«Άνοιξε τις μικρές αγγελίες
και θα δεις το στρατιωτικό ανακοινωθέν
των απωλειών στο μέτωπο της ζωής. Διάβασε
για τις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων»
Τάσος Κουράκης
«Εν καιρώ πολέμου»
«Η φονικότερη μορφή της βίας είναι η φτώχεια», έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πριν λίγα χρόνια ταυτίζαμε το πρόβλημα αυτό με τον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο». Να, όμως, που σήμερα ο «Τρίτος Κόσμος» έχει έρθει μέσα στον πρώτο, με τη φτώχεια να εξαπλώνεται στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και σε πολλές χώρες της Ευρώπης.
Η κρίση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης οδήγησε στην παγκοσμιοποίηση και της φτώχειας. Με έκθεση που δημοσίευσε τον Ιούνιο του 2011, ο ΟΗΕ μιλάει για «Παγκόσμια Κοινωνική Κρίση».
Μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση θα σημάνει την παγκοσμιοποίηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως ορίζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948. Και πρέπει να επισημανθεί στο σημείο αυτό ότι η απόλυτη φτώχεια, η οποία συνδέεται άμεσα με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας παγκοσμίως, με πολέμους και περιβαλλοντικές καταστροφές, συνεπάγεται τη στέρηση όλων των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τους πολίτες που ζουν μέσα σ’ αυτήν. Άρα στην ουσία δεν πρόκειται μόνο για οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα, αλλά και για βασικό πρόβλημα Δημοκρατίας, εντός των χωρών και στο Διεθνή χώρο.
Ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει, εδώ και πολλά χρόνια, την 17η Οκτωβρίου ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας» και το 2000 με τη Διακήρυξη της Χιλιετίας (Millennium Declaration) τέθηκε από την παγκόσμια κοινότητα ως στόχος η μείωση της φτώχειας κατά 50% μέχρι το 2015. Και ας μην σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι ο στόχος αυτός, ένας από τους «Οκτώ Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας» (Millennium Development Goals) ήταν εξαρχής μη πραγματοποιήσιμος. Διότι, δεν είναι φτωχός ο σημερινός κόσμος, είναι άνισος και άδικος γι΄ αυτό εξαπλώνεται η φτώχεια. Σύμφωνα με αξιόπιστες εκθέσεις, ο παγκόσμιος πλούτος επταπλασιάστηκε στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και αν συνυπολογίσουμε την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού την ίδια περίοδο, έχουμε ένα καθαρό τριπλασιασμό του κατά κεφαλή εισοδήματος.
Συνεπώς, το ζητούμενο για την εξάλειψη της φτώχειας είναι η ριζική ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου, τόσο εντός των χωρών, όσο μεταξύ των περιοχών.
Αυτό, βέβαια, απαιτεί την ευθεία σύγκρουση με τη σημερινή κυρίαρχη τάξη στον κόσμο προς όφελος νέων παγκόσμιων ισορροπιών και μιας νέας, δίκαιης, ειρηνικής, δημοκρατικής και αλληλέγγυας οργάνωσης των κοινωνικών και των διεθνών σχέσεων.
Με άλλα λόγια, το ζητούμενο είναι ένας άλλος κόσμος, που είναι εφικτός και από την άποψη της εξάλειψης της φτώχειας και αυτό ισχύει και για την Ευρώπη, την πιο πλούσια περιοχή της γης, όχι μόνο από οικονομική άποψη, αλλά και πολιτισμική, διότι βασικό συστατικό του σύγχρονου πολιτισμού είναι οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών, που στην Ευρώπη επιτεύχθηκαν ύστερα από μεγάλες επαναστάσεις, όπως η Γαλλική και η Οκτωβριανή, που είχαν ισχυρότατες επιδράσεις σ΄ όλες τις ηπείρους.
Επιδρομή της Φτώχειας στην Ελλάδα
Δυστυχώς, στην κατηγορία των χωρών της Ευρώπης που υφίστανται την επιδρομή της Φτώχειας, βρίσκεται και η Ελλάδα, η οποία πριν μόλις λίγα χρόνια «καμάρωνε» δια του πρωθυπουργού της ότι κατείχε την 24η θέση παγκοσμίως, με βάση τον «Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης» του ΟΗΕ.
Από το 2010, που η χώρα μας μετατράπηκε σε «πειραματόζωο» δια των μνημονίων για την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ο ελληνικός λαός υφίσταται ένα «κοινωνικό ολοκαύτωμα», με την πρωτοφανή εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, την υπερχρέωση των λαϊκών νοικοκυριών, τη διαρκή συρρίκνωση του λεγόμενου «κοινωνικού μισθού» μέσω της συστηματικής κατεδάφισης των κοινωνικών υπηρεσιών. Και προς επιβεβαίωση της ρήσης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είδαμε στην εποχή των μνημονίων χιλιάδες συμπολίτες μας να επιλέγουν την αυτοκτονία ως έσχατη πράξη διαμαρτυρίας και λύτρωσης από την απόγνωση και την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όταν, λοιπόν, η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας ομνύει στη Δημοκρατία και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα ας εξηγήσει στον Ελληνικό λαό πώς τα υπερασπίζεται, επιμένοντας στις καταστροφικές για την Κοινωνία μνημονιακές πολιτικές.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑ.Δ.Ο.Π.) .
Διαβάστε ακόμα: Η Αθήνα σε αριθμούς: Τρομακτική η αύξηση της φτώχειας την τριετία της κρίσης
