Όταν στο προηγούμενο τεύχος μεταφράζαμε το άρθρο του Jabbar γύρω από το ρατσιστικό παραλήρημα του τέως ιδιοκτήτη των L.A. Clippers, δεν περιμέναμε πως ο Jabbar θα έσπευδε να πάρει θέση γύρω από τη δολοφονία ενός νέου Αφροαμερικάνου στο προάστιο Ferguson του St. Louis, στη μεσοδυτική πολιτεία του Missouri. Μάλιστα, πήρε μια γενναία θέση που προφανώς τον απομακρύνει από την πλειοψηφία των «ομόχρωμών» του: το πρωτεύον θέμα είναι το ταξικό ζήτημα και η διάκριση πλουσίων-φτωχών και όχι το ρατσιστικό. Και εκεί που γίνεται ο χαμός με το κείμενο του Jabbar (μας πρόλαβαν οι συντάκτες του barikat.gr) έρχεται ο αγαπημένος αθλητικογράφος Dave Zirin και ασκεί γενναία κριτική στην άποψη του πρώην καλαθοσφαιριστή. Γράφει ο Zirin ότι δεν πειράζει να ασχοληθείς και με το ρατσιστικό ζήτημα, αρκεί να το συμπεριλάβεις στο όλον ή πιο σωστά να το λάβεις ως αφετηρία για το στόχο που έθεσε ο Jabbar.
Δεν είναι μοναδικό; Ένας παγκόσμιος θρύλος του μπάσκετ να δέχεται κριτική από ένα σπουδαίο αθλητικογράφο (ίσως ο όρος αυτός, να τον περιορίζει) όχι για αγωνιστικά θέματα, αλλά για θέματα που υποτίθεται πως είναι πεδίο των «ειδικών», των φοιτητών ή, ακόμη χειρότερα, διαφόρων επαγγελματιών. Ο αθλητισμός είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που μας ενώνει με τη Βραζιλία, τη Γάζα, το Μιζούρι…
Απόψε στις 20:30 θα έχουμε σχετική εκπομπή στο webradio του Music Society -μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά από τη σελίδα μας στο facebook.
Ακολουθεί μεταφρασμένο το άρθρο του Dave Zirin από την ιστοσελίδα The Nation:
Το κεντρικό πρόβλημα γύρω από το δυναμικό άρθρο του Kareem Abdul Jabbar για το Ferguson
Υπάρχουν τόσα σωστά στο κείμενο του Kareem Abdul Jabbar στην ιστοσελίδα του TIME, σχετικά με τις διαμαρτυρίες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Michael Brown στο Ferguson του Μιζούρι, που ίσως να θεωρείται και αγενές το να ασκηθεί η όποια κριτική. Εξάλλου είναι ένας μπασκετικός θρύλος. Ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο NBA, ο άρχοντας του skyhook (Σ.τ.Μ. ή hook shot ή ελληνιστί «ραβέρσα»), παρατάσσει τη δική του άποψη γύρω από το ζητήμα της φτώχιας και των τάξεων στις ΗΠΑ, ενώ αναφέρεται ακόμη και στο βιβλίο «Unspeakable Things: Sex, Lies and Revolution» της ριζοσπαστικής συγγραφέα Laurie Penny.
Θα πρέπει όλοι να διαβάσουν το άρθρο του. Οι άνθρωποι της εξουσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες μιλάνε σπάνια, ή μάλλον ποτέ, για το ταξικό. Και όμως, να που ο Kareem βάζει, όχι μόνο το Ferguson, αλλά το σύνολο των Ηνωμένων Πολιτειών ευθέως στο μικροσκόπιο του οικονομισμού λέγοντας «πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: ταξικός πόλεμος».
Ο Kareem λέει -και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο κατά τη γνώμη μου- ότι αν οι 50 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ενωθούν, θα «είναι ένα σημαντικό μπλοκ σε μια προσπάθεια να πετύχουν τους οικονομικούς τους σκοπούς».
Μιλά για την αύξηση της φτώχειας και τους τρόπους που τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης και «το 1%» κρατάει τους φτωχούς από το λαιμό. Αναφέρει μάλιστα πως η τεράστια επιτυχία των κινηματογραφικών δυστοπικών εφηβικών ταινιών όπως το Divergent και το The Hunger Games συμβολίζει τους τρόπους που τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι αισθάνονται απελπισμένοι και αβοήθητοι για το οικονομικό μέλλον τους.
Σε ευχαριστούμε Kareem, που γράφεις για το ταξικό. Σε ευχαριστούμε που γράφεις για το «διαίρει και βασίλευε» των πλουσίων. Σε ευχαριστούμε που αναφέρεις τον John Steinbeck και τον Marvin Gaye. Το άρθρο μου θύμισε το διάσημο απόφθεγμα «εάν οι φτωχοί οργανώνονταν για να φτύσουν ταυτόχρονα στους χώρους της εξουσίας, η διαφθορά θα παρασυρόταν από μια πλημμύρα».
Kι όμως υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα με το κείμενο του Kareem. Το πρόβλημα φαίνεται αρχικά όταν γράφει πως «Τα φυλετικά ζητήματα, για τα οποία όλοι σπεύδουν να υψώσουν γροθιές, αποσπούν την Αμερική από το να δεί ότι οι στόχοι της υπερβολικής αντίδρασης της αστυνομίας, βασίζονται λιγότερο στο χρώμα και περισσότερο σε κάτι που είναι ακόμα χειρότερο και από το επίπεδο οδύνης του ιού Έμπολα: στο να είσαι φτωχός».
