Περιοδικά δίνουν “10+1 συμβουλές”, τα ραδιόφωνα παίζουν μόνο ρέγκε για να είναι στο κλίμα και άντε βρες τώρα κοινές ημερομηνίες με την παρέα για άδεια. “Να φοράτε προφυλακτικό, να βάζετε αντηλιακό, να περιμένετε 2,5 ώρες αφού φάτε πριν κολυμπήσετε”, γράφουν υστερικά οι δημοσιογράφοι στα free press και στην επόμενη σελίδα δίνουν συμβουλές για το καλύτερο χταποδάκι και λίγο πιο μετά τα ζώδια.
Αγιόκλημα, ασβεστωμένα σοκάκια και άγιος ο θεός. Να πιεις ποτά μόνο σε μεγάλα πλαστικά ποτήρια του φραπέ και να φας αχινούς. Ζευγάρια τα σπάνε, πρώην βρίσκονται τυχαία μετά από χρόνια στο ίδιο νησί, σύντομες γνωριμίες σε ένα μπητς πάρτυ και από μακριά να ακούγεται το 29 palms. Strange infatuation και τα λοιπά. Fool in Love ή full in love λέει ο Plant στην αρχή?
Ο Αύγουστος εκτός από καθυστερημένη εκδίκηση για τον χειμώνα που πέρασε, δεν είναι τίποτε. Αρκεί? Αρκεί. Απασφαλίζει το σύμπαν και ρίχνει δίχτυα. Έτσι είναι σου λέω. Αλλιώς γιατί όλοι τρέχουν μέσα σε 10 μέρες να ξορκίσουν τους 11 μήνες που πέρασαν? Και μετά αυτοί που μένουν πίσω. Οι ηλικιωμένες κυρίες που βρέχουν μόνο τα πόδια τους στις πλαζ της Νότιας Αθήνας και σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί να φοράνε λουλουδωτά σκουφάκια στο κεφάλι ή μία μετανάστρια οικονόμος που συντηρεί ένα αρχοντικό κάπου στην Φιλοθέη και βρέχει τα πόδια κρυφά ενώ καθαρίζει τις πευκοβελόνες από την πισίνα. Η δυνατότητα ως σκέψη, τι θα έκαναν αν ήταν αλλού, άλλοι.
Επιστροφή στην ασυνέχεια. Φτιάξε μου κάτι να ακούω στις διακοπές. Στείλε μου πρόστυχο μήνυμα στις 5 το πρωί και εγώ θα σε ανταμείψω. Δεν έχει σημασία πότε. Συναλλαγματική δεν υπογράφω. Και η Αθήνα, άδεια? Ε, πάντα υπάρχει η Λέκκα, μερικά μπαρ στα Εξάρχεια και κάποιες γωνιές στα Προάστια. Πάντα αυτή η ηδονή να οδηγάς ή να κάνεις ποδήλατο σε άδειους δρόμους, στην Κηφισίας, στην Υμηττού, ανάμεσα στις ασφαλιστικές και στα τηλεφωνικά κέντρα της Συγγρού εκεί λίγο πριν το Πάντειο.
Και μετά έρχεται η νύχτα, και το μόνο που ακούς είναι από τον φωταγωγό έναν αντίλαλο από την τηλεόραση του από πάνω. Κάποιο ασπρόμαυρο αμερικάνικο φιλμ από αυτά που τέτοιες ώρες έπαιζε η κρατική πριν την κλείσουν. Και εσύ ψάχνεις την δροσερή πλευρά του μαξιλαριού γιατί ίσως έτσι γλιτώσεις το ξύπνημα για να πιεις νερό και δεν χαλάσεις το όνειρο που βλέπεις να παίζει με μουσική υπόκρουση το Ντισκολάτα. Τι βλέπεις όταν κλείνεις τα φώτα? Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ‘ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο, όμως πρώτα… καμιά πόλη δεν θα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλη ώστε κάποιος να μη μπορεί να φύγει περπατώντας ένα πρωινό, είχε γράψει ο Cyril Connolly.
Και έτσι είναι η Αθήνα τον Αύγουστο. Μικρή και σκονισμένη.
