Τις τελευταίες μέρες τρεις γυναίκες πολιτικοί από διαφορετικά κόμματα (Κωνσταντοπούλου, Μακρή, Τζάκρη) δέχονται επιθέσεις που εύλογα μπορούν να χαρακτηριστούν άθλιες, αλλά δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανείς. Στις τρεις βουλευτίνες δεν ασκείται κριτική για τον τρόπο που πολιτεύονται ή για τις απόψεις τους, αλλά για το φύλο τους, για το ότι είναι γυναίκες. Υποτιμητικά σχόλια, δήθεν «αστειάκια» γύρω από το σεξ, και πάνω απ’ όλα η αναπαραγωγή του πανάρχαιου πατριαρχικού στερεότυπου που συνδέει τη γυναικεία μαχητικότητα με την ερωτική ζωή. Τίποτα καινούργιο δηλαδή.

Είναι γνωστό ότι στην ελληνική κοινωνία (και όχι μόνο σε αυτήν βέβαια…) οι γυναίκες εξακολουθούν να μην αντιμετωπίζονται κατ’ αρχήν με βάση την προσωπικότητα και τις ικανότητές τους, αλλά με βάση το φύλο τους. Ένα φύλο που παραμένει κατώτερο στην πράξη, παρά τη θεσμική κατοχύρωση της ισότητας. Οι γυναίκες εξακολουθούν να πέφτουν θύματα βίας και διακρίσεων, εξακολουθούν να αναγκάζονται να καταβάλλουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από τους άντρες για να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Κι αν τα καταφέρουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία όπως οι τρεις βουλευτίνες, αντιμετωπίζονται ως  σκάνδαλα και δέχονται αδικαιολόγητες επιθέσεις.

Δεν πρέπει να εκπλήσσει επίσης ότι τις σεξιστικές επιθέσεις στις τρεις πολιτικούς πρωτοστατούν οι Ηρακλείς του Μνημονίου: ο Γεωργιάδης, ο Πάγκαλος, ο Κουκουλόπουλος, ο Χατζόπουλος των ΝΕΩΝ. Και δεν πρέπει να εκπλήσσει, γιατί το Μνημόνιο όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την πρόοδο και τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά αποτελεί την αναίρεσή τους. Το μνημονιακό πρόγραμμα είναι σαφές: πίσω ολοταχώς!