Στις περιπατητικές φωτογραφικές μου βόλτες κάποιες φορές περνάω από δρόμους στενούς και ταπεινούς, χαμένους στο πέρασμα του χρόνου. Άλλοτε πάλι, οι δρόμοι είναι φαρδιοί, αυτοκρατορικοί. Οι δρόμοι, τα γύρω σπίτια, σε κάθε περίπτωση, με προκαλούν να τα φωτογραφίσω. Δρόμοι λεροί, ασήμαντοι ή το αντίθετο. Αλλά όλοι τους με λαμπρά, μεγάλα ονόματα. Κτίρια παλιά και μισογκρεμισμένα ή μεγαλοπρεπή και λαμπερά.

Κάθε φορά προσπαθώ να μαντέψω τις ιστορίες των δρόμων, των κτιρίων, κυρίως, όσα έγιναν, δεν καταγράφτηκαν και χάθηκαν. Στην ασάφεια και αποσπασματικότητα των ιστοριών, αντιπαρατίθεται η υλικότητα του σκηνικού: οι δρόμοι στις πόλεις έχουν άσφαλτο και λακκούβες. Τα σπίτια τοίχους, ορόφους, ταράτσες και σκεπές. Απολύτως λογικά, κατανοητά, ευδιάκριτα.

Τα παράθυρα όμως…

Τα παράθυρα πάντοτε μου προκαλούν σύγχυση, ερωτηματικά και ένα άβολο συναίσθημα ανασφάλειας. Η δισυπόστατη φύση των παραθύρων. Κάποιος (εγώ; εσύ;), κρυφοκοιτάζει πίσω από ένα παράθυρο τον έξω (;) κόσμο. Κάποιος (εγώ; εσύ;), κρυφοκοιτάζει έξω από ένα παράθυρο τον μέσα (;) χώρο.

Όλα, δεν είναι παρά βλέμματα. Ερωτηματικά. Φοβίες. Αμφιβολίες.