«Στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό».

Από χθες, οι αγαπημένοι φίλοι, οι σύντροφοι στους αγώνες για την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, οι συνάδελφοί του στην «Ημερησία», αναζητούν τον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη.

Ψάχνουν να τον βρουν σε κάποιο δρόμο, σε μια γεμάτη πλατεία, στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, πίσω από το μικρόφωνο του αγαπημένου του ραδιοφώνου, σε ένα μουντό γραφείο εφημερίδας, ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων που καταβρόχθιζε. Ή, γιατί όχι; Σε ένα σύννεφο στον ουρανό. Κάπου εκεί βρίσκεται τώρα και μας κοιτάζει μ' εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα, το τόσο γλυκό και τρυφερό.

«Μην κλαίτε, ρε. Εγώ είμαι παλικάρι», φωνάζει, αλλά δεν τον ακούμε.

Ο Τριαντάφυλλός μας, ο δικός μας άνθρωπος, ο διευθυντής, ο καθοδηγητής, ο φίλος, ο σπουδαίος δημοσιογράφος δεν είναι πια μαζί μας. Εφυγε στα 59 του χρόνια χτυπημένος από τον καρκίνο που τον βασάνισε τρία χρόνια. Πάλεψε σαν λιοντάρι, έδωσε άνιση μάχη με τον θάνατο και νικήθηκε. Εφυγε από κοντά μας και μας άφησε μισούς, όπως λέει και το τραγούδι του Σαββόπουλου που το κρυφοάκουγε κάποιες Παρασκευές όταν είχε κλείσει το φύλλο της εφημερίδας. Αλλά μας αφήνει τόσο σοφούς και καλύτερους ανθρώπους... Είναι λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης και η είδηση για τον θάνατό του συγκλονίζει όλους όσοι τον γνώρισαν. Τους συγγενείς, τους αγαπημένους φίλους ή απλά εκείνους που τον έμαθαν μέσα από τις ατέλειωτες εκπομπές στο ραδιόφωνο ή τα περίτεχνα γραμμένα κείμενά του.

«Εκοπεν το νεφέσι μας», όπως θα έλεγε στα ποντιακά ο Τριαντάφυλλος, με τις προσφυγικές καταβολές. «Κόπηκε η ανάσα μας», μόλις αυτός σταμάτησε να αναπνέει. Ξαφνικά όλοι πάγωσαν. Κατάλαβαν ότι δεν θα ξαναδούν τον αγαπημένο «Ντάφυ». Εκείνη η αέρινη φιγούρα που περνούσε ανάμεσα από τα γραφεία και ζητούσε θέματα, έκανε πλάκες, μιλούσε με έντονο τρόπο για την πολιτική κατάσταση, δεν είναι πια μαζί μας.

Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης (δεξιά) σε μια ιστορική φωτογραφία. Αρχές της δεκαετίας του '80, στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, κρατά μαζί με τον Χρήστος Παπουτσή την αιματοβαμμένη σημαία.

Συνήθως η απουσία ενός ανθρώπου συνηθίζεται με τον χρόνο, ο οποίος σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα. Ομως, στην περίπτωση του Τριαντάφυλλου αυτό είναι κάτι δύσκολο, τα γραφεία της εφημερίδας έχουν παντού την παρουσία του. Ολοι οι εργαζόμενοι στην «Η» αισθάνονται πάνω τους αυτήν την επιβλητική φιγούρα που σε καθήλωνε με μια ματιά. Και στ' αφτιά μας αντηχεί η βραχνή φωνή του: «Φέρτε κάνα θέμα καλό να κλείσουμε...».

Γεννημένος στην επαρχία, ήρθε στην Αθήνα με τη φλόγα του ανήσυχου νέου, του οραματιστή μιας καλύτερης Ελλάδας, στις επάλξεις της Αριστεράς που υπηρέτησε. Γραμματέας της ΕΦΕΕ, επικεφαλής της Πανσπουδαστικής, έβαζε φωτιές στα αμφιθέατρα με το αγωνιστικό του πνεύμα. Πάνω απ' όλα όμως, ένα ανοικτό μυαλό που δεν χώρεσε ποτέ στα κομματικά «κοστούμια», αφού ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.

Αφού έβαλε τη σφραγίδα του στο φοιτητικό κίνημα σε μια περίοδο που η Ελλάδα διψούσε για δημοκρατία, κάπου στο 1988 το ανήσυχο πνεύμα του βρήκε διέξοδο στη δημοσιογραφία. Ηταν αυτός που δημιούργησε το ραδιοφωνικό σταθμό 902 Αριστερά στα FM, ήταν αυτός που με τις γνώσεις του, τις ιδέες του, τη λαμπρή του προσωπικότητα εργάστηκε χρόνια σε επιτελικές θέσεις σε διάφορες εφημερίδες.