Ο Μichael Brown πυροβολήθηκε θανάσιμα από τον αστυνομικό επειδή ήταν μαύρος. Εάν ήταν λευκός, όσο φτωχός και αν ήταν, δεν θα είχε σκοτωθεί. Αν δεν εκκινείς από αυτό το συμπέρασμα, θα χαθείς. Ναι, το Ferguson είναι «ένα ταξικό ζήτημα» από πολλές πλευρές. Αλλά το Ferguson κι ο θάνατος του Michael Brown αφορούν το ρατσισμό. Αν δεν αναγνωρίσουμε την κεντρικότητα του ρατσισμού και σε αυτή την περίπτωση και στο πώς ο ρατσισμός χρησιμοποιείται για να διαιρέσει τους ανθρώπους, τότε η ενότητα των 50 εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων που θέλει να δει ο Kareem θα είναι για πάντα ένα άπιαστο όνειρο.
Το προβληματικό των επιχειρημάτων του Kareem αναδεικνύεται όταν αναφέρεται στα θέματα που «κρατούν τους φτωχούς διαλυμένους, αποσπώντας την προσοχή τους». Αναφέρει «τη μετανάστευση, τις αμβλώσεις, τον έλεγχο της οπλοκατοχής» ως αιτίες που οι φτωχοί «δεν σταματούν κάποια στιγμή να αναρωτηθούν πώς τους κοροϊδεύουν για τόσο καιρό». Ωστόσο, η μετανάστευση και οι αμβλώσεις δεν αποτελούν «περισπασμούς». Σχετίζονται με τη φυλή, το φύλο, και, ναι, αποτελούν ταξική καταπίεση. Οι μετανάστες εργάτες είναι πολύ πιθανότερο να ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας από ότι οι ντόπιοι εργάτες. Εάν οι μετανάστες μπορούν να παραμείνουν όμηροι της μη καταγραφής τους και να έχουν την ταμπέλα του «παράνομου», τότε αυτό χρησιμεύει ώστε να πέφτουν οι μισθοί και η πολιτική αξία όλων των εργαζομένων. Δεδομένου πως ένα μεγάλο μέρος της αντιμεταναστευτικής πολιτικής είναι χτισμένο γύρω από μια αντιμεξικάνικη (Σ.τ.Μ. «anti-Latino» στο πρωτότυπο, συνήθως Latino αποκαλούν τους Μεξικανούς μετανάστες ή και τους Πορτορικάνους) ρητορεία, οποιοδήποτε είδος ταξικής ενότητας θα είναι απατηλό μέχρι ο αγώνας ενάντια σε αυτήν τη μορφή ρατσισμού αποτελέσει την καρδιά του πως οργανωνόμαστε.
Η ίδια αρχή ισχύει και για τις αμβλώσεις. Το κλείσιμο κλινικών, η επίθεση στο πρόγραμμα Planned Parenthood (Σ.τ.Μ. μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που παρέχει βοήθεια σε τομείς όπως η αναπαραγωγή, η μητρότητα, η παιδιατρική κ.ά.), το γεγονός πως το 87% των κομητειών δεν παρέχουν δομές αμβλώσεων, ένα ποσοστό που ισοδυναμεί με επίθεση στην ιατρική περίθαλψη που παρέχεται σε φτωχές γυναίκες -ιδίως Αφροαμερικανές και Λατίνες (Σ.τ.Μ. στο πρωτότυπο χρησιμοποιούνται οι όροι «black» και «brown»). Eάν δεν αγωνιστείς για το δικαίωμα της αναπαραγωγής των φτωχών γυναικών, γιατί αυτές να θέλουν να συμμετάσχουν στο ισχυρό κίνημα των 50 εκατομμυρίων;
Το νόημα όλων αυτών είναι πως ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και την αντι-ΛΟΑΤ μισαλλοδοξία δεν σε αποσπούν από την οικοδόμηση ενός ενωτικού μετώπου, αλλά αποτελούν προϋπόθεση για την οικοδόμησή του. Η καταπίεση δρα ως καρκίνος στην ανάγκη για αλληλεγγύη και στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Εάν ο Κareem επιθυμεί να δει «ταξική ενότητα», τότε οι άνθρωποι που ρισκάρουν τις ζωές τους στο Ferguson δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ως «μαχητές για το ρατσιστικό πρόβλημα» αλλά ως γενναίες ψυχές που πρωτοστατούν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο: έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν θα πυροβολούνται μέχρι θανάτου λόγω του χρώματός τους από τους μπάτσους. Ο Kareem θέλει να δει αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη εκκινεί με την παραδοχή ότι είμαστε στο πλευρό όσων βρίσκονται στους δρόμους του Ferguson. Εκκινεί υποστηρίζοντας ρητά πως οι λευκοί εργάτες θα πρέπει να συμπάσχουν με το λαό του Ferguson και όχι με τους πολιτικούς και την αστυνομία. Θα πρέπει να πούμε με μια φωνή πως οι πλιατσικολόγοι είναι στη Wall Street και ότι δίχως δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη.
ΠιΖήτα, Γιάννης
