Είμαι λιώμα (εντάξει, μου συμβαίνει μάλλον συχνά)… το ομολογώ.

Νύχτα, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα.

Έχω πιει πολύ, έχω περάσει υπέροχα με φίλους και φίλες, έχω κάνει κεφάλι.

Πηγαίνοντας προς το σπίτι μου περνάω από το Σύνταγμα (υποχρεωτικά).

Και τους βλέπω.

Τους Σύρους πρόσφυγες, στο Σύνταγμα.

Σταματάω τρικλίζοντας.

Τραβάω φωτογραφίες.

Τραυλίζω κάθε τόσο στους ανθρώπους «thank you very much».

Είμαι ένας γελοίος, αξιολύπητος κλόουν.

Γύρω μου, γυναίκες, παιδιά, άνδρες… πρόσφυγες.

Κοιμούνται στην πλατεία, μέρες τώρα ζητώντας τα αυτονόητα (μάλλον, αυτά που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα).

Και ντρέπομαι…

…ντρέπομαι που είμαι μεθυσμένος, που έχω σπίτι, που ονειρεύομαι, που ελπίζω, που ερωτεύομαι, που υπάρχω.

Θεέ μου, πόσο ντρέπομαι…. 

Για περισσότερες φωτογραφίες κλικ εδώ.