Τον Μάιο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία για τις επερχόμενες ευρωεκλογές με ένα εξαιρετικό σκηνοθετικά πλάνο. Στάθηκε μπροστά στην ανενεργή καμινάδα του εργοστασίου της Ανώνυμης Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα και δεσμεύτηκε για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, και την πράσινη ανάπτυξη των 660 στρεμμάτων της πρώην λιμενοβιομηχανικής ζώνης. περιβαλλοντική αξιοποίηση του συγκεκριμένου χώρου Πριν λίγες μέρες, ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννης Μανιάτης υπέγραψε την υπουργική απόφαση Τροποποίησης-Αναθεώρησης του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της Δημοτικής Ενότητας Κερατσινίου-Δραπετσώνας «κλείνοντας μια εκκρεμότητα που υπήρχε από το 2006». Με την απόφαση αυτή η πρώην λιμενοβιομηχανική ζώνη Κερατσινίου-Δραπετσώνας μετασχηματίζεται (σύμφωνα με το Ν2508/97) σε περιοχή Μητροπολιτικής Ανάπλασης με το θεσμό της Ζώνης Ελεγχόμενης Ανάπτυξης (ΖΕΑ). Η υπουργική απόφαση ανοίγει το δρόμο για την δόμηση της περιοχής -χωρίς να απαιτείται νέα έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου και με το συντελεστή δόμησης να φτάνει το 08- παρακάμπτοντας το αίτημα των κατοίκων για την δημιουργία άλσους υψηλού πρασίνου. Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με προσωπική επιστολή εξέφρασε τη στήριξή του στα σχέδια του δημάρχου Κερατσινίου-Δραπετσώνας για την κατασκευή πίστας Φόρμουλα 1 στη περιοχή, αναγνωρίζοντας «τα οφέλη που μπορεί να έχει ένα τέτοιο έργο». Στο γνώριμο μοτίβο του πολιτισμού της μακέτας οι αόριστες πρωθυπουργικές ευχές για ένα στερούμενο νοήματος, αλλά και προϋποθέσεων, έργο συνοδεύτηκαν από τη διαρροή -πιθανότατα από την δημοτική αρχή- σχεδίων με πολύχρωμες διαδρομές.
Σήμερα και εντός της προεκλογικής περιόδου, ο χώρος του πρώην εργοστασίου Λιπασμάτων αλλά και το σύνολο της πρώην λιμενοβιαμηχανικής ζώνης Κερατσινίου-Δραπετσώνας επανήλθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας αποτελώντας ένα ενδιαφέρον πεδίο προεκλογικών υποσχέσεων και σχεδίων διαφορετικών πλευρών σε τοπικό και εθνικό επίπεδο με στόχο την ανάπτυξη της κερδοσκοπίας της γης. Η πολιτική βούληση για την επίλυση της «εκκρεμότητας» αυτής μοιάζει να έχει σα στόχο το μετασχηματισμό του χώρου και την αξιοποίηση του προς το συμφέρον των ιδιοκτητών της γης και όχι των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Η διαφορά και το «πρόβλημα» της παραλιακής μετώπης του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας σε σχέση με το χώρο του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό εντοπίζεται στο περίπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Η Πρότυπος Κτηματική Τουριστική Α.Ε. έχει στην ιδιοκτησία της 254 στρέμματα (από τα οποία 32,25 στρ. έχουν χαρακτηριστεί λιμενική ζώνη), η ΑΓΕΤ Ηρακλής κατέχει 117,4 στρ. και η BP Ελλάς 82,25 στρ. Από τα υπόλοιπα 93,73 στρ. είναι παραχωρημένα «κατά χρήση» στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά και 112,65 στρ. αποτελούν δημόσιες ή δημοτικές εκτάσεις.
