Δεν γνωρίζω αν η υποψηφιότητα Κουβέλη θα συγκεντρώσει ευρύτερες συναινέσεις, ώστε, "όταν έρθει η ώρα", να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν γνωρίζω καν αν ο Φώτης Κουβέλης θέλει ή πιστεύει ότι μπορεί να εκλεγεί. Επί του παρόντος, εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η πιθανολογούμενη υποψηφιότητα έχει διχάσει την ίδια τη ΔΗΜ.ΑΡ. Πέντε βουλευτές του κόμματος δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν τον πρόεδρο του κόμματος αν κατέβει υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι γιατί τον αντιπαθούν προσωπικά, αντιθέτως. Αλλά γιατί προβάλλουν πολιτικούς λόγους. Την τύχη να διχάσει το κόμμα του δεν την είχε ο Κ. Στεφανόπουλος. Ο οποίος, όταν προσφέρθηκε για υποψήφιος Πρόεδρος, είχε φροντίσει να κλείσει τη ΔΗ.ΑΝΑ. και όδευε προς τον Παρνασσό της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Το γεγονός ότι μία μη διατυπωθείσα επισήμως πρόταση προκαλεί την περαιτέρω διάλυση ενός κόμματος είναι ενδεικτικό της μεθοδολογίας που έχει επιλέξει το μνημονιακό κατεστημένο. Να διαλύσει κόμματα, να δημιουργήσει νέους "αστερισμούς". Με το καρότο ή με το μαστίγιο! Επ' αυτού κάτι έχουν καταλάβει και οι ΑΝ.ΕΛΛ...
Το μνημονιακό κατεστημένο κάνει τη δουλειά του. Σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής πόλωσης και κάθετης πολιτικής αντιπαράθεσης που αντανακλά αυτή την πόλωση, επιχειρεί να διαστρέψει το περιεχόμενο του πολιτικού διακυβεύματος της προεδρικής εκλογής. Πολλοί Έλληνες, πολιτικοί και ευρύτερες προσωπικότητες του δημόσιου βίου είναι ικανοί να ασκήσουν ευόρκως τα καθήκοντα του ΠτΔ. Αυτό όμως που κρίνεται αφορά την τύχη της κυβέρνησης. Το Σύνταγμα παρέχει τη μοναδική θεσμική δυνατότητα στην αντιπολίτευση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, αν αποδειχθεί άκαρπη η προεδρική εκλογή από 180 βουλευτές. Το δικαίωμα αυτό της αντιπολίτευσης το χρησιμοποίησαν και τα δύο κυβερνητικά κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ το 1985, με τη διάλυση της Βουλής και την εκλογή Σαρτζετάκη. Η Ν.Δ. επί Μητσοτάκη το 1991, ώστε να επανεκλεγεί ο Κ. Καραμανλής. Το ΠΑΣΟΚ το 2009, και μάλιστα με δηλωμένη συμφωνία για την επανεκλογή Παπούλια, αλλά μετεκλογικώς. Όλοι τους επεδίωξαν την ανατροπή της κυβέρνησης μέσω του αδιεξόδου για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην ουσία η συμπεριφορά των κομμάτων να μη συναινούν στην εκλογή ΠτΔ ώστε να προκαλέσουν εκλογές και κυβερνητική ανατροπή συνιστά πολιτικό έθιμο.
Στην παρούσα φάση, με διαπιστωμένη, λόγω και των ευρωεκλογών, τη δυσαρμονία της Βουλής προς τη λαϊκή βούληση, η προσφυγή στις κάλπες συνιστά υποχρέωση συμμόρφωσης προς τη λαϊκή θέληση. Γιατί ο Φ. Κουβέλης μιλάει για απόφαση που θα λάβει στον "εύθετο χρόνο" όταν την ίδια ώρα καταψηφίζει την κυβέρνηση και τις πολιτικές της; Προσβλέπει σε κάποια αλλαγή πολιτικών που θα του επέτρεπε να εκτεθεί ως υποψήφιος για την Προεδρία; Τότε είναι σαν να θέτει υπό αμφισβήτηση την αντιπολιτευτική θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. Γι' αυτό είναι κατανοητές και οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Φανταστείτε τον πολιτικό τραγέλαφο η ΔΗΜ.ΑΡ. "να επιστρέψει μη επιστρέφουσα" στην κυβερνητική πλειοψηφία μέσω της προεδρικής πλειοψηφίας. Τραγέλαφος!
Κατανοώ την πολιτική ανάγκη του Φ. Κουβέλη να παραμείνει στην πολιτική επιφάνεια, ως μήλον της έριδος, για ακόμη μερικούς μήνες. Το πιθανότερο όμως είναι το μνημονιακό κατεστημένο, με αιχμή τα "τανκς" της τηλεοπτικής διαπλοκής, να λεηλατήσουν το κόμμα του. Διαισθανόμενος την παρωδία της στάσης του, ο Φώτης έσπευσε να δηλώσει ότι "δεν είναι ψώνιο για να τοποθετηθεί σε μια πρόταση που δεν έχει διατυπωθεί επισήμως". Οι υπεκφυγές όμως για το μείζον θέμα αν θα επιδιωχθεί ή όχι η δημοκρατική ανατροπή της κυβέρνησης, αν ο λαός αντέχει την τεχνητή παράταση της κυβερνητικής θητείας, δεν αρμόζουν σε έναν πολιτικό ηγέτη της Αριστεράς με τη διαδρομή του Φώτη. Το θέμα της Προεδρίας υπερβαίνει το πρόσωπό του. Αφορά το αν θα δώσει φιλί ζωής στην ψυχορραγούσα κυβέρνηση, από την οποία αποχώρησε κατηγορώντας τη για ακροδεξιά κλίση.
ΥΓ.: Οι πρωταγωνιστές της άθλιας συναλλαγής του μνημονιακού μπλοκ περιφέρουν την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών ως δέλεαρ "αναλογικής" για την εκπροσώπηση κομμάτων όπως η ΔΗΜ.ΑΡ. Δείχνουν έτοιμοι να πυροδοτήσουν την απειλή "ακυβερνησίας" για να σταματήσουν την ορμητική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιθανότερο είναι να πέσουν οι ίδιοι στον λάκκο που σκάβουν για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
