1. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η καταδίκη των κυβερνητικών εταίρων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (Ελιά) είναι το σαφές αποτέλεσμα των εκλογών στις 18 και 25/5/2014.
Η διαφορά των 4 μονάδων ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ. και η απώλεια 11 μονάδων από τα κόμματα της συγκυβέρνησης γελοιοποιούν τα επιχειρήματα όσων ισχυρίζονται το αντίθετο.
Όμως το σχετικά περιορισμένο ποσοστό του 26,7% και η έλλειψη εμφανών δεξαμενών συμμάχων σε πολιτικό επίπεδο κάνουν τη δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολη και απαιτητική.
Ο νικητής ΣΥΡΙΖΑ , προκειμένου να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις προκλήσεις της συγκυρίας αλλά και να ανταποκριθεί με επιτυχία στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων, οφείλει να κάνει κρίσιμες επιλογές σε οργανωτικό και πολιτικό επίπεδο, επιλογές που βασίζονται στις συνεδριακές αποφάσεις και στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών και των φίλων του.
Στις εθνικές εκλογές , όποτε αυτές γίνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχτεί πρώτη δύναμη με προοπτική κυβερνητικής ευθύνης.
Πρώτο ζήτημα λοιπόν με την πολιτική και κινηματική μας δράση, με πρωτοβουλίες εντός και εκτός κοινοβουλίου να επιβάλουμε εκλογές.
Η επαγρύπνησή μας και η έγκαιρη προσπάθειά μας να μην επιτρέψουμε στο κυβερνητικό μνημονιακό μπλοκ να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή αποτελεί καθήκον της συγκυρίας.
Οι άμεσες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία μετώπου και συμμαχιών στην κατεύθυνση του προγράμματός του γίνονται επιτακτικές. Οι πολιτικές συμμαχίες που μπορούν να προκύψουν μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται από τώρα, αρκεί να κινούνται σε ξεκάθαρες αρχές και στόχους που έχουμε συμφωνήσει.
2. Είναι σαφές πως τρία είναι τα πιθανά ενδεχόμενα κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ
2Α. Αυτοδύναμη αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για εφαρμογή του ριζοσπαστικού προγράμματος ακύρωσης των μνημονίων και αναδιανομής πλούτου και εξουσίας υπέρ της συμμαχίας των υποτελών τάξεων. Η εκδοχή αυτή καθόλου δεν αποκλείει τη συμπόρευση και συνεργασία με άλλες δυνάμεις που συμμερίζονται τις βασικές κατευθύνσεις του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
2Β. «κυβέρνηση της αριστεράς» , με την έννοια της συνεργασίας με ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν υποχρεωτική προϋπόθεση . Η εκδοχή αυτή φαντάζει μη ρεαλιστική με δεδομένη την απίστευτης ανευθυνότητας εχθρική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που όχι μόνο δεν βάζει πλάτη, αλλά αντιπαλεύει κάθε προοπτική κυβέρνησης της Αριστεράς.
2Γ. η κυβέρνηση συνεργασίας με δυνάμεις που θα προκύψουν από την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στον αντιμνημονιακό χώρο αλλά και στον χώρο της «κεντροαριστεράς». Νομίζω πως πρέπει να προσέξουμε τις βαθύτερες σκέψεις του συστήματος Σαμαρά - Μπαλτάκου (προφανώς εκφράζει συγκεκριμένους κύκλους της εξουσίας). Συσπείρωση του δεξιού - ακροδεξιού χώρου υπό μία στέγη και "υποχρέωση" του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με την "Κεντροαριστερά του Βενιζέλου" η παρόμοιες εκδοχές της, απεμπολώντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του, προκειμένου να κάνει κυβέρνηση αν δεν έχει αυτοδυναμία.
Είναι φανερό πως η εμπέδωση της κοινωνικής συμμαχίας των στρωμάτων που καταστρέφονται από τη μνημονιακή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η επιδίωξη αυτοδυναμίας , προκειμένου να υπάρξει αναδιανομή πλούτου και δύναμης, οφείλει να είναι η στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ.
3. Μετά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αναδείχτηκαν ορισμένα ζητήματα που απαιτούν ειλικρινή διάλογο και οργανωτικές προϋποθέσεις για την επίλυση τους.
