«Στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Χανίων νοσηλεύεται ένας 74χρονος συνταξιούχος ο οποίος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει όταν δικαστικοί επιμελητές τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του για να του επιδώσουν εντολή έξωσης»

Η είδηση έρχεται από τα Χανιά, και μοιάζει να συνοψίζει την κατάσταση της σημερινής Ελλάδας. Μιας χώρας που όχι μόνο δεν ζει κανενός είδους success story, αλλά βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στον ωκεανό της εξαθλίωσης.

Η πραγματική εικόνα της κοινωνίας βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την κυβερνητική προπαγάνδα και τον δήθεν «δημόσιο» διάλογο που επιχειρούν να επιβάλουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Φτώχεια, ανεργία, υπερχρέωση και τώρα με τις ευλογίες τρόικας και κυβέρνησης, ζήτημα της στέγης. Αυτά είναι τα θέματα που «καίνε» την κοινωνία. Καμία σχέση δηλαδή με τις πομφόλυγες του Σαμαρά και τις αναλύσεις περί δύο άκρων στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Όμως τα κακά μαντάτα από τα Χανιά, συνοψίζουν τη συγκυρία και από μια άλλη σκοπιά. Ο συνταξιούχος επιχείρησε το απονενοημένο διάβημα την ημέρα της γενικής απεργίας. Μια μέρα που κανονικά θα έπρεπε να σημάνει εγερτήριο πάνδημου ξεσηκωμού ενάντια στο Μνημόνιο. Μια ημέρα που θα έπρεπε να σηματοδοτεί την ελπίδα «των από κάτω»… Η πραγματικότητα δεν είναι όμως έτσι και το ξέρουμε.

Η αναίρεση της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην ένταση της κοινωνικής κρίσης και το μέγεθος των κινητοποιήσεων πρέπει να αποτελέσει κύριο καθήκον για την Αριστερά και τα κινήματα. Όπως πολύ σωστά γράφει σήμερα η Αυγή: «Οι εξουσίες των Μνημονίων δεν θα πέσουν σαν ώριμο φρούτο, δεν θα υποκύψουν στη δύναμη των ψηφοφόρων του καναπέ, όσο πολλοί κι αν είναι αυτοί.» Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι αν δεν βρεθεί ο δίαυλος μέσα από τον οποίο η απελπισία και η αγανάκτηση θα μετατραπούν σε μαζική κινητοποίηση, όχι μόνο δεν θα ανοίξει ένας καινούργιος ελπιδοφόρος δρόμος, αλλά η κοινωνία θα βυθιστεί σε σκοτεινό βάραθρο για δεκαετίες.