Στη συμβολή της Πέτρου Ράλλη με τη Λεωφόρο Κηφισού, δίπλα ακριβώς από την τεράστια αερογέφυρα, υπάρχουν δυο μεγάλοι ακάλυπτοι χώροι. Ο ένας χρησιμεύει για την κατασκήνωση των ανθρώπων της φυλής.

Ο άλλος είναι ένα είδους περιπατητικού πάρκου για γυναίκες και μικρά παιδιά. Είναι γεμάτο σκουπίδια και ακαθαρσίες. Γυναίκες και παιδία σουλατσάρουν ανάμεσα στα σκουπίδια, τη σχετικά πυκνή βλάστηση, εμφανίζονται για λίγο και μετά χάνονται.

Χιλιάδες αυτοκίνητα περνούν κάθε στιγμή τη διασταύρωση. Ενδεχομένως κάποιοι  οδηγοί (ελάχιστοι φαντάζομαι) να ρίχνουν κάποιο βλέμμα στην κατασκήνωση. Σχεδόν κανένας δεν πρέπει να έχει δει το περιπατητικό πάρκο. Εγώ το είδα λόγω φωτογραφικής περιέργειας (έκοβα βόλτες εκείνη τη μέρα με τη μοτοσυκλέτα μου ψάχνοντας για θέματα). Καθώς τράβαγα την πρώτη μου φωτογραφία έγινα αντιληπτός από μια γυναίκα μ’ ένα παιδί που την ακολουθούσε λίγα μέτρα πιο πίσω της. Η απόσταση που μας χώριζε, το μουγκρητό των αυτοκινήτων, την ανάγκασε να μου μιλήσει με δυνατή φωνή. Μου ζήτησε να της δώσω «κάτι» γιατί «το παιδί πεινάει». Συναίνεσα κουνώντας το κεφάλι μου, με πλησίασε και της έδωσα ένα ευρώ. Τη ρώτησα τι κάνει σε αυτόν τον χώρο που είναι γεμάτος σκουπίδια. Μου απάντησε:

- Πολύ φασαρία εκεί έξω. Πολύς κόσμος, αυτοκίνητα, καυσαέρια. Εδώ ησυχάζεις λιγάκι…

Σκέφτηκα σιωπηλά, ότι ο χώρος θα χρησίμευε για άλλες ανάγκες και ότι απλά μου ωραιοποιούσε την κατάσταση. Μου άρεσε όμως η αφήγηση, τη βρήκα σχεδόν ποιητική, της χαμογέλασα, ανέβηκα στη μοτοσυκλέτα μου και έφυγα.

Μέρες αργότερα ξαναπέρασα από τη διασταύρωση. Δεν υπήρχε πλέον κατασκήνωση, το περιπατητικό πάρκο είχε ξαναγίνει ένας έρημος σκουπιδότοπος. Η φυλή είχε πάει αλλού να βρει την τύχη της, αλλού να αναζητήσει στιγμές φευγαλέας ηρεμίας.

\\