Η μέχρι τώρα λειτουργία της ΠΓ και της ΚΕ είχε πολλές αδυναμίες όσο αφορά την οργανωτική και πολιτική καθοδήγηση των ΟΜ, αλλά και η ίδια η λειτουργία της ΠΓ δεν απέδειξε πως ήταν αυτή που καθόριζε τις κρίσιμες επιλογές σε σοβαρά ζητήματα. Το επίπεδο πληροφόρησης δεν ήταν ίδιο για όλα τα μέλη της ΠΓ, ούτε και η συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων. Αυτό σε συνδυασμό με την αδυναμία λειτουργίας σαν ενιαίο δημοκρατικό κόμμα λόγω του τρόπου λειτουργίας των τάσεων, την έλλειψη της απαραίτητης ώσμωσης και την ύπαρξη σταθερής «εσωκομματικής αντιπολίτευσης», δημιουργεί καχυποψίες και μεγάλες δυσκολίες λειτουργίας και αποφάσεων με «όρους ενιαίου κόμματος». Η αδυναμία εκλογής προβεβλημένων και απαραίτητων στελεχών για το ευρωκοινοβούλιο και η επικράτηση της τάσης να εκλέγονται αυτοί που έχουν προνομιακή πρόσβαση στα ΜΜΕ αλλά και επιλέγουν να κάνουν προσωπικό προεκλογικό αγώνα και να αξιοποιούν ακόμα και την οικονομική δυνατότητα σαν πλεονέκτημα, είναι εκτός των άλλων και αποτέλεσμα των παραπάνω αδυναμιών.
Θα τολμήσω αν και κάπως σχηματικά να «ομαδοποιήσω» τρεις κατευθύνσεις αντιλήψεων για την πολιτική και την οργάνωση του κόμματος που ανοίγονται μπροστά μας. Τονίζω για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις πως οι παρακάτω απόψεις δεν αντιστοιχούν ακριβώς στις υπάρχουσες τάσεις του κόμματος.
- Μία «τάση» που στο όνομα της αντιμετώπισης της «κεντρώας» στροφής του κόμματος , υπερασπίζεται μια στενή αντίληψη για τις αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες και διακατέχεται από έντονη φοβία απέναντι στη μαζική είσοδο νέων μελών στις ΟΜ, που προέρχονται από τους κοινωνικούς αγώνες και τη νέα ριζοσπαστικοποίηση ανθρώπων που ψήφιζαν η υποστήριζαν τη συντηρητική παράταξη η την μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία. Σχόλια και κείμενα τις τελευταίες μέρες, αλλά και κάποιες πρακτικές, δημιουργούν την εντύπωση προσπάθειας σύγκλισης απόψεων και ομαδοποιήσεων εντός του κόμματος που δεν φαινόταν πιθανή με τα μέχρι τώρα δεδομένα.
- Μια αντίληψη που πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει οροφή στην εκλογική του δύναμη και πως είναι αναγκαία η συνεργασία με την «κεντροαριστερά» καθώς και με επώνυμους «σταρ» της μιντιακής πραγματικότητας, προκειμένου να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες δυνάμεις για την κυβέρνηση «εθνικής, δημοκρατικής και πατριωτικής» ενότητας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίληψη αυτή υποτιμά την ανάγκη μαζικής δημοκρατικής λειτουργίας των ΟΜ και προτιμά την «επίλυση ζητημάτων» σε κλειστούς κύκλους.
- Μια αντίληψη που αντιδρά στην πιθανότητα «κεντρώας» στροφής, υπερασπίζεται την ουσία της αντιμνημονιακής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που έχει να κάνει με την σαφή αντίθεση στις πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης . Η αντίληψη αυτή είναι ριζικά αντίθετη και στην υποστήριξη(φανερά η συγκαλυμμένα) απόψεων που αμφισβητούν τη δυνατότητα ουσιαστικής αναδιανομής πλούτου και εξουσίας υπό τις παρούσες συνθήκες. Η άποψη αυτή θεωρεί αναγκαία και επείγουσα την ανάγκη διεύρυνσης και δημοκρατικής λειτουργίας των ΟΜ και θεωρεί πως η οργανωτική «επανάσταση» στο κόμμα παραμένει ζητούμενο και ανεκπλήρωτη επαγγελία της πλειοψηφίας της συνδιάσκεψης και του συνεδρίου.
Θεωρώ πως η επικράτηση της τρίτης εκδοχής είναι η μόνη λύση για να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ τον στόχο να γίνει το απαραίτητο και ισχυρό «εργαλείο» για την χειραφέτηση των λαϊκών μαζών και την αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας. Και αυτό πέρα από τις υπάρχουσες «ομαδοποιήσεις» που κατά τη γνώμη μου , εκτός από ιστορικές καταβολές και πάλη κατάκτησης θέσεων, ελάχιστα πείθουν για την αναγκαιότητα ύπαρξης τους.
