«Όταν το τελευταίο δέντρο έχει κοπεί, όταν ο τελευταίος ποταμός έχει δηλητηριαστεί, όταν το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί, τότε θα ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούμε να τραφούμε με χρήματα»
Ινδιάνικη παροιμία
Για τους εκτός Χαλκιδικής, ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία χρυσού φαντάζει ενδεχομένως κάπως «ρομαντικός»: για την προστασία του περιβάλλοντος, την διατήρηση της φυσικής ομορφιάς, τη διαφύλαξη του παρθένου δάσους. Για τους ίδιους τους κατοίκους της Χαλκιδικής πρόκειται για αγώνα επιβίωσης. Οι υλοτόμοι, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι ψαράδες και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό ξέρουν ότι η όποια δραστηριότητά τους θα εξαφανιστεί αν τελικά υλοποιηθεί το σχέδιο: από την καταστροφή του δάσους, τους τόνους σκόνης, τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα.
Η μάχη της Χαλκιδικής είναι κάτι παραπάνω και από τις δύο αυτές οπτικές. Είναι η συμπύκνωση όλων των όψεων της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που σαρώνει την ελληνική κοινωνία. Ένας πόλεμος χωρίς αύριο σε ένα πεδίο μάχης μακριά από τις κάμερες και την χλιδή της πρωτεύουσας. Ορεινό και κακοτράχαλο. Εκεί επέλεξε το σύστημα να στείλει τις ορδές του. Εκεί έχουν στραμμένα τα βλέμματα τους οι στρατηγοί του. Εκεί δίνεται η μητέρα των μαχών. Εκεί παίζει όλα του τα χαρτιά.
Ο οπλισμός τους υπερπλήρης: Η αιωνόβια εγχώρια διαφθορά, ο Παπακωνσταντίνου, ο Πάχτας και η καταστολή. Με τις δοσοληψίες, τις υπόγειες συμφωνίες , τα ξεπουλήματα. Τα κραταιά μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ο Μπόμπολας. Η ήττα στην Κερατέα δεν είναι ανεκτή. Θέλει την εκδίκηση του. Αγόρασε με 11 εκατομμύρια και πουλάει για δις. Και κράτησε και 5%. Η μιντιακή διαπλοκή, το MEGA και οι υπόλοιποι έγκυροι. Αρχικά να αγνοούν το πογκρόμ στο βουνό και τις χιλιάδες που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη και όταν πια χόντρυνε το παιχνίδι, να αποκρύπτουν το περιβαλλοντικό έγκλημα, να καταζητούν τρομοκράτες και να ωρύονται για τους αχρείους που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Το ξεπουλημένο συνδικαλιστικό κίνημα του Παναγόπουλου που πήγε αυτοπροσώπως στον Πρετεντέρη να στηρίξει την επένδυση και ξέχασε να πει ότι 2 μέρες μετά είχε καλεστεί γενική απεργία.
Τα όρια της αστικής δημοκρατίας που σφιχταγκαλιάζεται με το κράτος έκτακτης ανάγκης. Με την αστυνομία στην υπηρεσία της εταιρίας. Με τα δακρυγόνα σε ευθεία βολή, το ανελέητο κυνήγι, τους τραυματισμούς, τις ταπεινώσεις, , τους τραμπουκισμούς σε βουλευτές της Αριστεράς. Και ύστερα με τις απαγωγές «υπόπτων», τα κλιμάκια της αντιτρομοκρατικής στα χωριά, τη λήψη δείγματος γενετικού υλικού και πρόσφατα και τα βασανιστήρια. Οι αποικιοκρατικές συμβάσεις και η αντιμετώπιση των ντόπιων σαν ιθαγενείς. Η νέα εργασιακή πραγματικότητα. Με τις κακοπληρωμένες, επισφαλείς, περιορισμένης διάρκειας και ανθυγιεινές θέσεις εργασίας. Διαφορετικά ανεργία και εξαθλίωση. Τέλος η ανάπτυξή τους, που βλέπει τις τοπικές κοινωνίες σαν εμπόδιο και το περιβάλλον σαν κουμπαρά.
Από την άλλη, ανυποχώρητοι θα είναι και οι κάτοικοι. Γιατί ξέρουν πως αν χάσουν, χάνουν τα πάντα. Γιατί η γη είναι δική τους και μαζί της θα χάσουν και την ελευθερία τους. Γιατί «είναι ο τόπος τους και κάνουνε κουμάντο». Και δίπλα τους οφείλουμε να αγωνιστούμε κι εμείς. Και κυρίως να μάθουμε για όταν πια θα έχουν και θα έχουμε νικήσει. Για τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Για την αντιμετώπιση των καταληψιών των δημόσιων τηλεοπτικών συχνοτήτων αλλά και νέους τρόπους να πληροφορούμαστε και να διαχειριζόμαστε την είδηση. Για την λαϊκή ευημερία ενάντια στην ανάπτυξη των αριθμών. Για τον οικολογικό μετασχηματισμό και τον επανασχεδιασμό της οικονομίας με τη συμμετοχή των τοπικών κοινοτήτων. Για μια άλλη ανάπτυξη με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, τη δημοκρατία, την ποιότητα ζωής και την προστασία του περιβάλλοντος.
