«Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα μόνο βήμα», λέει ένα γνωμικό των Αβοριγίνων.
Αυτό το βήμα το έκαναν οι 595 αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών στις 18.9.13 κι από τότε ξεκίνησαν ένα αγωνιστικό ταξίδι, αγνώστων μιλίων που κρατάει τώρα 11 μήνες και συνεχίζεται.
Γυναίκες της διπλανής πόρτας που βρέθηκαν στα πενήντα τους, με τα σφουγγαρόπανα στα χέρια, αδύναμες, χωρίς ισχυρούς πολιτικούς συμμάχους, αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, πεισμένες ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά μόνο ο αγώνας για αξιοπρέπεια στη ζωή. Δεν συναίνεσαν στη δυστυχία, δεν καλωσόρισαν την κατάθλιψη, δεν παραιτήθηκαν από τη θέλησή τους, «πιάσαν το πέρασμα» της Καραγιώργη Σερβίας και διεκδίκησαν το αυτονόητο, δικαιοσύνη. Η ευρηματικότητα, η ένταση και η διάρκεια αυτού του αγώνα ήταν τα στοιχεία που συγκίνησαν κι έκαναν το κλικ σε μια κοινωνία ενοχοποιημένη, ακυρωμένη, φοβισμένη. Απλές γυναίκες που επικοινώνησαν με απλά λόγια, της αλήθειας.
Στην αρχή ή άπνοια, στην συνέχεια ένα αεράκι αλληλεγγύης που φύσηξε και ξύπνησε συνειδήσεις. Τα μηνύματα συμπαράστασης τροφοδότησαν με περισσότερη δύναμη και θέληση αυτόν τον αγώνα. Στιγμές ωραίες, στιγμές συνάντησης με κινήματα, με ασυμβίβαστους ρομαντικούς και ιδεολόγους. Ο αγώνας αυτός άρχισε να αποκτά και τους «οργανικούς του διανοούμενους». Μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών, διανοούμενων, επιστημόνων, έσπευσαν να δηλώσουν συμπαράσταση σε αυτόν τον αγώνα. Ο κατάλογος μακροσκελής.
Στο μακρινάρι αυτού του καταλόγου ανακαλύψαμε κι εμείς, μετά από καιρό είναι αλήθεια, τον Δημήτρη Αρβανίτη. Και είναι συλλογική ανάγκη, να κοινωνήσουμε στιγμές αυτού του αγώνα, για να δοθεί μια απάντηση που εμείς τουλάχιστον την οφείλουμε ως αποδέκτες, στην ερώτηση που συχνά διατυπώνεται, «τι κάνουν οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι σε περιόδους βαρβαρότητας»; Η απάντηση είναι απλή, προσφέρουν την τέχνη τους και την σκέψη τους, έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν και μπορούν.
Στις 12 Μαΐου, ημέρα Δευτέρα , μια αφανής στυλοβάτης αυτού του αγώνα, η αγαπημένη μας Παναγιώτα, έστειλε ηλεκτρονικά το πρώτο κόκκινο γάντι, με το σήμα της νίκης, με το εξής σχόλιο: «Από έναν εξαιρετικό γραφίστα για 595 εξαιρετικές γυναίκες». Ήταν λιτό και συγχρόνως εντυπωσιακό, έστελνε ηχηρό μήνυμα με τον πιο ήσυχο τρόπο. Μέσα στη τρέλα των ημερών, ήταν η 6η μέρα καθιστικής διαμαρτυρίας στην Κ. Σερβίας και τα ξημερώματα είχε καταγραφεί η πρώτη στημένη ασφαλίτικη προβοκάτσια, η αποστολή αυτού του ηχηρού μηνύματος, μπήκε σε δεύτερο πλάνο.
Στις 4 Ιουνίου, την επομένη μιας δύσκολης μέρας «διαπαιδαγώγησης στην υπακοή», από τα ΜΑΤ και την Κυβέρνηση, ο άγγελος – εξάγγελος, στέλνει δεύτερο μήνυμα, αυτήν τη φορά χωρίς διαμεσολαβητή. Τα κόκκινα γάντια έγιναν τρία, «το σήμα της νίκης, η γροθιά και το stop», με το λιτό σχόλιο του καλλιτέχνη, «να εφαρμοστεί ο νόμος». Δεύτερη έκπληξη, οι ίδιες διαπιστώσεις, ισχυρότερο το κλικ. Τίποτα περιττό, εύκολη ανάγνωση, ξεκάθαρο μήνυμα, ευχάριστη έκπληξη, πρόταση άφθαρτων εικόνων. Εκεί αρχίζει το ψάξιμο, ποιος είναι αυτός ο άγγελος μηνυμάτων, πούθε κρατάει η σκούφια του, γραφίστας εξαιρετικός η πρώτη διαπίστωση , από εκεί και πέρα ουδέν….. Είναι οι στιγμές που υποκλίνεσαι στο διαδίκτυο, χωρίς ευτυχώς να μπορεί ακόμη να υποκαταστήσει την ανταλλαγή απόψεων, σε όσους ακόμη επιμένουν στην προφορική και άμεση επαφή. Το σύμπαν την ίδια μέρα συνωμότησε. Το βραδάκι τηλέφωνο από την αγαπημένη μου φίλη, γραφίστας στο επάγγελμα, και αφού εξαντλεί τα βασικά, πως πάει το πόδι της Δήμητρας, να προσέχεις τα ΜΑΤ, αυτοί οι τύποι δεν αστειεύονται κλπ, έρχεται και η κατακλείδα, πάντως μεγάλη σας τιμή φιλενάδα, να ασχολείται ολόκληρος Δημήτρης Αρβανίτης με τον αγώνα σας. Αλήθεια πως τον βρήκατε …? Η απάντηση που έδωσα εγώ δεν έχει και τόση σημασία, σημασία έχει τι λέει ο ίδιος ο Δ. Αρβανίτης:
«Στο σόσιαλ ντιζάιν δεν διεκπεραιώνω παραγγελίες. Επιλέγω τα θέματά μου από τη ζοφερή πραγματικότητα, και θα χαιρόμουν αν ο κόσμος δεν είχε ανάγκη του δικού μου σχολιασμού. Αν αισθανθώ ότι οφείλω να πω κάτι, θα το κάνω δίχως να προτάξω το ντιζάιν, χωρίς την παραμικρή αγωνία μήπως και τσαλακώσω τη σχεδιαστική δημόσια εικόνα μου. Δεν εμπορεύομαι ιδέες, παρ’ όλο ότι διαλαλώ ιδέες. Ευχαρίστως προσφέρω τις υπηρεσίες μου όπου και αν μου ζητηθούν, αρνούμενος να δεχθώ αμοιβή και αφού ελέγξω την πρόθεση και τη φερεγγυότητα του φορέα ο οποίος μου το ζητάει».
Στην περίπτωση των καθαριστριών δεν χρειάστηκε καν να το ζητήσουμε, τα αντανακλαστικά του καλλιτέχνη που σχολιάζει και καταγράφει με το δικό του τρόπο, ήταν ακαριαία. Σας ευχαριστούμε κύριε Αρβανίτη και θα συμφωνήσαμε με μια παλιά σας δήλωση: « Το σόσιαλ ντιζάιν είναι μια ενέργεια οπλική, ένα εργα- λείο που βοηθάει να βιδωθεί μια βίδα που λασκάρισε».
Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες συναντήσεις με το «Κόκκινο» και την «Αλληλεγγύη για όλους» για την προετοιμασία της συναυλίας με τη Χαρούλα, ο καλός άγγελος μηνυμάτων έκανε πάλι το θαύμα του. Στις 2 Ιουλίου έρχεται μήνυμα από την αγαπημένη Τζίνα, με το γνωστό κόκκινο γάντι να κρατάει το μικρόφωνο. Από εκείνη την ημέρα, το κόκκινο γάντι σας, κύριε Αρβανίτη, έγινε δικό μας, βρήκε τον οργανικό του αποδέκτη και σας ευχαριστούμε. Στη συνέχεια την σκυτάλη την πήρε η Χαρούλα κι έτσι το γάντι σας κύριε εξάγγελε, έγινε εφαρμοσμένη τέχνη και ανήκει πια στο υποσυνείδητο της κοινωνίας.
Οι σκέψεις αυτές, στο βασικό τους πυρήνα έρχονταν και επανέρχονταν, μετά την συναυλία στο Σύνταγμα, και την κοινή ομολογία ότι η συμβολή του μηνύματος, ήταν καθοριστική. Διότι ήταν «ευσύνοπτον», «ευμνημόνευτον» και «σύνδηλον», έτσι όπως από τον Αριστοτέλη ορίζεται «το ωραίον».
Σας ευχαριστούμε αγαπημένε άγγελε – εξάγγελε.
Με εκτίμηση η 597.
