Λεφτά υπάρχουν, λέει ο ΟΟΣΑ, αλλά δεν επενδύονται σε ευκαιρίες για την ευημερία των μελλοντικών γενεών. Δεν είναι ότι ζήλεψαν οι τεχνοκράτες αναλυτές του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου. Ούτε υιοθέτησαν τα συνθήματα της απανταχού Αριστεράς για δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Απλά διαπιστώνουν για πολλοστή φορά ότι η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα της αδύναμης ανάπτυξης χωρίς το εργαλείο των δημόσιων επενδύσεων. Και επισημαίνουν ότι θα πρέπει επιτέλους οι κυβερνήσεις να πάψουν να ποντάρουν αποκλειστικά στη νομισματική πολιτική, να μην τα περιμένουν όλα από τις κινήσεις των κεντρικών τραπεζών, αλλά να κάνουν τη δουλειά τους: Να ασκήσουν ενεργή δημοσιονομική πολιτική.

Η εικόνα που σκιαγραφεί η ενδιάμεση οικονομική έκθεση του ΟΟΣΑ για την κατάσταση στις χώρες-μέλη της δεν είναι η... καλύτερη, γι’ αυτό και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: “Οι χαμηλότερες οικονομικές επιδόσεις, σε συνδυασμό με τις μεγάλες ανισότητες και τα στάσιμα εισοδήματα, περιπλέκουν περαιτέρω το πολιτικό περιβάλλον, καθιστώντας πιο δύσκολη τη χάραξη πολιτικών που θα ενίσχυαν την ανάπτυξη” γράφει.

Πόσες τέτοιες εκθέσεις από διεθνείς οργανισμούς χρειάζονται για να πάρουν το μήνυμα στην Ευρώπη; Πόσες χώρες πρέπει να διαλυθούν, πόσους πολίτες πρέπει να στείλουν στη φαρμακερή αγκαλιά τής ρατσιστικής Ακροδεξιάς πριν αντιληφθούν ότι η εμμονή στον δημοσιονομικό κορσέ και στους “κανόνες” είναι αδιέξοδη και καταστροφική;

Ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του ζητεί την “αξιοποίηση του δημοσιονομικού περιθωρίου”. Τι γίνεται όμως εάν δεν υπάρχει κανένα δημοσιονομικό περιθώριο; Εάν, για παράδειγμα, δεν αντιληφθούν οι δανειστές ότι αν δεν συναινέσουν στη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων για την Ελλάδα, δεν θα βγει ποτέ από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας; Εάν δεν αντιληφθούν ότι η εμμονή στο Σύμφωνο Σταθερότητας –ακόμη και με τις εξαιρέσεις που βγάζουν από το μανίκι για χώρες που είναι “πολύ μεγάλες για να διαλυθούν”- εντείνει την οικονομική ασθένεια και την πολιτική αστάθεια στον ευρωπαϊκό Νότο;

Τους τελευταίους μήνες κάθε Ευρωπαίος αξιωματούχος που σέβεται τον εαυτό του βγάζει κι έναν -περισσότερο ή λιγότερο πύρινο- λόγο για να μιλήσει για το ζητούμενο της ανάπτυξης. Και προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να αποκλειστούν χώρες και άνθρωποι από τους καρπούς της ανάπτυξης. Πόσες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη πρέπει να περιμένουμε ακόμη για να περάσουν από τα λόγια στην πράξη;