Η εκκίνηση της συγκεκριμένης ιστορίας χρονολογείται στο μακρινό 1993 όταν η Εταιρεία Λιπασμάτων τέθηκε σε ειδική εκκαθάριση, πέρασε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας για να κλείσει οριστικά το 1999. Το φθινόπωρο του 2003, ολοκληρώθηκε η κατεδάφιση του συνόλου σχεδόν των μονάδων του βιομηχανικού συγκροτήματος παρά τη πολύχρονη και συστηματική προσπάθεια φορέων όπως το ΕΜΠ, το TICCHI και το ΚΝΕ/ΕΙΕ. 105 από τις 109 μονάδες δομημένης επιφάνειας, έκτασης μεγαλύτερης από 140.000 τετραγωνικά μέτρα ισοπεδώθηκαν. Στη συνέχεια η Εθνική Τράπεζα -αλλά και ο Δήμος Δραπετσώνας- προχώρησαν στην εκπόνηση μελετών για την ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής περιλαμβάνοντας τις γειτονικές βιομηχανικές μονάδες της BP και της ΑΓΕΤ που είτε είχαν κλείσει είτε υπολειτουργούσαν, που όμως δεν υλοποιήθηκαν. Οι δύο πιο ολοκληρωμένες προτάσεις κατατέθηκαν από τα γραφεία Θ. Παπαγιάννης και Κλουτσινιώτη-Μεσαρέ, και παρά τις διαφοροποιήσεις τους περιλάμβαναν εκτεταμένη δόμηση του χώρου με επιχειρηματική και εμπορευματική αξιοποίηση της περιοχής.
Κατά συνέπεια, από το 2003 η παραλιακή μετώπη της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου είναι περιφραγμένη και απροσπέλαστη για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Το προφανές αποτέλεσμα είναι ο αποκλεισμός του αστικού ιστού του Καλλικρατικού πια Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας από την πρόσβαση στη θάλασσα -παρότι αυτή η προοπτική μοιάζει να αποτελεί τη «φυσική» του διέξοδο. Η μετατροπή του χώρου σε άλσος με ελεύθερους χώρους πρασίνου και περιπάτου και φυσικά ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα -μετά από απαλλοτρίωση της γης από τους ιδιοκτήτες της- αποτελεί τη μοναδική επιλογή. Παράλληλα οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν να διασφαλίσουν την συντήρηση και την αξιοποίηση των διατηρητέων κτιρίων που βρίσκονται στην πρώην λιμενοβιομηχανική ζώνη με στόχο τη διάσωση της βιομηχανικής κληρονομιάς αλλά και τη μνήμη των ανθρώπων της πόλης. Τα Λιπάσματα, το τσιμεντάδικο της ΑΓΕΤ και οι δεξαμενές πετρελαίου αποτελούσαν τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της βιομηχανικής ζώνης του Πειραιά. Η ακμή και η παρακμή τους έθεσαν τα όρια μιας εποχής βιομηχανικής και οικονομικής ανάπτυξης για την πόλη του Πειραιά, ενώ οι προσφυγογειτονιές της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου σύνδεσαν την ιστορία τους με την λειτουργία των εργοστασίων. Σήμερα η εναλλακτική χρήση των χώρων αυτών μπορεί να οριοθετήσει μια νέα εποχή για τη σχέση των πολιτών με τους δημόσιους χώρους και την ουσιαστική επανοικειοποίηση των φαινομενικά «ανεκμετάλλευτων» περιοχών. Η προεκλογική επαναφορά του θέματος μοιάζει να αποτελεί για τους δημότες του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας αναγκαιότητα να τοποθετηθούν και να επιλέξουν αν θέλουν Δήμο στην υπηρεσία των κυβερνητικών επιλογών και των προεκλογικών εξαγγελιών -που μένουν στον αέρα διαιωνίζοντας το ρήμαγμα του χώρου- ή Δήμο στην υπηρεσία των σύγχρονων αναγκών τους για μια πόλη με ελεύθερους χώρους και σεβασμό στο παρελθόν της.
