Κατά το τελευταίο διάστημα, η Νέα Δημοκρατία όλο και περισσότερο δείχνει να φοβάται ως κόμμα την λαϊκή εντολή και να την ξορκίζει. Κατ’ αρχήν, προσπάθησαν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο την διεξαγωγή των εκλογών προσπαθώντας μέσω της προεδρικής εκλογής να διαμορφώσουν μια πλαστή και νόθα «συναίνεση». Δεν τα κατάφεραν.
Ήδη στην φάση αυτήν, εμφάνισαν με την –περιορισμένη αλλά και υπαρκτή-συνδρομή των διεθνών τους «προστατών» τις εκλογές ως ένα είδος θεομηνίας και κοσμικής καταστροφής για την χώρα. Επίσης, με την πρότασή της για την συνταγματική αναθεώρηση, η Νέα Δημοκρατία προτείνει την παγίωση της εξάντλησης της τετραετίας ως διάρκειας της βουλευτικής περιόδου προτείνοντας έτσι μια θωράκιση των εκπροσώπων από τους εκπροσωπούμενους και επιδιώκοντας να αποτρέψει την έκφραση της λαϊκής βούλησης σε κρίσιμες και απρόβλεπτες πολιτικά συγκυρίες.
Τροποποιώντας την γνωστή φράση του Μαρξ ότι «οι εκλογές, αν μπορούσαν να αλλάξουν την κοινωνία, θα ήταν παράνομες», τα στελέχη του πρώην κυβερνητικού κόμματος τείνουν να δηλώσουν ότι αυτές οι εκλογές, που μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία για μια ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πρέπει να «καταστούν» παράνομες.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Βορίδη ότι πρέπει να γίνει ό,τι χρειάζεται για να μην αναλάβει η Αριστερά την διακυβέρνηση της χώρας είναι από κάθε άποψη προκλητικές και πολιτικά επικίνδυνες, αλλά και καταδεικνύουν κάτι σοβαρότερο από την πιθανή παλινδρόμηση του πρώην Υπουργού στις αντιλήψεις της πρώτης νεότητάς του. Καταδεικνύουν την ιστορική εκλεκτική συγγένεια, αλλά και την όλο και μεγαλύτερη συνάφεια ανάμεσα στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και στην κλασσική νεοσυντηρητική και αντικομμουνιστική Δεξιά και Ακροδεξιά.
Παρά τις ατυχείς προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ και των άλλων παλαιών και νεόκοπων κεντροαριστερών κομμάτων να προσδώσουν μια πιο «φιλελεύθερη» νομιμοποίηση στις μνημονιακές πολιτικές ( δήθεν πίστη στα δικαιώματα, φιλελεύθερο life style, δημοψηφισματικός αρχηγισμός κ.α. ) , αποδεικνύεται ότι το καλύτερο και το πιο ύστατο καταφύγιο του καθεστώτος, αυτό που στην παλαιά Πρωσία ονόμαζαν το «ύστατο καταφύγιο του βασιλέως» και το συνέδεαν με τα πυροβόλα, είναι η επίκληση της βίας, του αυταρχικού κρατισμού και του πιο σκοτεινού αντικομμουνισμού.
Όταν οι κίνδυνοι για τις εσωτερικές κοινωνικές και ταξικές ισορροπίες πυκνώνουν στον ορίζοντα και τείνουν να πάρουν την μορφή ενός εκλογικού τσουνάμι, ο πολύς φιλελευθερισμός, η πίστη στο Σύνταγμα και η υποτιθέμενη ενότητα του «αντιφασιστικού τόξου» πάνε περίπατο και έρχονται στην επιφάνεια όλες οι καλές παλιές αξίες του μετεμφυλιακού κράτους, η πατριδοκαπηλεία, η συνηγορία του πραξικοπήματος και η ιδεολογία ενός αντιαριστερού «εθνικού κορμού». Οι ιδέες της Χρυσής Αυγής, με όλη την ποινική ανυποληψία τους, αναδύονται ηγεμονικές σε άλλους, θεωρούμενους ως «δημοκρατικούς» ως τώρα, συντηρητικούς πολιτικούς χώρους.
Έτσι, ο Χάγιεκ και η Θάτσερ μπορούν να συνυπάρξουν με τις λογικές της απριλιανής δικτατορίας και του Μανιαδάκη , στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αντιφατικό μείγμα αλλά όχι παράλογο, αν σκεφτεί κανείς την συμπάθεια του Χάγεκ, του μέντορα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, για την Χιλή του Πινοσέτ ή την μονοκομματική Σιγκαπούρη. Ενώ , λοιπόν, οι τοποθετήσεις αυτές κατά της δημοκρατίας αντλούν μια αισθητική εσάνς από την «λαμπρή» ιστορία της ελληνικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς, μπορεί να είναι και οιωνοί ενός δυστοπικού νεοφιλελεύθερου, αντιδημοκρατικό και αντιδραστικού μέλλοντος. Αυτού που σίγουρα μας περιμένει, αν δεν νικήσουν η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ.
