Γκρα­βα­ρί­της, Μά­λιος, Σμαΐλης, Κα­ρα­πα­να­γιώ­της, Μπά­μπα­λης, Κου­βάς, Θε­ο­φι­λο­για­νά­κος, Λά­μπρου, Κα­λύ­βας, Γκά­νος, Κα­ρα­μή­τσος, Τε­τρα­δά­κος, Τσέ­λι­γκας, Λε­πε­νιώ­της, Δί­πλας, Στα­μα­τό­που­λος...

 

Πό­σοι πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας γνω­ρί­ζουν την κύ­ρια ι­διό­τη­τα αυ­τών των προ­σώ­πων, έ­στω ε­νός, δύο, τριών. Για πιο πο­λ­λούς δεν το συ­ζη­τώ, ξέ­ρω ό­τι θα ζη­τού­σα πο­λ­λά. Σκέ­ψου, ρω­τάω για τους ε­πι­φα­νείς, για τα φη­μι­σμέ­να ε­πώ­νυ­μα στο πά­ν­θεο των χου­ντι­κών μη­χα­νι­σμών βα­σα­νι­σμού.

 

Μας λέ­νε συ­χνά: οι λα­οί που δεν έ­χουν μνή­μη δεν έ­χουν και μέ­λ­λον. Όμως οι μνή­μες κα­τα­σκευά­ζο­νται με ε­πι­λε­κτι­κές ε­ξα­φα­νί­σεις, πα­ρα­λ­λα­γές, μυ­θο­ποιή­σεις. Το πα­ρε­λ­θόν παί­ρ­νει τη μο­ρ­φή που ε­πι­βά­λ­λουν οι κυ­ρία­ρ­χες α­ντι­λή­ψεις. Οι λα­οί φυ­λα­κί­ζο­νται σε μια πα­ρο­ντι­κή συ­ν­θή­κη. Αυ­τή η αι­χ­μα­λω­σία στο «ε­δώ και τώ­ρα» βα­σί­ζε­ται και ευ­νο­εί την α­να­πα­ρα­γω­γή των κυ­ρία­ρ­χων μη­χα­νι­σμών ε­ξου­σίας, που υ­πο­νο­μεύουν ο­τι­δή­πο­τε α­πο­κλί­νει α­πό την ε­πί­ση­μη λο­γι­κή.

 

Η συ­νε­χής, α­διά­κο­πη πα­ρο­ντι­κή ει­κό­να, η κα­νο­νι­κό­τη­τα του ε­λ­λη­νι­κού κρά­τους, εί­ναι ει­κό­να που πά­ντα πε­ριέ­χει πά­σχο­ντα σώ­μα­τα. Εντυ­πώ­νε­ται πά­νω στα α­το­μι­κά σώ­μα­τα, αι­μά­τι­νη κι α­πό ε­κεί ε­ξα­κο­ντί­ζει την ε­ξου­σία της πά­νω στο κοι­νω­νι­κό σώ­μα, την κοι­νω­νι­κή συ­νεί­δη­ση και την ψυ­χι­κή λει­του­ρ­γι­κό­τη­τα.

 

Εφό­σον, ε­πί δι­κτα­το­ρίας, η αι­μά­τι­νη ει­κό­να των βα­σα­νι­στη­ρίων, σε πρώ­το με­γά­λο πλά­νο, ή­ταν ο κύ­ριος και μό­νος τρό­πος α­νά­κρι­σης και α­πό­σπα­σης πλη­ρο­φο­ριών, ώ­στε κι ά­λ­λοι α­ντι­στα­σια­κοί να συ­λ­λη­φθούν, ας α­να­ρω­τη­θού­με για ποιο λό­γο σή­με­ρα βα­σα­νί­ζουν, γυ­μνώ­νουν, κα­κο­ποιούν, ε­ξευ­τε­λί­ζουν αυ­

τά τα σώ­μα­τα των α­ντι­ρα­τσι­στών και των δια­δη­λω­τώ­ν;

 

Η γλώ­σ­σα των βα­σα­νι­στών εί­ναι πά­ντα ει­λι­κρι­νής μέ­χρι α­η­δίας, α­πο­α­ν­θρω­πο­ποιη­μέ­νη, με την έ­ν­νοια της μη γλώ­σ­σας, δη­λα­δή της γλώ­σ­σας που στε­ρεί­ται τη συ­μ­βο­λι­κή διά­στα­ση.

