Μετά τη συμφωνία του Eurogroup για την αξιολόγηση και το χρέος, μπήκε ξανά η λέξη ανάπτυξη δίπλα στη λέξη Ελλάδα. Δεν το λέει μόνο η κυβέρνηση, το λένε και οι εκπρόσωποι των σημαντικότερων παραγωγικών κλάδων της οικονομίας, οι αγορές και όλοι οι κορυφαίοι διεθνείς παράγοντες που προεξοφλούν ότι με τη ρύθμιση του χρέους και τον "κόφτη" στην αποπληρωμή των δανείων, με δεδομένη την πολιτική σταθερότητα, η χώρα μας μπαίνει, μετά από πολλά χρόνια, στις ράγες της αναπτυξιακής τροχιάς.
Αυτό είναι ένα καλό νέο, που όμως αποκτά ιδιαίτερο νόημα όταν συνοδεύεται με πολιτικές αλληλεγγύης και αναδιανομής του νέου πλούτου που δημιουργείται από τα πλεονάσματα.
Ο πρωθυπουργός το είπε "δίκαιη ανάπτυξη", αφού, εκτός από τον "κόφτη", που προέβαλε υπέρμετρα για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους η αντιπολίτευση ώστε να καλύψει την ένδεια των επιχειρημάτων της, υπάρχει και ο "δότης".
Ήδη από το πλεόνασμα του 2015, 500 εκατομμύρια ευρώ θα πάνε στο χρέος, 500 εκατομμύρια σε ληξιπρόθεσμες οφειλές σε ιδιώτες και 700 σε πολιτικές αναδιανομής, όπως το Ταμείο Αλληλεγγύης. Μάλιστα, αυτός ο μηχανισμός θα είναι μόνιμος και τα χρήματα από το πλεόνασμα θα χρηματοδοτούν προγράμματα του Ταμείου Αλληλεγγύης και, αν έχουν μόνιμο χαρακτήρα, θα υπάρχει δυνατότητα να δοθούν και σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων.
Όπως διευκρινίστηκε όμως χθες, και ένα σημαντικό κομμάτι από τα χρήματα που θα συγκεντρώσει η κεντρική διοίκηση από τη φοροδιαφυγή, όπως από τη λίστα Λαγκάρντ και όχι μόνο, θα δοθεί σε αντίστοιχες πολιτικές, όπως το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που επεκτείνεται μέχρι το τέλος του 2016 σε πρώτη φάση.
Είναι πολλά αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα; Είναι αν αναλογιστούμε ότι από το 2010 είχαμε μόνο περικοπές στις όποιες αντίστοιχες δομές προϋπήρχαν.
Αρκούν; Όχι, γιατί οι πληγές που άφησαν οι καταστροφικές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων είναι πολύ μεγάλες για να θεραπευτούν αμέσως. Θέλει χρόνο, επιμονή και σταθερή πυξίδα.
Αν η κυβέρνηση παραμείνει προσηλωμένη σε αυτό τον στόχο, δεν θα καταφέρει απλά να επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, αλλά και να εδραιώσει την πεποίθηση ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από αυτόν που ακολουθούσε η κεντρική πολιτική σκηνή επί δεκαετίες.
Ο κάθε κατεργάρης φοροφυγάς να πάει στον... γκισέ του και η αλληλεγγύη να μπει στην θέση που πραγματικά της ανήκει. Στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Αυτό είναι κοινωνική δικαιοσύνη.
