Υπάρχει μια ασθένεια που ονομάζεται «καλοκαιρινή μελαγχολία». Οι αιτίες πολλές και συνδυαστικές. Δυσφορία από τις υψηλές θερμοκρασίες, μεγάλες προσδοκίες από τις καλοκαιρινές διακοπές που συνήθως διαψεύδονται, τα κοινωνικά δίκτυα που διατυμπανίζουν πόσο «φανταστικά είναι εκεί που εγώ κάνω διακοπές», η οικονομική στενότητα. Προσθέστε ακόμα, αν σας συμβαίνει, την απέχθεια στην τουριστική βιομηχανία, την κοσμοσυρροή που δημιουργεί αγοραφοβία, την επιθυμία του χειμώνα καθώς ο ήλιος κατακαίει τα πάντα γύρω σας.

Ωραία…

…όπως πάντα οι ποιητές τα λένε καλύτερα:

Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες, αχρηστεύει τους ουρανούς. Μήτε που βλέπεις πια βουνά, μήτε δέντρα, μήτε πολιτείες, μήτε χώμα και νερό. Άφαντα όλα.

Πιωμένος φως – μονάχα μια σκιά μαύρη – ο άνθρωπος. Μια σκιά που μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη από την ίδια του τη θυσία.

Η αντίσταση σ’ ένα τέτοιο φως: να ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Μέσα στη διαφάνεια, ποιο διάφανος ακόμη, πιο λευκός, ο Παρθενώνας δικαιώνει μυστηριακά την ύπαρξή του την ώρα που το μεσημέρι το αττικό φτάνει στη μεγαλύτερή του ένταση κι όπου μονάχα νεράιδες τριγυρνάν μες στο θαμπωτικό διάστημα.

Η Ελλάδα στους χάρτες ανύπαρχτη.

Λες και βρήκε ο κόσμος το μακαρισμένο τέλος του σ’ αυτή την απόλυτη ισότητα.

(Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, 1992)