Ο Μαζιώτης υπεραμύνεται του ένοπλου αγώνα, διαμηνύοντας μάλιστα ότι «παρά τις απώλειες ο αγώνας συνεχίζεται». Αναφέρει ακόμη πως είχε πάντα υπόψη του ότι το αντίτιμο των επιλογών του είναι «η πολύχρονη βαριά καταδίκη στη φυλακή» και υποστηρίζει πως σημαντικό ρόλο για την επιλογή του ιδίου και της επικηρυγμένης συντρόφου του, Πόλας Ρούπα, να περάσουν στην παρανομία, ήταν ότι ήθελαν να μεγαλώσουν το παιδί τους, χωρίς να τους βλέπει πίσω από τα σίδερα.
Εκφράζει επίσης τη λύπη του για τους τραυματισμούς των πολιτών, στη διάρκεια της σύλληψής του στο Μοναστηράκι, ισχυριζόμενος πως «έγιναν από θραύσματα και όχι από τις βολίδες του όπλου».
Αναφέρει τέλος πως «όποιος νομίζει ότι είναι αγωνιστής ή αναρχικός και θεωρεί ότι πρέπει να δρα στα όρια της νομιμότητας, καλύτερα να ενταχθεί σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, να ενταχθεί στο σύστημα και να μην το παίζει αγωνιστής, επαναστάτης ή αναρχικός».