Και γύρω στο 2001 αυτό το πανέξυπνο πρόσωπο με τα άσπρα πλέον μαλλιά και την ανησυχία ενός νέου έγινε μέλος της οικογένειας της «Ημερησίας». Δεν ήταν απλά ένας δημοσιογράφος, ένας διευθυντής, ένα στέλεχος απρόσωπο και απρόσιτο.

Ηταν κανονικός δάσκαλος. Δίδαξε ήθος, σεμνότητα, σοφία. Υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με αξίες που σπανίζουν, είχε το θάρρος της γνώμης που του έδινε η πολυποίκιλη γνώση που απέκτησε διαβάζοντας ατέλειωτες ώρες. Και αγαπήθηκε απ' όλους γιατί άνοιξε δρόμους με το ελεύθερο πνεύμα του, τη γλυκύτητα, το αστείρευτο χιούμορ, την αναζήτηση της αλήθειας. Κι εκείνο το βλέμμα -πόσο θα μας λείψει εκείνο το βλέμμα- που τα έλεγε όλα, ακόμη και στις σιωπές.

Πριν από τρία χρόνια άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το τριαντάφυλλο λύγισε όταν χτυπήθηκε από τον καρκίνο, αλλά άντεξε. Πάλεψε με νύχια και με δόντια γιατί αγαπούσε τη ζωή, είχε τόσα πολλά να προσφέρει ακόμη. Αγάπησε με πάθος τη γυναίκα του, Σοφία, τα τρία εκπληκτικά παιδιά του, τους φίλους του, τους συναδέλφους. Γι' αυτό και μέχρι το τέλος ήθελε να γαντζωθεί από κάπου.

Σήμερα αποχαιρετούμε τον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη, τον «δικό μας σπουδαίο άνθρωπο», στο Α' Νεκροταφείο μαζί με τους οικείους του. Σε όλους υπάρχει μια αίσθηση «ορφάνιας», όλοι έχουμε χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.

Καλό κατευόδιο, αγαπημένε φίλε. Ομόρφυνες τη ζωή μας, μας έκανες καλύτερους...

Μαχητής της ζωής από τα φοιτητικά του χρόνια

Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1955. Αφού τέλειωσε το Γυμνάσιο εισήχθη στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου όπου ως φοιτητής, την περίοδο της μεταπολίτευσης ανέπτυξε έντονη δράση στο φοιτητικό κίνημα. Από το 1977 έως το 1985 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, ως επικεφαλής της Πανσπουδαστικής. Υπήρξε επίσης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.

Η δράση του συνδέθηκε άρρηκτα με εποχές μεγάλων αλλαγών στην Ελλάδα και με αγώνες για την πρόοδο και την ευημερία του τόπου. Οραμα του Τριαντάφυλλου ήταν ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας, ένα όραμα που υπηρέτησε πιστά και κατά τη δημοσιογραφική του καριέρα.

Θα αποχωρήσει από το ΚΚΕ εντασσόμενος στην ευρύτερη ευρωπαϊκή Αριστερά την οποία εκπροσωπούσε ο τότε Συνασπισμός, του οποίου διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στο δίλημμα πολιτική ή δημοσιογραφία τον κέρδισε η δεύτερη εξαιτίας της οξύνοιας του πνεύματος, της δυνατότητας για σφαιρική ανάλυση των γεγονότων, της νηφαλιότητας της σκέψης και της ευαισθησίας με την οποία προσέγγιζε τα θέματα.

Τη δημοσιογραφική του καριέρα άρχισε το 1988 στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» ως πολιτικός συντάκτης και εν συνεχεία εργάστηκε στην εφημερίδα «Αυγή» έως το 1993. Διετέλεσε σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας «Εξουσία» και διευθυντής των ραδιοφωνικών σταθμών «902 Αριστερά στα FM» και «Planet». Για έναν χρόνο υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Έθνος», ενώ από το 2001 μέχρι τέλους, εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Ημερησία».

Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένα γνήσιο πολιτικό ον. Αγωνιστής της ζωής, με σπάνια ιδανικά, με μια καθαρότητα που σπάνια συναντάται. Μαχητικός, όπως τότε που έδινε μάχες στα φλεγόμενα αμφιθέατρα της ΕΦΕΕ. Σμιλεμένος από τα δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά και από το καμίνι του φοιτητικού κινήματος δεν θα μπορούσε παρά να γίνει μαχητής της ζωής, ένας πνευματικός εργάτης, ένα λαμπρό μυαλό και μια ξεχωριστή δημοσιογραφική πένα.

Ο καλός δάσκαλος της δημοσιογραφίας

Βαθύς γνώστης της ιστορίας και επιδέξιος χειριστής της ελληνικής γλώσσας. Ένας γραφιάς της παλαιάς καλής δημοσιογραφίας, αλλά πάντα με τη ματιά ενός ανήσυχου νέου.

