Τα νέα από την Τουρκία ήρθαν να διακόψουν τη ροή της προεκλογικής εκστρατείας. Η εκατόμβη των νεκρών στο ανθρακωρυχείο της Σόμα δεν επιτρέπει σήμερα τη συνήθη διαχείριση της ειδησεογραφίας. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές τουλάχιστον 250 εργάτες είχαν σκοτωθεί μετά από ισχυρή έκρηξη. Διακόσιοι πενήντα και πλέον άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους όχι σε κάποια μάχη, αλλά προσπαθώντας να βγάλουν το μεροκάματο.

Όσα ελέχθησαν μετά το μακελειό, δεν εξέπληξαν κανέναν –αντιθέτως… Ελλιπή μέτρα ασφαλείας, εντατικοποίηση της εργασίας, αδιαφορία των υπευθύνων που όφειλαν να ελέγχουν τις συνθήκες ασφαλείας. Συνδικαλιστές κατήγγειλαν μάλιστα  ότι πριν ιδιωτικοποιηθούν τα ορυχεία δεν συνέβαιναν θανατηφόρα δυστυχήματα. Και σε αυτήν την περίπτωση, η ιδιωτικοποίηση προκάλεσε ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.

Οι δηλώσεις Ερντογάν ότι εργατικά ατυχήματα δεν συμβαίνουν μόνο στην Τουρκία, μπορεί να επιβεβαιώνουν τη γνωστή πλέον αναισθησία του, εντούτοις, δεν είναι ψευδείς. Ο Τούρκος πρωθυπουργός θα μπορούσε να προσθέσει ότι  τα εργατικά ατυχήματα είναι συνυφασμένα με την ιστορία του καπιταλισμού, ότι τα κέρδη των εργοδοτών μπορεί να βγουν από τo αίμα (κυριολεκτικά) των εργαζομένων, ότι πολλές φορές οι ανθρώπινες ζωές γίνονται το καύσιμο για να κινηθεί η μηχανή της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Σήμερα είναι μια μέρα πένθους και οργής για την εργατική τάξη, όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά όλου του κόσμου. Πένθους για τους ανθρακωρύχους που χάθηκαν. Οργής για αυτούς που χάριν της απληστίας τους θυσίασαν τόσες ζωές, οργής για ένα σύστημα που γεννάει συνεχώς πόνο και τρόμο.

Όσο της Γης οι κολασμένοι θάβονται στις στοές του μεροκάματου, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τους όρους αυτού του συστήματος.