Ο πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει στη ΔΕΘ τη ρύθμιση των χρεών προς το Δημόσιο με τις 72 και τις 100 δόσεις. Είχε μάλιστα δημιουργήσει την εντύπωση ότι στην περίπτωση κατά την οποία δεν συμφωνήσει η τρόικα, τότε ο ίδιος θα προχωρήσει σε "μονομερή ενέργεια". Το φθινόπωρο είχε επιστρέψει η θεωρία των "κόκκινων γραμμών", καθώς και το θέατρο κυβερνητικής αντίστασης προς την τρόικα, που δεν θα ξαναερχόταν ποτέ άλλοτε στην Αθήνα. Ήμασταν στον αστερισμό της Συνόδου του Παρισιού.

Έκτοτε συνέβησαν πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα. Οι κυβερνητικοί λεονταρισμοί αντικαταστάθηκαν από την επιστροφή στην "κανονικότητα" της υποταγής προς τους πιστωτές. Και η διεκδίκηση της... ανεξαρτησίας, με την περιβόητη ένδοξη έξοδο στις αγορές, οδήγησε τη χώρα πίσω στην αγκαλιά της τρόικας. Μεσολάβησαν, βεβαίως, οι κατ' ουσίαν απορριπτικές απαντήσεις του ΔΝΤ και του Eurogroup, καθώς και η άγρια συμπεριφορά των αγορών.

Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα κατέρρευσε η εικόνα του διαφημιζόμενου "κυβερνητικού ρεαλισμού" και του συνακόλουθου "success story". Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τη διατυμπανιζόμενη αποχώρηση από το Μνημόνιο υπάρχει και εδραιώνεται το καθεστώς του Μνημονίου. Το πιθανότερο με νέες δεσμεύσεις εν όψει διευθέτησης για το χρέος, που δεν το καθιστούν όμως βιώσιμο.

Η μη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους δεν αφορά μόνο τα δημοσιονομικά μεγέθη. Το γεγονός δηλαδή ότι είναι αδύνατο να παράγει η χώρα ετησίως πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ για να εξυπηρετεί το δυσθεώρητο χρέος. Πίσω από αυτή τη χρεοκοπημένη θεωρία ανακαλύπτει κανείς και την έλλειψη κοινωνικής βιωσιμότητας του χρέους. Διότι η επίτευξη των πλεονασμάτων παραπέμπει σε κατάσταση διάλυσης του κοινωνικού κράτους και επέκτασης της ανθρωπιστικής κρίσης. Παραπέμπει, στην πιο αισιόδοξη εκδοχή, σε ανάπτυξη στα όρια της στασιμότητας, με διαρκή ανεργία. Μια τέτοια αδιέξοδη πορεία της οικονομίας το πιθανότερο είναι να δημιουργήσει μια νέα γενιά χρεών προς το Δημόσιο, με πρώτα θύματα της λιτότητας και της ύφεσης τα ασφαλιστικά ταμεία.

Οι "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης έχουν οριστικά εξαλειφθεί. Ο Σαμαράς τρέχει να επιβάλει τετελεσμένα, επιδιώκοντας να δυσκολέψει την αριστερή διακυβέρνηση. Το πιθανότερο είναι να μην προλάβει...