Αυτός ήταν ο σύντροφος και συνάδελφος Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης.

Βαθιά πολιτικοποιημένος, βγαλμένος από το καμίνι των φοιτητικών αγώνων και της Πανσπουδαστικής, σεμνός, μετρημένος και πάντα καθοδηγητής με τη γνωστή σε όλους αναλυτική σκέψη του.

Τον θυμάμαι να διηγείται ατελείωτες ώρες ιστορίες από τα φοιτητικά του χρόνια και την ΕΦΕΕ.

Αλλά και κάθε φορά που η συζήτηση έφθανε στις σημερινές καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, έπαιρνε εκείνο το αυστηρό ύφος. «Εμείς τότε αγωνιζόμασταν για ανοικτά πανεπιστήμια», έλεγε σχεδόν με θυμό. «Δώσαμε μάχες κατά των καταλήψεων, αυτή ήταν η προοδευτική αντίληψη, ενώ τώρα»../ και διέκοπτε πάντα εκεί τη συζήτηση αποφεύγοντας τους αφορισμούς.

Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης, ο υπέροχος άνθρωπος, με ευαισθησίες, αλλά και αυστηρός κριτής φίλων και αγαπημένων του, ήταν ο αψεγάδιαστος δημοσιογράφος και ο πολίτης με έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική, χωρίς όμως δογματισμούς, περιχαράξεις και αγκυλώσεις, κερδίζοντας την εκτίμηση και τη φιλία ακόμα και εκείνων που δεν συμφωνούσαν μαζί του.

Ακούραστος, έδωσε μέχρι την τελευταία στιγμή τη μάχη, ακόμη κι όταν η αρρώστια τον είχε καταβάλει.

Χτένιζε σχολαστικά τα γραπτά του, διόρθωνε τους νεότερους και πάντα έβρισκε χρόνο να ρίξει μια ματιά στα βιβλία που συσσώρευε με μανία στη βιβλιοθήκη του.

Απλός στη ζωή του, διεισδυτικός και οξυδερκής στην ερμηνεία των γεγονότων και προ πάντων ένας καλός δάσκαλος της δημοσιογραφίας.

Έτσι θα σε θυμάμαι πάντα Τριαντάφυλλε.

Αντώνης Δαλίπης

Μια ανεξάρτητη φωνή

Τη συμπαράστασή του στην οικογένεια του Τριαντάφυλλου και στην ευρύτερη οικογένεια της «Ημερησίας» εξέφρασε ο πολιτικός κόσμος.

«Εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη για την απώλεια του δημοσιογράφου Τριαντάφυλλου Δραβαλιάρη, ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή, δίνοντας σκληρή μάχη κατά την περιπέτεια της υγείας του», ανέφερε σε δήλωσή της η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, υπογραμμίζοντας ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που «διακρίθηκε για την εργατικότητά του, το ήθος του και τη μαχητικότητα στην υπεράσπιση των απόψεών του... Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του και συνάδελφο Σοφία Φασουλάκη, τα τρία παιδιά του και τους οικείους του», καταλήγει η δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Εκφράζω τη βαθιά μου λύπη για τον θάνατο του Τριαντάφυλλου Δραβαλιάρη, που έφυγε τόσο πρόωρα, με την αξιοπρέπεια που πάντα τον διέκρινε από τα νεανικά του χρόνια, όταν γνωριστήκαμε στις διαδικασίες της ΕΦΕΕ. Υπήρξε μια ανεξάρτητη δημοσιογραφική φωνή, με πολυετή διαδρομή στο πολιτικό ρεπορτάζ, που τη χαρακτήριζε πάντοτε το ήθος και η σοβαρότητα».

«Θα θυμόμαστε τον Τριαντάφυλλο ως γενικό γραμματέα του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ και για τους αγώνες του στο φοιτητικό και το αριστερό κίνημα, αλλά και ως έναν ακούραστο εργάτη της δημοσιογραφίας, που θα μας λείψει για το λαμπρό του μυαλό και την ξεχωριστή του πένα. Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους συναδέλφους του στην Ημερησία», αναφέρει σε δήλωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Η Δημοκρατική Αριστερά και ο πρόεδρός της Φώτης Κουβέλης αποχαιρετούν με θλίψη τον αγωνιστή της Αριστεράς και διαπρεπή δημοσιογράφο... Στον επαγγελματικό στίβο, πραγματικός εργάτης της δημοσιογραφίας, διετέλεσε επί πολλά χρόνια διευθυντικό στέλεχος εφημερίδων και ραδιοφωνικών σταθμών, ενώ διακρίθηκε όχι μόνο για τις ικανότητές του, αλλά και για το ήθος και την ανιδιοτέλειά του. Συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».