to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

23:48 | 11.10.2015

Esra Dogan

Διεθνή

Οι βομβιστικές επιθέσεις στην Άγκυρα: Γιατί τόση βιαιότητα σε μία συγκέντρωση Ειρήνης;

Η Τουρκία διανύει μια σκοτεινή περίοδο κατά την οποία τόσες πολλές όμορφες ψυχές πληρώνουν ένα άδικο τίμημα. Δεν ξέρω πόσοι ακόμα από τους συντρόφους μου θα σκοτωθούν αγωνιζόμενοι να μας φέρουν την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά για να κρατήσω το θάρρος και την ελπίδα μου, συνεχώς επαναλαμβάνω στον εαυτό μου: «Δεν πρόκειται ποτέ να μας σκοτώσουν όλους».


Ενώ οι αναμνήσεις από το μακελειό του Σουρούτς, στις 20 Ιουλίου, είναι ακόμα νωπές, χθες το πρωί ξυπνήσαμε με την είδηση ότι δύο διαδοχικές βομβιστικές επιθέσεις στην Άγκυρα, πρωτεύουσα της Τουρκίας, σε χώρο όπου επρόκειτο να διεξαχθεί συγκέντρωση Ειρήνης, έσπειραν το θάνατο σκοτώνοντας 95 ανθρώπους και αφήνοντας 246 τραυματίες, σύμφωνα με τις έως τώρα επίσημες πηγές (σ.σ. μέχρι την ώρα που γράφεται το κείμενο). Όπως ακριβώς και στο Σουρούτς, αυτή η τρομοκρατική επίθεση είχε ως στόχο τους ακτιβιστές που βρίσκονταν εκεί για να διεκδικήσουν την ειρήνη και τη δημοκρατία.

Δεν είχα τη δύναμη να δω όλο το οπτικοακουστικό υλικό που διέρρευσε στο διαδίκτυο λόγω των συνταρακτικών σκηνών, όμως από αυτό που αντίκρισα, πρόσεξα ότι εν μέσω του μακελειού αυτού και του χάους που ακολούθησε, οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση δακρυγόνων εναντίον ανθρώπων που κουβαλούσαν τους τραυματίες συντρόφους τους στα πλησιέστερα ασθενοφόρα και ταξί. Γιατί τόση βιαιότητα σε μία συγκέντρωση Ειρήνης;

Στο μεταξύ, διάφορα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν δίστασαν να ξεκινήσουν τις γελοίες θεωρίες συνωμοσίας, προσπαθώντας να εξηγήσουν πως το φιλοκουρδικό κόμμα HDP θα είχε πολλά να αποκομίσει από μία τέτοια επίθεση, λίγες βδομάδες πριν τις επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές. Συγκεκριμένα, έκαναν λόγο για τα ποσοστά του HDP στις εκλογές του Ιουνίου, τα οποία αυξήθηκαν μετά την βομβιστική επίθεση στο Ντιγιάρμπακιρ, νοτιοανατολικά της Τουρκίας, όπου είχε διοργανωθεί προεκλογική ομιλία του αρχηγού του κόμματος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χιλιάδες κόσμου έσπευσαν να δημοσιεύσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως οι νεκροί στην Άγκυρα ήταν τρομοκράτες. Για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης μάλιστα, το γεγονός ότι οι διαδηλωτές δεν κρατούσαν τουρκικές σημαίες, όπως σε προηγούμενες «αντί τρομοκρατικές/ειρηνευτικές» διαδηλώσεις, αποτέλεσε απόδειξη του ότι επρόκειτο για τρομοκράτες. Γιατί τόσο μίσος σε μία συγκέντρωση Ειρήνης;

Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της Τουρκίας. Όταν ο 16χρονος Μπερκίν Ελβάν σκοτώθηκε κατά την διάρκεια των γεγονότων στο πάρκο Γκεζί, η μητέρα του έπρεπε να αποδείξει πως το παιδί της βρισκόταν έξω για να αγοράσει ψωμί. Οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν από αστυνομικά πυρά το καλοκαίρι που μας πέρασε, στο Τζίζρε (σύνορα με Συρία), έπρεπε να αποδείξουν ότι τα παιδιά τους βρίσκονταν μπροστά από το σπίτι τους, ή έστω στην αυλή- τότε ίσχυε ο στρατιωτικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις μπορούσαν να πυροβολήσουν όποιον/α έβγαινε από το σπίτι του/της,. Αν αγαπάς το περιβάλλον και βρίσκεσαι στο πάρκο Γκεζί, αν είσαι Κούρδος στο Τζίζρε, αν είσαι αριστερός στο Σουρούτς, ακτιβιστής υπέρ της ειρήνης στην Άγκυρα, πρέπει να αποδείξεις πως είσαι αθώος και ότι η ίδια σου η υπόσταση και ύπαρξη σε όλο αυτό το σκηνικό δεν αποτελεί έγκλημα.

Γιατί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί, αυτήν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην Άγκυρα, έξω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό;

Η διαδήλωση της 10ης Οκτωβρίου για 'Εργασία, Ειρήνη και Δημοκρατία' οργανώθηκε από συνδικάτα και τον Ιατρικό Σύλλογο. Υπήρξε τεράστια συμμετοχή από πολυάριθμες οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, δίκτυα αλληλεγγύης και πολιτικά κόμματα, από την πλατφόρμα «Θα Σταματήσουμε τις Δολοφονίες Γυναικών» μέχρι το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) και από την Σοσιαλιστική Πλατφόρμα Αλληλεγγύης (SODAP) έως τις κοινότητες LGBT. Οι συμμετέχοντες, άνθρωποι και οργανώσεις, είχαν προηγουμένως εξηγήσει γιατί θα έπαιρναν μέρος σε αυτό το συλλαλητήριο με το hashtag στο twitter #10EkimdeAnkaradayizcunku (Είμαστε στην Άγκυρα στις 10 Οκτώβρη Επειδή). Είχαν πει ότι θα ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την ειρήνη ενάντια στον πόλεμο, για να διεκδικήσουν μια δημοκρατική Τουρκία με ισότητα και ελευθερία για όλους, για να απαιτήσουν ασφαλείς συνθήκες εργασίας, την προστασία του περιβάλλοντος, το τέλος της βίας κατά των γυναικών κλπ. Τα αιτήματά τους ήταν τόσο αθώα όσο ήταν και οι ίδιοι.

Στις 17 Σεπτεμβρίου στην Άγκυρα μια άλλη αυτοαποκαλούμενη «πορεία ειρήνης» πραγματοποιήθηκε από την οργάνωση ΤΟΒΒ (Ένωση Επιμελητηρίων και Χρηματιστηρίων Εμπορευμάτων της Τουρκίας), με τη συμμετοχή πάνω από 200 οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών και με το σύνθημα «Όχι στον τρόμο, Ναι στην Αδελφοσύνη». Σε αυτήν την κινητοποίηση, η οποία υποστηρίχθηκε και από τον Αχμέτ Νταβούτογλου και τον Ταγίπ Ερντογάν, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να κρατούν τούρκικες σημαίες και να διαδηλώσουν υπέρ της εθνικής ενότητας. Το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) είχε ασκήσει κριτική στο περιεχόμενο αυτής της κινητοποίησης, αναφέροντας ότι υπήρχε ο κίνδυνος να αναδειχθεί ως «εχθρός» ο κουρδικός λαός και να επεκταθεί η προβοκάτσια εναντίον του. Ισχυρίστηκε ότι για την επίτευξη της ειρήνης χρειαζόταν η δέσμευση της κυβέρνησης για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με το ΡΚΚ (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ), και όχι η στοχοποίηση του κουρδικού πληθυσμού.