 

«Θα πε­θά­νε­τε ό­πως οι πα­π­πού­δες σας στον Γρά­μ­μο». Τι δεί­χνει η ει­κό­να; Το α­πό­λυ­το μαύ­ρο του σκό­τους, το α­δια­με­σο­λά­βη­το μαύ­ρο της α­κι­νη­σίας και του θα­νά­του, που χρειά­ζε­ται και ε­πι­κα­λεί­ται το κό­κ­κι­νο του αί­μα­τος για να υ­πά­ρ­ξει μέ­σω των κρε­ου­ρ­γη­μέ­νων σω­μά­των των ά­λ­λων, που ο­νο­μά­ζο­νται και κα­θυ­βρί­ζο­νται. Η ει­κό­να έ­χει, ο­φεί­λει να έ­χει και τη φαιά πα­ρου­σία του φό­βου. Να α­ποϊστο­ρι­κο­ποιή­σει, να α­πο­πο­λι­τι­κο­ποιή­σει, να α­πο­κοι­νω­νι­κο­ποιή­σει, να δια­λύ­σει κά­θε χώ­ρο δη­μό­σιο και ε­σω­τε­ρι­κό, ό­που θα μπο­ρού­σε να φω­λιά­σει ο α­ν­θρω­πι­σμός, η τρυ­φε­ρό­τη­τα, η ζωή και η σκέ­ψη.

 

Οφεί­λει να φτιά­ξει την κα­ρι­κα­τού­ρα του κε­νού βλέ­μ­μα­τος που δεν βλέ­πει, του αυ­τιού που δεν α­κούει, της α­φής που δεν αι­σθά­νε­ται.

 

Οφεί­λει να κα­τα­σκευά­σει το πλή­θος που φο­βά­ται, που η πα­ρου­σία του εί­ναι, ε­ντέ­λει, α­που­σία, μέ­σα στον μό­νο υ­πά­ρ­χο­ντα-ά­ρ­χο­ντα: τον ύ­που­λο πα­νι­κό.

 

Οι φαιοί έ­ν­στο­λοι πρέ­πει α­νε­ν­δοία­στα να δια­τί­θε­νται ως ό­ρ­γα­να σε κά­θε εί­δους ε­πι­χει­ρού­με­νη κα­τα­στο­λή. Η φαιά προ­πα­γά­ν­δα ο­φεί­λει να α­να­πο­δο­γυ­ρί­ζει κά­θε γε­γο­νός και κυ­ρίως να συ­ντο­νί­ζει τον ε­κ­φο­βι­στι­κό λό­γο για ό­λες τις κα­τα­στρο­φές που ε­πί­κει­νται, αν κά­ποιοι ση­κώ­σουν κε­φά­λι. Το μαύ­ρο πα­ρα­κρά­τος, ντυ­μέ­νο σε μαύ­ρη “πο­λι­τι­κή” δύ­να­μη ε­φό­δων να πε­ρι­δι­νί­ζει τη να­ζι­στι­κή πα­νού­κλα στα κα­τώ­φλια των σπι­τιών, στους δρό­μους, στη Βου­λή.