Έχω την πεποίθηση πως η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κόμματος αποδέχεται και είναι έτοιμη να στρατευτεί στην τρίτη άποψη, αρκεί να διασφαλιστεί η μαζικότητα και η δημοκρατική συζήτηση στις ΟΜ, μακριά από παραλυτικές καχυποψίες και ακατανόητες διαιρέσεις η στοιχίσεις που ανάγονται στο παρελθόν
4. Αναπτύσσεται ένας διάλογος περί της ανάγκης διεύρυνσης της θεματολογίας και της απεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ στο εθνικό-πατριωτικό ακροατήριο. Αν με την έννοια αυτή εννοούμε την κατανόηση υιοθέτηση και υπεράσπιση της έννοιας της «αξιοπρέπειας» των λαϊκών τάξεων που θίγονται από τα καταφανώς άδικα ταξικά μέτρα που επιβάλλονται από την τρόικα και τους δανειστές , με αυθαίρετο και προκλητικά αντιδημοκρατικό τρόπο, σε αγαστή συνεννόηση και συναίνεση με την άρχουσα τάξη στη χώρα μας, να το συζητήσουμε χωρίς «αλλεργικές» αντιδράσεις ένθεν κακείθεν. Πράγματι η αριστερά δεν έχει να δώσει εξετάσεις πατριωτισμού σε κανέναν και οφείλουμε να δούμε με προσοχή την ανάγκη απόσπασης τμημάτων εργαζόμενων από την «εθνοπατριωτική» καπηλεία της ακροδεξιάς. Αν είναι όμως να υποκύψουμε σε εθνικοπατριωτικές κορώνες και σε αντιλήψεις που δυσκολεύουν την ταξική αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους στην Ευρώπη και «θολώνουν» την πραγματική στόχευση των μέτρων , ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή στην χρήση η κατάχρηση συγκεκριμένων εκφράσεων και ορολογίας.
5. Η αντίληψη που με εξαιρετική επιτυχία εξέφρασε ο Αλ Τσίπρας στην ευρωπαϊκή καμπάνια του και ειδικά στο debate των υποψηφίων για την προεδρία της κομισιόν οφείλουν να αποτελούν πάγια χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής μας πολιτικής. Σπάσιμο του φαύλου κύκλου της λιτότητας , αντιμετώπιση με όρους αλληλεγγύης της κρίσης χρέους, εκδημοκρατισμός των θεσμών, πάλη ενάντια στους εθνικισμούς και τον πόλεμο, αντιμετώπιση με ριζική αλλαγή πολιτικών της ακροδεξιάς απειλής. Σε τελευταία ανάλυση η αριστερά είναι αυτή που ενδιαφέρεται για την Ευρώπη και τη συνεργασία και πρόοδο των λαών της, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ριζικές αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αναδιανομής πλούτου και ισχύος υπέρ των ισχυρών και του κεφαλαίου.
6. Στο εσωτερικό της χώρας η ακύρωση των μνημονίων και η αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των μισθωτών εργαζόμενων και των συμμάχων τους αποτελούν μονόδρομο για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες απόψεις που μιλούν για τέλος της αντιπαράθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο ξεχνούν πως οι μνημονιακές πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης αποτελούν την πεμπτουσία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται. Αυτές οι πολιτικές πρέπει να ανατραπούν με την ενεργό υποστήριξη και τον έλεγχο της συμμαχίας των τάξεων και στρωμάτων που πλήττονται .
Αν δεν επιμείνεις στην ανάγκη αναδιανομής πλούτου και δύναμης, αν συνεχίσεις να τα παίρνεις από τους μικρομεσαίους και τους μισθωτούς, επειδή δεν "μπορείς" να τα πάρεις από τους πλούσιους και το μεγάλο κεφάλαιο, τότε δεν μπορείς ούτε κοινωνική συμμαχία των υποτελών τάξεων να πετυχεις, ούτε να καλύψεις τις κοινωνικές ανάγκες για δωρεάν πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά της υγείας και της παιδείας. Η όποια δε παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην αναδιανομή, την διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, την προστασία του περιβάλλοντος και την ενίσχυση παραδειγμάτων νέων κοινωνικών σχέσεων, και όχι στην προσδοκία επανόδου σε μια κερδοφορία που θα εξυπηρετεί τη λογική του κεφαλαίου για υπερκέρδη προκειμένου να παραχωρήσει ψίχουλα.
Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει άλλο, παρά την πρώτη επιπόλαιη ανάγνωση της ψήφου των ευρωεκλογών που κάνουν ορισμένοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα καβαλήσει το ορμητικό ρεύμα της λαϊκής οργής των τάξεων και των στρωμάτων που καταστρέφονται από τη μνημονιακή καπιταλιστική αναδιάρθρωση, χωρίς εμμονές στις "ιδιαίτερες ευαισθησίες" των πρώην ή και νυν "συνιστωσών" του, μετατρέποντας την οργή σε πολιτική στήριξη και ελπίδα καλύτερης ζωής, μέσα από μεγάλες ανατροπές, ή δεν θα τα καταφέρει.
ΓΙΑΝΝΗΣ Γ ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ
ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ
