Για το άρθρο 19 του Μεταναστευτικού Κώδικα 

Η τελευταία πολιτική μάχη του Μπαλτάκου, πριν από το σκάνδαλο της συνομιλίας, ήταν το άρθρο 19 του Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ενταξης. Με την τροπολογία του επιχείρησε να αποτρέψει καταγγελίες για ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον οργάνων του κράτους. Διατυπώνοντας την πρόταση να δικάζεται με αυτόφωρη διαδικασία όποιος καταγγέλλει για κακομεταχείριση ένα κρατικό όργανο -αν αυτό τεκμηριωθεί στην προκαταρκτική εξέταση- και με επαπειλούμενη μάλιστα την ποινή της απέλασης, στην ουσία ακύρωνε κάθε μελλοντική καταγγελία των θυμάτων. 

Οπως ήταν φυσικό, αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων που τελικά οδήγησε στο να αποσυρθεί ολόκληρο το άρθρο 19, που περιλάμβανε «την άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους σε όσους πολίτες τρίτων χωρών ήταν θύματα και ουσιώδεις μάρτυρες κακουργημάτων και άλλων σοβαρών εγκληματικών ή ρατσιστικών πράξεων, εφόσον έχει ασκηθεί γι’ αυτές ποινική δίωξη». 

Με την τροπολογία αυτή, έγινε προσπάθεια να εισαχθεί τεκμήριο ενοχής σε βάρος των θυμάτων και να μεταφερθεί σε αυτά το βάρος της απόδειξης και μάλιστα κατά το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης, όπου οι αποδείξεις είναι δύσκολο να συλλεγούν. 

Τα θύματα θα δικάζονται για ψευδή καταγγελία με την αυτόφωρη διαδικασία για ψευδή καταμήνυση, συκοφαντική δυσφήμηση κ.λπ., ώστε να μην προλάβουν να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους. 

Τέλος, προέβλεπε κατ’ εξαίρεση την άμεση δικαστική απέλαση αλλοδαπού για πλημμέλημα, εισάγοντας διακρίσεις σε βάρος των θυμάτων που καταγγέλλουν. Με τον τρόπο αυτό στην ουσία ακυρωνόταν το αρ.19, με την κρατική αυθαιρεσία να παραμένει ανέλεγκτη. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιμένει άλλο τα κυβερνητικά ανακλαστικά θα πάρει νομοθετική πρωτοβουλία να επανέλθει άμεσα το άρθρο 19 προς ψήφιση, χωρίς την τροπολογία Μπαλτάκου. 

Για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και τον περιορισμό δικαιωμάτων των κρατουμένων 

Το νομοσχέδιο αυτό βρίσκεται έξω από τη λογική και τον κορμό του σωφρονιστικού κώδικα. Αποτελεί μια σαδιστική εκδικητική αντίληψη σωφρονισμού, που μας γυρίζει πίσω στην εποχή της απολυταρχίας, όταν τα βασανιστήρια αποτελούσαν τον πιο δημοφιλή τρόπο έκτισης ποινής. 

Εισάγοντας ο υπουργός Δικαιοσύνης το δίκαιο της εξαίρεσης για συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων, ακόμα και υποδίκων που διατηρούν το τεκμήριο αθωότητας, ομολογεί ότι δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνική επανένταξη κάποιων κρατουμένων, αλλά για την ψυχολογική και πνευματική εξόντωσή τους. 

Η στέρηση των βασικών δικαιωμάτων για τρεις κατηγορίες κρατουμένων, στην άδεια, στις σπουδές, στην υπό όρους απόλυση, στην επικοινωνία, μαζί με τη διαρκή απομόνωσή τους, είναι ακραίες ρυθμίσεις. Δεν μπορούν να αποτελέσουν περιεχόμενο νόμου, γιατί όταν ο νόμος εκφέρεται ως βία, τότε κανένα πρόσχημα δεν μπορεί να τη νομιμοποιήσει, ούτε μέσα ούτε έξω από τη φυλακή. 

Ηδη μόνο η εξαγγελία στέρησης σε συνδυασμό με την κρατική αδιαφορία για την αθλιότητα που υπάρχει μέσα στις φυλακές, στοίχισε δυο ζωές. Δεν πρέπει να επιτρέψει ο δημοκρατικός κόσμος να γίνει αυτό το νομοσχέδιο, νόμος! 

 Στρατόπεδα συγκέντρωσης: κράτηση επ’ αόριστον, μια ακραία γνωμοδότηση 

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι πλέον μια πραγματικότητα στη χώρα μας όπου 7.500 άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες ζουν σε άθλιες συνθήκες για τις οποίες έχει καταγγελθεί η χώρα μας από την Ε.Ε. Παρά ταύτα, ήρθε και η υπ’ αριθμ 44/2014 Γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, να γνωμοδοτήσει ότι είναι νόμιμη η κράτηση των μεταναστών στα στρατόπεδα και μετά τους 18 μήνες, που είναι το ανώτατο όριο. 

