Όσο μιλάμε στο τηλέφωνο, ακούμε τους κρότους που κάνουν οι βόμβες, εκείνος όμως έχει συνηθίσει. Επιλέγουμε να μιλήσουμε μέσω μέιλ, όμως το Ισραήλ τους κόβει το ρεύμα και το Ίντερνετ. Εν μέσω βομβαρδισμών, απολογείται για την καθυστέρηση. Μετά βομβαρδίζεται από το Ισραήλ το σχολείο των Ηνωμένων Εθνών, πάλι δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί πρέπει να τρέξει στον κόσμο που τον έχει ανάγκη. Η Ένωση ιδρύθηκε το 1985 από μια ομάδα Παλαιστίνιων γιατρών και νοσηλευτών με στόχο να υποκαταστήσει την ανεπαρκή υποδομή που κατέρρεε μετά από μακρά περίοδο ισραηλινής κατοχής. Επί 28 χρόνια το UHCC φτιάχνει κλινικές, εφαρμόζει προγράμματα, απασχολεί εργαζόμενους και στοχεύει στη διασφάλιση της πρόσβασης στην Υγεία των πιο ευάλωτων της παλαιστινιακής κοινωνίας. Βασικός στόχος της Ένωσης είναι να ανεβάσει το επίπεδο της Υγείας των Παλαιστινίων, ιδίως στις πιο φτωχές περιοχές, μέσω προγραμμάτων και δράσεων με έμφαση στην πρόληψη, την εκπαίδευση, τη συμμετοχή και τη χειραφέτηση των ανθρώπων. Παρά τους περιορισμένους πόρους και τα προβλήματα, τα τελευταία χρόνια η Ένωση έχει καταφέρει να εντατικοποιήσει τις προσπάθειές της και να βελτιώσει την υγεία των Παλαιστινίων. Ο γιατρός Ραέντ Σαμπάχ μάς μιλάει για το πώς είναι να ζεις μες στο αίμα και στο θάνατο, για το πώς είναι να είσαι Παλαιστίνιος στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ

* Γενιές Παλαιστινίων, από την πρώτη Ιντιφάντα, μεγαλώνουν νιώθοντας τον τρόμο. Πώς επηρεάζει αυτό το συναίσθημα του συνεχούς τρόμου την υγεία των ανθρώπων; Μεγαλώνουν και συνηθίζουν, θεωρώντας πως πρόκειται για κάτι φυσιολογικό, ή όχι;

Οι δείκτες ψυχικής υγείας στην Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στη Λωρίδα της Γάζας δείχνουν πως σε ποσοστό που ξεπερνά το 95% οι Παλαιστίνιοι πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα και περισσότερο από μετατραυματικές διαταραχές (PSTD) που επηρεάζουν την καθημερινότητά τους. Το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε λόγω της πρώτης ή της δεύτερης Ιντιφάντα, αλλά λόγω της συνεχούς παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των συνεχών επιθέσεων εναντίον αμάχων. Οι τρεις πόλεμοι στη Λωρίδα της Γάζας, το 2008/2009, το 2012 και το 2014, σε συνδυασμό με την περιορισμένη πρόβαση και τους περιορισμούς στις προμήθειες, εμποδίζουν τους Παλαιστίνιους να ζήσουν φυσιολογική ζωή και επηρεάζουν την ψυχική τους ισορροπία. Παρά τις δυσκολίες όμως, οι άνθρωποι επιδεικνύουν σθένος, με το οποίο αντιμετωπίζουν τα εμπόδια, ωστόσο γενιές και γενιές Παλαιστινίων ζουν υπό ακραία πίεση.

