Το προχτεσινό δημοψήφισμα  για την απόσχιση της Κριμαίας κλιμάκωσε εκ νέου ένταση της ουκρανικής κρίσης.  Από τη μεριά, ο Πούτιν έσπευσε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα και όλα δείχνουν ότι είναι θέμα (λίγου) χρόνου η τυπική ενσωμάτωση της κριμαϊκής χερσονήσου στη Ρωσική Ομοσπονδία. Από την άλλη, η Δύση ούτε καν συζητάει την αποδοχή του δημοψηφίσματος και οι ΗΠΑ ήδη αποφάσισαν τις πρώτες οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ουκρανία μεγαλώνει ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η διπλωματική αντιπαράθεση συνοδεύεται από κινήσεις στρατευμάτων στη ρωσοουκρανική μεθόριο.

Η στάση της Δύσης (κυρίως των ΗΠΑ και δευτερευόντως της ΕΕ) στο ζήτημα της Ουκρανίας έχει ήδη στηλιτευτεί από πολλούς αναλυτές. Η Δύση δεν εγκαλείται μόνο για λόγους πολιτικής και ηθικής τάξης, δηλαδή για το ότι ανέχτηκε την παρουσία ναζί στη νέα ουκρανική κυβέρνηση καθώς και για τα μέτρα εναντίον των μειονοτήτων που έσπευσαν να πάρουν οι νέοι άρχοντες του Κιέβου. Εξίσου σκληρή ήταν η κριτική στη γεωπολιτική λογική που διείπε τις κινήσεις των δυτικών. Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να πίστευαν ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε σε μια πλήρη ανατροπή του status quo μπροστά στην πόρτα της, όπως αυτή σηματοδοτήθηκε από την ακύρωση της συμφωνίας Γιανουκόβις-αντιπολίτευσης, μία μόλις ημέρα μετά την υπογραφή της. Πότε άραγε θα αποδεχτούν οι ιθύνοντες της Ουάσιγκτον την πολυπολικότητα και την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου;

Ωστόσο, η ανεύθυνη και τυχοδιωκτική στάση της Δύσης επ’ ουδενί μπορεί να νομιμοποιήσει την απόσχιση της Κριμαίας. Πέραν του ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση γεννάται εύλογα το ερώτημα τι θα συμβεί αν το Χάρκοβο ακολουθήσει το παράδειγμα της Σεβαστούπολης, το ζήτημα είναι γενικό. Τα σύνορα στην Ευρώπη είναι δεδομένα και δεν μπορούν να αλλάζουν κατά τη βούληση των ισχυρών του κόσμου. Σχεδόν πάντα αλλαγή συνόρων σημαίνει αίμα αθώων, όξυνση του εθνικιστικού μίσους και οικονομική καταστροφή. Αυτό που ξεκίνησε η Δύση στο Κόσοβο και φαίνεται να συνεχίζει η Ρωσία στην Κριμαία, πρέπει να σταματήσει τώρα.

Η δημοκρατική προοδευτική απάντηση στην κρίση δεν είναι τα παιχνίδια (ψυχρού) πολέμου, αλλά ο ειρηνική επίλυση των διαφορών, μέσα από την αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, την καταπολέμηση του δεξιού εξτρεμισμού και την αποδοχή ότι η Ρωσία αποτελεί οργανικό μέρος του ευρωπαϊκού κόσμου.