Παραλία εξαίσια έξω από το Αργοστόλι. Χρυσή αμμουδιά, υπέροχη θέα στο απέραντο γαλάζιο. Μακρύς γιαλός τ’ όνομα.

Αλλά…

…ο ορισμός για το πώς καταστρέφεται μια παραλία, θα σας έλεγαν όσοι δυσανασχετούν με την πολυκοσμία και την τουριστική βιομηχανία. Πυκνές σειρές από ομπρέλες και ξαπλώστρες καλύπτουν όλο το μήκος και πλάτος της παραλίας. Κυριολεκτικά (αδιάψευστος μάρτυρας οι φωτογραφίες) ο ένας δίπλα στον άλλο.

Αλλά για όλα υπάρχει αντίλογος.

Η τουριστική βιομηχανία είναι από τα (λίγα) πράγματα που ακόμα θρέφουν την ελληνική οικονομία. Δεν πρόκειται, σίγουρα, να την σώσουν, αλλά την τρέφουν.

Επιπλέον, ακόμα και αν δεν υπήρχε η τουριστικοποίηση, η παραλία θα δημιουργούσε το αδιαχώρητο. Το ίδιο, και μεγαλύτερο ίσως, πλήθος κόσμου θα μαζευόταν με αυτοσχέδιες ή και κανονικές ξαπλώστρες και καθίσματα. Η άρνηση και η απέχθεια προς το πλήθος είναι ένα χαρακτηριστικό που συνάδει με δεξιό ελιτισμό και όχι στην Αριστερά.

«Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή

που βρίσκουν μια θέση

στη ζωή των άλλων.

[…]

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη

σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή

λίγη επιείκεια

της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά

να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε

μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Ή

ένα θάνατο

για τη ζωή των άλλων…».

(Τάσος Λειβαδίτης, Συμφωνία αρ. 1)