Λίγοι πέραν της αριστεράς γνωρίζουν την μοναδική ιστορία του 22χρονου Νίκου Νικηφορίδη που υπήρξε ο πρώτος μάρτυρας του παγκόσμιου αντιπυρηνικού κινήματος. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους σημερινούς νέους της Ελλάδας. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα ο Νίκος Νικηφορίδης να γίνει και διεθνώς γνωστός να ταξιδέψει στα λιμάνια του κόσμου, να συναντηθεί με τους «Χιμπακούσα», μεταφέροντας μαζί τους το μήνυμα της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την πυρηνική απειλή.
Ο Νίκος Νικηφορίδης δεν πρόλαβε όσο ζούσε να ταξιδέψει εκτός συνόρων, αμφιβάλλω αν είχε μπει και σε επιβατικό πλοίο. Το σίγουρο είναι ότι με κάποιο σαπιοκάραβο μεταφέρθηκε στα δεκαοχτώ του χρόνια στην Ικαρία ως πολιτικός εξόριστος και στη συνέχεια από την Ικαρία στο κολαστήριο της Μακρονήσου, απ’ όπου απελευθερώθηκε την άνοιξη του 1950. Το επόμενο σχετικά μακρύ ταξίδι του Νικηφορίδη ήταν από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη, με αποστολή να οργανώσει την οργάνωση της διακίνησης της «Έκκλησης της Στοκχόλμης» για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων παντού στον κόσμο. Εκεί συνελήφθη μαζί με δεκατρείς συντρόφους του «Δημοκρατικού Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων» στις 12 Γενάρη 1951. Η φοβερή κατηγορία(!) με την οποία παραπέμφθηκε σε έκτακτο στρατοδικείο, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 5 Μαρτίου 1951, ήταν «απόπειρα διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών(!)».
Ας δούμε, λοιπόν, τι έγραφε η «Έκκληση της Στοκχόλμης»:
«Απαιτούμε την απόλυτη απαγόρευση του ατομικού όπλου φοβερής μαζικής εξόντωσης για τους λαούς.
Απαιτούμε τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού διεθνούς ελέγχου, που θα εξασφαλίζει την εφαρμογή αυτού του μέτρου απαγόρευσης.
Πιστεύουμε πως η κυβέρνηση, που πρώτη θα χρησιμοποιούσε τα ατομικά όπλα ενάντια σε οποιαδήποτε χώρα, θα διέπραττε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και γι' αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί ως εγκληματίας πολέμου.
Καλούμε όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να υπογράψουν αυτή την Έκκληση».
Ας θυμηθούμε ότι ο Νίκος Νικηφορίδης, Παγκρατιώτης και Βυρωνιώτης ήταν γόνος οικογένειας Κωνσταντινουπολιτών με καλλιεργημένους γονείς και αδερφές, την Ζωή και την Ολυμπία. Το 7ο Γυμνάσιο Παγκρατίου όπου υπήρξε μαθητής ήταν στη διάρκεια της Κατοχής φυτώριο αντιστασιακών και κομμουνιστών.
Από τις δύο αδερφές του Ν. Νικηφορίδη βρίσκεται στη ζωή η Όλια Βαζαίου- Νικηφορίδη, μητέρα τεσσάρων παιδιών και γιαγιά δώδεκα εγγονιών. Η Όλια συμμετέχει ενεργά στο ελληνικό κίνημα ειρήνης, διατυπώνοντας ενίοτε το παράπονο ότι η θυσία του αδερφού της δεν έχει αναγνωριστεί και δεν τιμάται στην ίδια έκταση όπως η θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Βέβαια, της εξηγούμε ότι ο Λαμπράκης ήταν Πολυβαλκανιονίκης, βουλευτής και πανεπιστημιακός, δολοφονήθηκε σε μια περίοδο ισχυρότατης ανόδου του κινήματος, ενώ όταν δολοφονήθηκε ο αδερφός της δεν είχε καν ιδρυθεί η ΕΔΑ.
Επιμένει, όμως, η Όλια με όσες δυνάμεις και φίλους διαθέτει (μεταξύ των οποίων ο Δήμαρχος Αγίας Παρασκευής Γιάννης Σταθόπουλος και ο υπογράφων) να κάνει γνωστή την ηρωική ιστορία του Νίκου Νικηφορίδη.
Αυτός είναι ο λόγος που θα επιβιβαστεί για μια εβδομάδα στο Πλοίο της Ειρήνης, το οποίο καταπλέει στον Πειραιά το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 2016 με χίλιους και πλέον επιβαίνοντες, μεταξύ των οποίων και ομάδα επιζώντων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι (στα Ιαπωνικά «Χιμπακούσα»). Ύστερα από πρόταση του ΠΑ.ΔΟ.Π. το οποίο συνεργάζεται στενά με το Πλοίο της Ειρήνης, θα έχουμε την τύχη μαζί με την Μαρία Αρβανίτη- Σωτηροπούλου να συνταξιδέψουμε με την Όλια και με τους Χιμπακούσα, από τις 16 έως 21 Σεπτεμβρίου.
Στη διάρκεια του ολιγοήμερου ταξιδιού, η Όλια θα μοιραστεί την οικογενειακή της τραγωδία με την ατέλειωτη τραγωδία των επιζώντων της πρώτης στην Ιστορία πυρηνικής επίθεσης. Θα μιλήσει, επίσης, σε ανοιχτή εκδήλωση εν πλω μεταφέροντας με το δικό της τρόπο το αίτημα του ελληνικού λαού για την πλήρη κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Ενδεχομένως, να έχει κι άλλες συναντήσεις, διότι στο Πλοίο της Ειρήνης επιβαίνουν κι ομάδες φοιτητών από την Ευρώπη και την Ασία, ακόμα και από το Ιράν, συμμετέχοντας σε πολύ ενδιαφέροντα εκπαιδευτικά προγράμματα. Με άλλα λόγια, το Πλοίο της Ειρήνης είναι και «πανεπιστήμιο εν πλω».
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑ.Δ.Ο.Π.).