Ετσι, ενώ περίπου 300 άνθρωποι που συμπλήρωσαν τον Φεβρουάριο το απαράδεκτα ψηλό όριο κράτησης των 18 μηνών, πίστευαν ότι τελείωσε το μαρτύριό τους, καταδικάζονται τώρα με μια αυθαίρετη ερμηνεία των διατάξεων του νόμου, σε επ’ αόριστον κράτηση. 

Το ΝΣΚ κλήθηκε να απαντήσει, σε ερώτημα της Διεύθυνσης Αλλοδαπών, «εάν μπορεί να συνεχιστεί η κράτηση των αλλοδαπών, δεδομένου ότι ευθύνονται οι ίδιοι γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η επιστροφή ή απέλασή τους στους 18 μήνες». 

Θεωρώντας το ΝΣΚ ως δεδομένο τον ισχυρισμό της Διεύθυνσης Αλλοδαπών και θεωρώντας ότι το χρονικό διάστημα των 18 μηνών είναι επαρκές για να ολοκληρωθεί η διαδικασία (προσκόμιση εγγράφων, επικύρωση από τις χώρες τους κ.λπ.) αποφαίνεται ότι «όταν ο αλλοδαπός αιτιολογημένα διαπιστώνεται ότι είναι ύποπτος φυγής, μπορεί να επιβληθεί σε αυτόν το μέτρο της υποχρεωτικής διαμονής στο χώρο κράτησης έως ότου συναινέσει και συνεργαστεί στην επιστροφή ή στην απέλαση του». 

Αυτή η γνωμοδότηση είναι μνημείο πολιτικής αστοχίας, δεν έχει καμία σχέση με την ερμηνεία των νόμων και ούτε με την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. 

Ωσάν και οι κρατούμενοι αλλοδαποί στα νησιά και στην επαρχία να έχουν τη βούληση και τη δυνατότητα να πάνε στα προξενεία και αρνούνται να πάνε. Ωσάν και αυτοί που περισυλλέγονται από τις θάλασσες λίγο πριν από τον πνιγμό να κατέστρεψαν επίτηδες τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα και κυρίως ωσάν να ευθύνονται επειδή οι προξενικές αρχές των χωρών τους δεν εκδίδουν ταξιδιωτικά έγγραφα ή πολύ περισσότερο γιατί η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει με τις χώρες προέλευσής τους συμφωνίες επαναπροώθησης. 

Δεν γνωρίζει το ΝΣΚ ότι γι' αυτούς τους πραγματικούς λόγους, στον νόμο 3907/2011, στο άρθρο 24, υπάρχει ρύθμιση, με την οποία αναβάλλεται η απομάκρυνση αλλοδαπού και «για τεχνικούς λόγους, όπως είναι η έλλειψη μέσων μεταφοράς (απευθείας πτήση με τη χώρα προορισμού) ή η έλλειψη δυνατότητας απομάκρυνσης, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας διαπίστωσης της ταυτότητας» και μάλιστα τους χορηγείται εξάμηνη άδεια παραμονής, με δυνατότητα ανανέωσης; 

Επειδή, τέλος, το ΝΣΚ γνωρίζει ότι απαγορεύεται δεύτερη απέλαση, που θα δικαιολογούσε και δεύτερη κράτηση, ονόμασε την παράταση της κράτησης των αλλοδαπών «μέτρο υποχρεωτικής διαμονής». 

Είναι πραγματικά τραγικό η ελευθερία τόσων ανθρώπων, η στέρηση της οποίας για 18 μήνες αποφασίστηκε από έναν αστυνομικό διευθυντή και όχι από κάποιο δικαστήριο, να παρατείνεται και να νομιμοποιείται και μάλιστα κάτω από απαράδεκτους όρους, ομόφωνα από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, με τέτοιου είδους νομικές κατασκευές που προσβάλλουν κάθε έννοια δικαίου. Το δε κορυφαίο στην αιτιολογία είναι ότι γίνεται για το καλό τους! 

Ποτέ το δίκαιο δεν έχει υπηρετήσει τόσο ανοιχτά σκοπιμότητες και κρατικές ανάγκες. 

Ποτέ η ηθική των νόμων δεν έχει αποκαλυφθεί τόσο γυμνή μπροστά στους κοινωνικά αδύναμους. 

Ποιος θα κρίνει τελικά αυτούς που κραδαίνουν τη γνωμοδότηση, για να ασκούν πολιτική πάνω σε ανυπεράσπιστα ανθρώπινα σώματα;