* Πέρα από τους νεκρούς, πολλοί άνθρωποι -ίσως οι περισσότεροι- τραυματίζονται. Δεν έχουμε όμως στοιχεία για το πόσοι τελικά επιβιώνουν, πόσοι επιβιώνουν με ανήκεστο βλάβη ή αναπηρίες. Τι συμβαίνει με όσους τραυματίζονται, αλλά δεν πεθαίνουν;

Περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν στη μαζική επίθεση του 2008/2009, οι τραυματίες από τις επιθέσεις του 2012 ξεπέρασαν τους 2.000. Τώρα έχουμε πάνω από 5.500 τραυματίες, εκτιμούμε ότι περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι πάσχουν από αναπηρίες τέτοιες τους δεν τους επιτρέπουν να εργαστούν για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Ελάχιστα προγράμματα βοήθησαν τους αναπήρους ή μπόρεσαν να καλύψουν τον μεγάλο αριθμό. Σε αυτόν τον πόλεμο, περιμένουμε -με δεδομένη τη χρήση παράνομου οπλισμού- πως 3.000 άνθρωποι θα έχουν σοβαρές αναπηρίες. Η Ένωση των Επιτροπών Υγείας (UHCC) παρατήρησε πως οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν πυραύλους που ακρωτηρίασαν τους ανθρώπους και δημιούργησαν παραμορφώσεις στα σώματά τους.

* Εσείς -και ώς ένα βαθμό και οι Ισραηλινοί- ζείτε σε καθεστώς συνεχούς πολέμου από το 1948. Δεν υπάρχει γενιά που να μην έχει νιώσει τον πόλεμο ή που δεν έχει πολεμήσει. Κατά τη γνώμη σας, μια κοινωνία που τελεί υπό τέτοιο καθεστώς μπορεί να δραπετεύσει ποτέ από αυτή την πραγματικότητα ή απλώς προσαρμόζεται; Συνηθίζεται το αίμα και ο θάνατος;

Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν προσαρμόζεται στο αίμα και στον θάνατο... Ωστόσο οι Παλαιστίνιοι πέφτουν θύματα βίαιων επιθέσεων, που στοχεύουν να τους πετάξουν έξω από τις περιοχές τους, επαναλαμβάνοντας τις θηριωδίες του 1948. Οι άνθρωποι τώρα, περισσότερο από ποτέ, ξέροντας ότι η διεθνής κοινότητα δεν τους βοήθησε να πάρουν πίσω την κατεχόμενη γη τους, ανέπτυξαν μηχανισμούς για να παραμείνουν στην παλαιστινιακή γη και να την υπερασπιστούν από την περαιτέρω κατοχή.

Δεν πρόκειται να ξαναφύγουν, όσο αίμα κι όσος θάνατος κι αν είναι το τίμημα. Ζητάμε απλώς την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Δεν διψάμε για αίμα, δεν σχεδιάζουμε δολοφονίες. Διψάμε μόνο για ειρήνη και σταθερότητα.

* Νιώθετε ποτέ ασφαλείς; Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, άκουγα τις βόμβες. Περιγράψτε μου μια μέρα στη Γάζα.

Με δεδομένες τις επιθέσεις που ξεκίνησαν την 7η Ιουλίου δεν ζούμε κανονική ζωή. Οι οικογένειές μας μένουν σπίτι καθώς φοβόμαστε τις εναέριες επιθέσεις. Δεν ξεχωρίζουμε καλά καλά αν είναι μέρα ή νύχτα, είμαστε σχεδόν μόνιμα ξύπνιοι, περιμένοντας να πεθάνουμε, περιμένοντας να είμαστε ο επόμενος στόχος του στρατού του Ισραήλ. Δεν επιτίθενται σε στρατιώτες ή σε βάσεις... από τη δουλειά μας γνωρίζουμε πως περισσότερα από 140 παιδιά έγιναν στόχοι σε διάστημα 18 ημερών, περισσότερες από 170 γυναίκες και ηλικιωμένοι, πολλές φορές σκοτώθηκαν ολόκληρες οικογένειες... Δεν ξέρουμε γιατί μας τιμωρούν με τις συνεχείς επιθέσεις από το Ισραήλ... Κανένα έγκλημα δεν δικαιολογεί τις επιθέσεις κατά αμάχων... Φοβόμαστε να πάμε να αγοράσουμε φρούτα στον μανάβη... Μέχρι στιγμής 800 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί. Τα γεγονότα είναι τρομακτικά, δεν νιώθουμε ασφάλεια, δεν ζούμε κανονική ζωή, ευχόμαστε η ανακωχή να έρθει το συντομότερο δυνατόν.