αναζήτηση κοινών λύσεων. Η συλλογική πολιτική έκφραση, λοιπόν, πρέπει να πεθάνει τον θάνατο που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη του κόσμου.
Μόνο που, ανάμεσα στις στοχεύσεις των ελίτ και σε όσα τελικά γίνονται, μεσολαβούν οι πολλοί. Και όταν αυτοί οι πολλοί επιδείξουν τη συνείδηση ενότητας, την οποία επέδειξαν οι άνθρωποι του πανεπιστημίου στους μήνες που πέρασαν, οι στοχεύσεις των ελίτ πέφτουν στο κενό. Όση στήριξη από τα μεγάλα ΜΜΕ κι αν διέθεταν, όσο και αν υπέβαλαν στην ελεγχόμενη από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και «Γιατρούς» ηγεσία του Συνδικάτου των πανεπιστημιακών τη γραμμή πλεύσης τους, όσο και αν ο αριθμός των 255 βουλευτών φάνταζε –και ήταν– υπερβολικά μεγάλος. Σήμερα –οκτώ μόλις μήνες μετά–, οι βουλευτές που θα υποστήριζαν τον νόμο είναι μόνο 148 και τα Συμβούλια Διοίκησης, που αποτελούν το βασικό γρανάζι λειτουργίας του πανεπιστημίου σύμφωνα με τον καινούργιο νόμο, δεν έχουν εκλεγεί σε κανένα Πανεπιστήμιο, χάρη στις κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Κατά συνέπεια, και για να επαναλάβω κάτι το τετριμμένο αλλά όχι λιγότερο αληθινό, χαμένη μάχη είναι μόνον η μάχη που δεν δίνει κανένας. Και η μάχη ενάντια στο νεοφιλελεύθερο έκτρωμα Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, παρά τις προσωρινές επιτυχίες μας, πρέπει να συνεχισθεί. Και θα συνεχισθεί μόνον αν η υπάρξει μαζική συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές. Μια συμμετοχή που αμφισβητεί από μόνη της τον πολιτικό πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, που είναι το γκουβέρνο των λίγων.
Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος όρος που συνδέεται άμεσα με την «αδιαφορία» απέναντι στις φοιτητικές εκλογές, και δεν είναι άλλος από την κυριαρχία των δύο παρατάξεων που συνδέονται άμεσα με τον ψυχορραγούντα δικομματισμό. Όταν το 1982 ψηφίστηκε ο νόμος 1268 για τα πανεπιστήμια, θέσπιζε τη μεγάλη φοιτητική συμμετοχή. Αποτέλεσμα της δράσης ενός μαζικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, ο νόμος δεν έκανε τίποτα άλλο από το να απεικονίζει την ενεργή ύπαρξη των πολλών. Μόνον που τα χρόνια που πέρασαν, οι συγκεκριμένες διατάξεις δυστυχώς δεν απέτρεψαν την παντοδυναμία των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, οι οποίες λειτούργησαν περισσότερο σαν «επαγγελματικές σχολές» που επέτρεψαν την μετά το πανεπιστήμιο καριέρα των στελεχών τους, παρά την έκφραση των φοιτητικών διαθέσεων. Το παράδοξο εδώ είναι ότι οι «ιδεολόγοι» των δύο μεγάλων κομμάτων χρέωσαν και πάλι στην αριστερά και βέβαια στη δημοκρατική αντίληψη των πραγμάτων μια κατάσταση για την οποία κύριος αν όχι αποκλειστικός υπεύθυνος υπήρξαν οι φοιτητικές παρατάξεις των κομμάτων τους.
Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να γίνει, με τρόπο ανάλογο με αυτόν των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου, είναι να τιμωρηθούν οι φοιτητικές παρατάξεις του δικομματισμού. Η πολιτική ήττα τους δεν αποτελεί αναγκαίο όρο επιβίωσης του δημοκρατικού, ακαδημαϊκού και δωρεάν πανεπιστημίου, αλλά και το σημείο εκκίνησης για μια μεγάλη αλλαγή μέσα στο πανεπιστήμιο, που θα τολμούσα να την ονομάσω ανθρωπολογικού χαρακτήρα. Οι παρατάξεις αυτές δεν λειτούργησαν μόνον σαν ιμάντες μεταβίβασης νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων που εκπορεύονταν από τα κόμματά τους. Επιπλέον, με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα στελέχη τους, έστω και αν δεν ήσαν αυτά που έφεραν το κύριο βάρος της ευθύνης, κατέστησαν την ατομική ανέλιξη ως τον κύριο, αν όχι αποκλειστικό πρότυπο ύπαρξης των νέων ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία. Κατά συνέπεια, η πολιτική νίκη της Αριστεράς δεν θα είναι μόνον πολιτική. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να ανασυσταθεί η φοιτητική συλλογικότητα, για να ανασυσταθεί η φοιτητική παρέα, για να μπορέσει δηλαδή ο ατομικισμός, που εκτρέφει και εκτρέφεται από τον νεοφιλελευθερισμό, να κλονιστεί συθέμελα.
Αναδημοσίευση από RedNotebook
