Αυτή είναι μια θεολογική σκέψη βαθιά ελληνική, που προετοιμαζόταν για αιώνες. Ο Ορέστης των «Χοηφόρων» του Αισχύλου δεν αρκείται στην εντολή του Απόλλωνα να πράξει όσα του εντέλλεται, αλλά δηλώνει ότι έχει και άλλους λόγους για να το κάνει, προσωπικούς, δικούς του, πέραν της θεϊκής εντολής. Αναλαμβάνει την ευθύνη, πράττει κατά προαίρεση. Πρόκειται για την πρώτη εκδήλωση της ελεύθερης συνείδησης του ανθρώπου στην παγκόσμια Ιστορία. Με «οροφή» της την αίσθηση της ακέραιης δικαιοσύνης. Ακόμα περισσότερο, στο τέλος της αισχυλικής τριλογίας της «Ορέστειας», οι Ερινύες, προκειμένου να αποδεχθούν τη μεταβολή του status, ζητούν από τη θεά Αθηνά να εγγυηθεί ότι οι Αθηναίοι θα σέβονται για πάντα τις νέες συνθήκες και θα τις τιμούν αιωνίως. Η Αθηνά αρνείται: «Δεν υπόσχομαι ποτέ κάτι που δεν είναι στο χέρι μου. Προειδοποίησα τους Αθηναίους ότι για όσο χρόνο τηρούν τις συνθήκες, θα είμαι στο πλευρό τους. Αλλά είναι ελεύθεροι, κάθε φορά, να αποφασίζουν. Τίποτα περισσότερο δεν μπορώ να κάνω».

Όσοι φωνασκούν για κινδύνους «ισλαμοποίησης» της πατρίδας μας, ας έχουν τα πιο πάνω υπ' όψη τους. Αυτό που φοβούνται δεν πρόκειται να έρθει από την «γοητεία» των θρησκευτικών ιδεών και απόψεων των εξαθλιωμένων προσφύγων, ούτε με τη βία που τάχα θα ασκήσουν στη συνείδησή μας τα τεράστια πλήθη τους που συρρέουν, λες και η ποσότητα μπορεί να μετατραπεί μηχανιστικά σε ποιότητα, χωρίς να συντρέχουν άλλοι παράγοντες. Θα έρθει, αν έρθει, από αλλού.

Το Ισλάμ δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στη θεϊκή και στην ανθρώπινη βούληση, δεν υπάρχει γι' αυτό παρά μόνο η θέληση του Αλλάχ. Άρα ό,τι γίνεται στον κόσμο είναι δικό του θέλημα, γιατί αν δεν θα το ήθελε ο Αλλάχ, δεν θα το επέτρεπε. Το Ισλάμ είναι ντετερμινιστικό. Αυτή είναι η πηγή της ισχύος του. Επειδή το βάρος της ελευθερίας είναι κάποτε ασήκωτο για τον άνθρωπο. Με αυτή την έννοια, ο Ισλαμισμός είναι πολύ κοντά στον παλαιό Μονοθελητικό Χριστιανισμό που αντιμετώπισαν οι πρώτες Οικουμενικές Σύνοδοι χωρίς βία, χωρίς πυρές και χωρίς Ιερές Εξετάσεις, με τον διάλογο, προτάσσοντας ακριβώς την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης και της θρησκευτικής συνείδησης: «Ο Θεός δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο χωρίς τη συνδρομή και της δικής του θέλησης. Η ένωση των δύο θελήσεων ενανθρωπίζει τον Θεό και θεώνει τον άνθρωπο». Αυτή ήταν κάποτε η πηγή της ισχύος της Ανατολικής Εκκλησίας. Λέω κάποτε, για να διακρίνω από το σήμερα, που τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς.

Η διεργασία μέσα στις σύγχρονες Χριστιανικές Εκκλησίες ευνοεί τον θρησκευτικό μονοθελητισμό, δηλαδή την αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλη θέληση εκτός από εκείνη του Θεού. (Ή των «εκπροσώπων» του στη γη). Κάτι πολύ κοντά, όπως είπα ήδη πιο πάνω, στην αντίληψη του Ισλάμ. Καλλιεργώντας τον θρησκευτικό ή πολιτικό ντετερμινισμό («θέλημα θεού» και «ΤΙΝΑ»), οι κυρίαρχες σήμερα σύμμαχες Δυτικές κοινωνίες / Εκκλησίες (και η δική μας στο μέτρο που τις ακολουθεί) έχουν κατορθώσει να προσομοιώσουν τα βασικά δομικά χαρακτηριστικά της αντίπαλης κοινωνίας / εκκλησίας, του Ισλάμ, και την αντιγράφουν σε όλα, εκτός από ένα: το Ισλάμ δεν έχει κάστες... Εσείς; Από πού προέρχεται, λέτε, ο κίνδυνος ισλαμοποίησης της Ευρώπης; Δεν με ακούτε; Πιο δυνατά; Κατάλαβα... Η πολλή προσομοίωση βλάπτει...