to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ο «Ιρανός Μπάνκσι» αναστατώνει την Τεχεράνη

Αυτοχαρακτηρίζεται «Μαύρο χέρι» (Black hand) και όχι, δεν είναι Ινδιάνος. Είναι ο Ιρανός καλλιτέχνης γκράφιτι που χρησιμοποιεί τους δρόμους της Τεχεράνης σαν καμβά των έργων του, που έχουν κύριο θέμα την ομοφοβία, αλλά όχι μόνο.


Συγκεκριμένα, κοντά στο Νοσοκομείο Ασεμινεχαντ, όπου εδράζεται και κέντρο μεταμόσχευσης νεφρού, οι τοίχοι είναι γεμάτοι από αριθμούς τηλεφώνων και ομάδες αίματος. Γιατί; Για τον καλλιτέχνη το μήνυμα είναι σαφές: στη μόνη χώρα παγκοσμίως που η διακίνηση ζωτικών οργάνων είναι νόμιμη, οι άποροι Ιρανοί διαφημίζουν τα… νεφρά τους, δημιουργώντας ένα τεράστιο κολάζ από αυτοσχέδιες διαφημίσεις σε όλη την πόλη. «22 ετών, με ομάδα αίματος Α+» και έναν αριθμό τηλεφώνου δίπλα!

Ο «Ιρανός Μπάνκσι», όπως τον χαρακτηρίζουν, χρησιμοποιεί την τεχνική τού στένσιλ για να σατιρίσει ακριβώς τη ζοφερή αλήθεια: πώς μία τοιχογραφία περιγράφει μια «δημοπρασία» για ένα νεφρό. Οταν μάλιστα ο ίδιος επέστρεφε στο μέρος όπου είχε κάνει το γκράφιτι, διαπίστωνε πως είχε ήδη εξαφανιστεί. Οχι από κάποιον φανατικό συλλέκτη, όπως συμβαίνει με τα έργα του Βρετανού Μπάνκσι, αλλά από τις αρχές του Ιράν, οι οποίες, θεωρώντας ανατρεπτικές παρόμοιες πράξεις, καταστρέφουν αμέσως ό,τι μπορεί να χαρακτηριστεί «επικίνδυνο».

Πράγματι, υπό συνθήκες έντονης κρατικής λογοκρισίας, η αφηρημένη τέχνη και γενικά οι αναπαραστατικές μορφές τέχνης στο Ιράν έχουν και περιορισμένες ελευθερίες και περιορισμένο κοινό. Υπάρχουν κάποια έργα σε συγκεκριμένες ιδιωτικές γκαλερί, αλλά μέχρι εκεί. Με το να κάνει γκράφιτι σε δημόσιους χώρους, ο «Black hand» ελπίζει να σπάσει αυτό το κατεστημένο: «Θέλω να ανατρέψω το καθεστώς της κηδεμονίας της τέχνης. Θέλω να είναι προσβάσιμη από όλους, και αυτή ακόμη η “καλλιτεχνική κοινότητα” να κατανοήσει πόσο δυνατή είναι η δυναμική του απλού πλήθους, που μέχρι τώρα την αγνοεί! Προτιμώ τα έργα μου να τα βλέπει ένα κοινό που οι άλλοι δεν το παίρνουν στα σοβαρά. Νιώθω πως οι τοίχοι στην πόλη μου είναι ένας τεράστιος καμβάς και η ίδια η πόλη είναι μια τεράστια γκαλερί, ανοιχτή σε όλους, όλες τις ώρες!».

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δρόμοι του Ιράν χρησιμοποιούνται ως μέσο αντίστασης. Τα χρόνια πριν από την επανάσταση του 1979, χιλιάδες διαδηλωτές και φοιτητές ξεχύθηκαν, μέσα σε μια νύχτα, στις γειτονιές και έγραψαν παντού με σπρέι τα συνθήματά τους υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ. Σήμερα, όμως, οι Αρχές ανέχονται μόνο τα χορηγούμενα από την κυβέρνηση γκράφιτι, που απεικονίζουν συνήθως αγωνιστές κατά τον οκταετή πόλεμο με το Ιράκ και παρόμοιες, πολιτικής προπαγάνδας, φιγούρες.

Γι’ αυτό και ο «Black hand» επιθυμεί να παραμείνει στην ανωνυμία: «Κρύβομαι για λόγους ασφάλειας. Αυτό που κάνω, για το κράτος είναι έγκλημα!»… Ωστόσο, ξαναχτύπησε προ ημερών. Ως σχόλιο για την αιματοχυσία στη Γάζα, πέταξε πάνω σ’ έναν τοίχο κατακόκκινο χρώμα.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)