Έτσι, το πρωί της 10ης Οκτωβρίου, περίπου 14.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να πραγματοποιήσουν πορεία υπέρ της ειρήνης, σε αντιδιαστολή με την διαδήλωση της 17ης Σεπτεμβρίου, ζητώντας να τεθεί τέλος στην αναζωπύρωση της σύγκρουσης μεταξύ του PKK και της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία είχε στοιχίσει τη ζωή σε σχεδόν 700 άτομα κατά τους τελευταίους 4 μήνες. Ήταν αναμενόμενο ότι την ίδια ημέρα, η στρατιωτική πτέρυγα του PKK θα ανακοίνωνε εκεχειρία για να αναστείλει τις στρατιωτικές της δραστηριότητες, παραμονή των πρόωρων εκλογών που θα διεξαχθούν την 1η Νοεμβρίου. Και οι διαδηλωτές ήταν εκεί για να απαιτήσουν από τη μεταβατική κυβέρνηση να σταματήσει τις παράνομες επιθέσεις των δυνάμεων ασφαλείας κατά του κουρδικού πληθυσμού στις ανατολικές επαρχίες της Τουρκίας. Επέκριναν τη στάση του Προέδρου Ερντογάν, ο οποίος υπαινίχθηκε σε συνέντευξή του ότι η αιματηρή σύγκρουση είχε ξεσπάσει επειδή το πρώην κόμμα του, το ΑΚΡ, δεν μπορούσε να κερδίσει στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου τις 400 βουλευτικές έδρες που χρειαζόταν για να προχωρήσει σε συνταγματικές αλλαγές για την καθιέρωση ενός προεδρικού συστήματος.

Και οι δύο βόμβες εξερράγησαν στις 10:04, σχεδόν δύο ώρες πριν την έναρξη της πορείας ειρήνης, στο σημείο προσυγκέντρωσης του HDP, πνίγοντας στο αίμα τις φωνές για ειρήνη.

Καμία οργάνωση δεν ανέλαβε ακόμη την ευθύνη αυτής της βάναυσης επίθεσης. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της έκρηξης στην πόλη Σουρούτς , θα μείνουμε με αυτά τα «αναπάντητα ερωτήματα». Στον χώρο της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης, κάποιοι θα προσπαθήσουν να ρίξουν το φταίξιμο στο ΡΚΚ και κάποιοι άλλοι στο ISIS, ελπίζοντας ότι θα το ξεχάσουμε σύντομα και θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητά μας. Πολύ λίγοι θα συνειδητοποιήσουν ότι το τουρκικό κράτος έχει σαφώς αποτύχει να προστατεύσει τους πολίτες του στο κέντρο της πρωτεύουσας, σε μια συγκέντρωση όπου αστυνομικοί με πολιτικά περιφέρονταν τριγύρω, σε ένα σημείο μόλις 1 χιλιόμετρο από τη Γενική Διεύθυνση Ασφάλειας και 3 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Μετά την επίθεση, ο συν-επικεφαλής του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (ΗDP),  Σελαχατίν Ντεμιρτάς, δικαίως αναρωτήθηκε "πώς είναι δυνατόν ένα κράτος με τόσο ισχυρές υπηρεσίες πληροφοριών, που μας ακολουθούν μέρα και νύχτα, να μην είχε προηγούμενη ενημέρωση για την επίθεση;"

Παρά τα αναπάντητα ερωτήματά μας, υπάρχει μια προφανής πραγματικότητα:  κάποιοι ενοχλούνται από τα κινήματα αλληλεγγύης και αντίστασης των λαών της χώρας μου και θέλουν να παρεμποδίσουν την ειρηνευτική διαδικασία. Η Τουρκία διανύει μια σκοτεινή περίοδο κατά την οποία τόσες πολλές όμορφες ψυχές πληρώνουν ένα άδικο τίμημα. Δεν ξέρω πόσοι ακόμα από τους συντρόφους μου θα σκοτωθούν αγωνιζόμενοι να μας φέρουν την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά για να κρατήσω το θάρρος και την ελπίδα μου, συνεχώς επαναλαμβάνω στον εαυτό μου: «Δεν πρόκειται ποτέ να μας σκοτώσουν όλους».

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)