 

Όλα δε­μέ­να σε συ­μ­μα­χία που φα­ντά­ζει α­νί­κη­τη, που α­πο­πνέει και α­να­δί­δει έ­ντο­νη τη μυ­ρω­διά της δύ­να­μης, της σι­δε­ρέ­νιας ι­σχύος. Εδώ, δεν χω­ρά­ει α­μ­φι­βο­λία πρέ­πει να φι­λο­τε­χνη­θούν, στο πιο προ­νο­μια­κό ση­μείο της σκη­νής οι βα­σα­νι­σμοί του α­το­μι­κού σώ­μα­τος. Για­τί η μυ­ρω­διά του αί­μα­τος εί­ναι πα­νί­σχυ­ρο, μο­να­δι­κό α­ναι­σθη­τι­κό της σκέ­ψης, για­τί η ει­κό­να του ε­ξευ­τε­λι­σμέ­νου σώ­μα­τος εί­ναι ο σκλη­ρός πυ­ρή­νας του φό­βου. Αυ­τού του φό­βου που συ­νέ­χει τους πά­ντες, βα­σα­νι­στές και βα­σα­νι­ζό­με­νους και α­να­σύ­ρει την α­πε­λ­πι­σία της α­νη­μπό­ριας, που ό­λοι νιώ­σα­με σε κά­ποια στι­γ­μή της ζωής μας.

 

Ήμουν 20 χρο­νών ό­ταν συ­να­ντή­θη­κα για πρώ­τη φο­ρά με αυ­τόν τον ω­κεά­νιο πό­νο, ό­ταν εί­δα το πρό­σω­πο του α­δη­φά­γου κτή­νους. Το ξα­να­συ­να­ντώ μα­ζί με τον κα­θέ­να που το βλέ­πει για πρώ­τη φο­ρά. Το ξα­να­συ­νά­ντη­σα πριν α­πό λί­γες μέ­ρες στη ΓΑ­ΔΑ. Ξέ­ρω πως θα το ξα­να­συ­να­ντή­σω σύ­ντο­μα. Όσο πιο πο­λύ φο­βού­νται οι βα­σα­νι­στές τό­σο πιο σί­γου­ρη εί­μαι πως θα πλη­θαί­νουν τέ­τοιες συ­να­ντή­σεις. Εί­ναι α­παί­τη­ση της ει­κό­νας, που λέ­γα­με πιο πά­νω.

 

Αγα­πη­μέ­νοι μου νέ­οι σύ­ντρο­φοι στην πο­ρεία ο­δυ­νη­ρών ι­χνών του κτή­νους, εί­μα­στε δε­μέ­νοι σε μια α­κα­τά­λυ­τη α­ν­θρώ­πι­νη α­λυ­σί­δα του πό­νου και της ζωής μας.

 

Αντι­πα­λεύου­με μνη­μο­νεύο­ντας τα τρα­γου­δά­κια που λέ­γα­με, ό­ντας παι­δά­κια, για να πε­ρά­σου­με κά­τι σκο­τει­νά μέ­ρη που τα φο­βό­μα­σταν, μνη­μο­νεύο­ντας κά­τι τρα­γού­δια του α­γώ­να για­τί οι πα­π­πού­δες μας εί­ναι α­πέ­θα­ντοι. Έτσι, με τα τρα­γού­δια μέ­σα μας ε­μείς, ί­σως πιο πο­λύ α­πό ά­λ­λους, μπο­ρού­με να δια­ρ­ρή­ξου­με το φαιό πλέ­γ­μα του φό­βου, να μην α­φή­σου­με το κε­νό στο βλέ­μ­μα. Εμείς που εί­δα­με το πρό­σω­πο του κτή­νους, πιο πο­λύ α­πό ά­λ­λους θα α­ντι­στρα­τευ­τού­με τη στρα­τη­γι­κή της έ­ντα­σης, που τό­σο πε­ρί­τε­χνα υ­λο­ποιεί το ε­λ­λη­νι­κό κρά­τος.

 

Αυ­τό προϋπο­θέ­τει δια­ρ­κή α­γώ­να, που θα ση­μα­δεύει τη ζωή μας και α­παι­τεί α­ντο­χή, α­φο­σίω­ση και α­λ­λη­λε­γ­γύη. Άλλω­στε «και ο πό­νος δι­κός μας εί­ναι», ό­πως έ­λε­γε η για­γιά Λω­ξά­ντρα.