Μπορεί στην Ελλάδα ο Κίτρινος Τύπος να ανθεί, ενίοτε με αμφίεση “σοβαρής εφημερίδας”, αλλά (το γνωρίζω θα σας λυπήσω…) δεν αποτελεί ελληνική εφεύρεση.
Ο Ervin Wardman, ο εκδότης της The New York Press (δεν υπάρχει πλέον σήμερα), έψαχνε στα τέλη του 1896, αρχές του 1897, να βρει έναν όρο που να χαρακτηρίζει την εμπορική και εντυπωσιοθηρική δημοσιογραφία. Δύο εκδότες ήταν οι εκφραστές, τότε, στις ΗΠΑ αυτής της δημοσιογραφίας, ο Joseph Pulitzer και ο William Randolph Hearst. Πειραματίστηκε με διαφορετικές φράσεις, συμπεριλαμβανομένου του όρου “γυμνή δημοσιογραφία”, γιατί στις εφημερίδες των Hearst και Pulitzer έλειπε κάθε είδους ηθικής. Στη συνέχεια κατέληξε σ’ έναν όρο εμπνευσμένος εν μέρει από την εμφάνιση στις εφημερίδες των Hearst και Pulitzer ενός κόμικ στο οποίο ο κύριος χαρακτήρας ήταν ένα μικρό παιδί με το όνομα “The Yellow Kid”. Tο όνομα αυτό συντομεύθηκε σε “κίτρινη δημοσιογραφία” και ο όρος αυτός τελικά κυριάρχησε.
Η ακμή του Κίτρινου Τύπου θεωρείται ο Ισπανο-αμερικανικός πόλεμος του 1898. Τότε (τω καιρώ εκείνω…) μια αδιευκρίνιστη έκρηξη βύθιζε το Maine, πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ, στο λιμάνι της Αβάνας στην Κούβα. Συνολικά, 260 άνδρες έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα της έκρηξης και έξι ακόμα πέθαναν αργότερα από τα τραύματά τους. Αμέσως οι βαρόνοι του αμερικανικού Κίτρινου Τύπου άρπαξαν την ευκαιρία και με καταιγισμό ψευδών και κατασκευασμένων «ειδήσεων» χρέωσαν την έκρηξη στην Ισπανία (τότε η Κούβα ήταν ισπανική αποικία). Το αποτέλεσμα ήταν ένας πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα η Κούβα να μετατραπεί από ισπανική σε αμερικανική αποικία.
Αυτός εν κατακλείδι και κωδικοποιημένα, είναι ο ρόλος των συστημικών και κίτρινων εφημερίδων: τσιράκια του κράτους, των αφεντικών, της κυρίαρχης ιδεολογίας. Για να θυμηθούμε το παλιό δοκιμασμένο και πολυαγαπημένο αντιεξουσιαστικό σύνθημα: Μπάτσοι, TV, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί.
