Αν πιστέψουμε τα έγκριτα "Νέα", ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η κυβέρνηση, δείχνουν να υιοθετούν τη στρατηγική της έντασης με αφορμή την εκποίηση της ΔΕΗ. "Δεν νοείται το ξέσπασμα ενός εθνικού διχασμού" αναφέρεται στο κύριο άρθρο της εφημερίδας.

Αν όμως δεν έχει χαθεί η σημασία της πολιτικής ορολογίας, από πού προκύπτει, παρακαλώ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη στρατηγική της έντασης; Επειδή διαφωνεί σε όλους τους τόνους με την εκποίηση της ΔΕΗ; Επειδή ζητεί δημοψήφισμα για το μείζον αυτό θέμα; Ή επειδή χαιρετίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις; Όλα αυτά δεν είναι στοιχεία ενός ανταγωνιστικού δημοκρατικού πολιτικού συστήματος; Προς τι ο ψόγος; Οι εκλεκτοί συνάδελφοι φαίνεται πως μπερδεύουν την ανταγωνιστική αντίληψη για την πολιτική, η οποία είναι επικρατούσα στις περισσότερες δυτικές χώρες, αποτελεί δηλαδή στοιχείο της δημοκρατικής οργάνωσης των κοινωνιών αυτών, με την αυταρχική αντίληψη για την πολιτική και τη στρατηγική της έντασης. Άλλο, όμως, ανταγωνιστική και άλλο αυταρχική αντίληψη. Άλλο πολιτικοί αντίπαλοι και άλλο εχθροί. Αυτά κι αν είναι "προαπαιτούμενα" για τους πολιτικούς αναλυτές.

Η στρατηγική της έντασης στηρίζεται στην αυταρχική αντίληψη για την πολιτική, που διαχωρίζει τους πολίτες σε "εχθρούς" και "φίλους". Αποσκοπεί στην πολιτική κυριαρχία, στη λαφυραγώγηση του κράτους. Από τη μεριά του ισχυρού, η στρατηγική αυτή έχει στόχο τον περιορισμό της αποδιάρθρωσης του συνασπισμού εξουσίας για να μη μεταβληθούν οι συσχετισμοί δύναμης. Για την Αριστερά του 21ου αιώνα, τυχόν υιοθέτηση της στρατηγικής της έντασης θα αποτελούσε τακτική του απελπισμένου, καθώς ενισχύει τις κατασταλτικές πολιτικές, αποτρέπει τις ρωγμές στον συνασπισμό εξουσίας, μπλοκάρει την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική, η οποία εκλαμβάνεται ως σύγκρουση μηχανισμών.

Η στρατηγική της έντασης, ως πολιτική αντίληψη, δεν έχει ουδεμία σχέση με τη διάκριση Δεξιά - Αριστερά, ούτε με την ανταγωνιστική αντίληψη για την πολιτική, που είναι κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης, ούτε και με την "κεντρώα συναίνεση", που εκφράζεται με παραλλαγές από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, την οποία φαίνεται να ενστερνίζονται τα έγκριτα "Νέα".

Δεν κατανοώ γιατί λησμονούν, οι καλοί συνάδελφοι, πως οι εμπνευστές της "κεντρώας συναίνεσης", ο Χάμπερμας, ο Μπεκ, ακόμη και ο Γκίντενς, όχι μόνο δεν στήριξαν την "ορθολογιστική σύγκλιση απόψεων" σε ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως οι σημερινές, αλλά τη στήριξαν στο "New Deal" ή έστω σε κάποιου είδους κοινωνικό συμβόλαιο. Στην παραγωγική ανάπτυξη, στη ρύθμιση και στην κοινωνική συνοχή. Όχι στην απορρύθμιση, στους κερδοσκοπικούς "γύπες" και την οικονομική μεγέθυνση, η οποία τις περισσότερες φορές δεν διαχέεται προς τα κάτω.

Φαίνεται πως οι σημερινοί επίγονοί τους αντιμετωπίζουν ακόμη και τις ήπιες κεϊνσιανές αντιλήψεις ως οπισθοδρομικές. "Για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να κοιτάξεις όσα συμβαίνουν στην Αθήνα" έγραφε πρόσφατα ο Μαρκ Μαζάουερ και επέκρινε τους σημερινούς ηγέτες της Ευρώπης ως "κληρονόμους της Θάτσερ". Ένας από αυτούς τους "ακραίους" δεν είναι και ο Σαμαράς;