Βλέπω την κόρη μου με ένα σχοινάκι-βραχιολάκι στο δεξί της χέρι. Ακολουθεί ο διάλογος:

- Τι είναι αυτό; Ποιος στο έβαλε;

- Η δασκάλα στο σχολείο.

- Γιατί;

- Για να μάθουμε με ποιο χέρι να κάνουμε την προσευχή μας.

- Απίστευτο!

- Ναι μπαμπά, τώρα ξέρω και εγώ να προσεύχομαι.

- Δηλαδή;

Αρχίζει να κάνει τον σταυρό της και ταυτόχρονα απαγγέλει:

- Να! Άγιος ο θεός, Άγιος ισχυρός άγιος αθάνατος ελέησον ημάς. Δόξα πατρί και υιώ, και Αγίω Πνεύματι και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, ελέησον ημάς.

Τρελάθηκα! Δεν είναι γιατί είμαι άθεος. Το θεώρησα αισχρό να γίνεται στα σχολεία σε τόση τρυφερή ηλικία θρησκευτικός προσηλυτισμός. Δηλαδή, καθαρή πλύση εγκεφάλου.

- Μπαμπά εσύ ξέρεις να προσεύχεσαι;

- Ξέρω, αλλά δεν το κάνω ποτέ.

- Γιατί μπαμπά;

- Γιατί βαριέμαι.

Δεν συνέχισα την κουβέντα για δυο λόγους.

Πρώτον, γιατί η κόρη μου είναι πολύ μικρή [6 ετών] για να έχει άποψη για το αν υπάρχει ή όχι θεός. Δεύτερον, και το σπουδαιότερο, δεν ήθελα με τίποτα η κόρη μου να μετατραπεί σε μαύρο πρόβατο μεταφέροντας απόψεις ενάντια στην κρατικά κατευθυνόμενη βίαιη ιδεολογική προπαγάνδα.

Την επομένη μέρα πήγα την κόρη μου στο σχολείο το πρωί και μίλησα με τις δυο δασκάλες της τάξης της κατ’ ιδίαν.

- Συγνώμη αλλά αυτό που κάνατε με το σχοινάκι στο χέρι στα παιδιά λέγεται προσηλυτισμός και απαγορεύεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Σας το επέβαλε αυτό το υπουργείο;

Δεν είναι απολύτως ακριβές ότι “ απαγορεύεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες” αλλά ήθελα να δω αντιδράσεις. Άρχισαν λοιπόν και οι δυο να δικαιολογούνται. Όχι, δεν επρόκειτο για εντολή από το υπουργείο. Ήθελαν να μάθουν τα παιδάκια ποιο είναι το δεξί και ποιο το αριστερό. Ανάμεσα σε άλλα “παραδείγματα” [“δώσε το δεξί σου χέρι στη Νάνση”] τους “είπαμε και για την προσευχή”.

- Συγνώμη για άλλη μαι φορά, αλλά εδώ δεν ήταν απλά ένα παράδειγμα ανάμεσα στα άλλα, ολόκληρη προσευχή ήταν και μάλιστα στα αρχαία ελληνικά. Άλλωστε η τάξη έχει χριστιανικές εικόνες στον τοίχο. Στην τάξη υπάρχουν παιδάκια, τα έχω δει, που είναι από την Ασία, άλλα από αραβικές χώρες, επομένως άλλες θρησκείες. Δεν είναι σωστό να γίνεται χριστιανική κατήχηση.

Η συζήτηση διάρκεσε λίγα λεπτά. Εγώ φρόντισα να είμαι ήπιος και χαμηλών τόνων ενώ δέχθηκα τις όποιες δικαιολογίες με καλή διάθεση. Και πάλι, ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα η κόρη μου να γίνει το μαύρο πρόβατο.

Στο τέλος οι δασκάλες έκοψαν το βραχιολάκι από το χέρι της Ισαβέλλας, “για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας”, όπως είπαν. Τους απάντησα:

- Δεν τις χαλάμε. Άλλωστε η κόρη μου γνωρίζει τι είναι αριστερά και τι δεξιά. Της το έχω μάθει, χωρίς προσευχές. Με απλά πρακτικά παραδείγματα. Αυτό χρειάζονται τα παιδιά. Όχι κατήχηση.

Τέλος καλά, όλα καλά;

Όχι βέβαια!

Απέναντι στην κρατική βία και προπαγάνδα [με ή όχι τη συναίνεση των λειτουργών της] τουλάχιστον έχουμε ένα αδύναμο μεν, όπλο δε. Πρέπει να το δείχνουμε και να είναι ξεκάθαρο:

Δεν συναινούμε!