Για να γράψω τούτο το άρθρο σκέφτηκα αρκετά… πώς να το γράψω… πως θα το «δώσω»… πως θα το «στήσω»…
Τελικά κατέληξα πως θα μεταφέρω ακριβώς αυτό που είδα και ένιωσα.
Απογευματάκι κάπου στην Αθήνα (δεν έχει σημασία το που), κατά την διάρκεια μιας βόλτας – μάχης στο πλαίσιο της προεκλογικής μάχης για την πόλη μας, το τσούρμο σταματά λίγο πιο πέρα από μια γέφυρα. Σκιές φαίνονταν από μακριά αλλά κανείς δεν πλησίαζε. Ο Γαβριήλ έκανε μια κίνηση προς τα εκεί κάνοντας νόημα να μην ακολουθήσει το παιδί που έβγαζε φωτογραφίες. Σε λίγο ακολουθήσαμε κι άλλοι...
Τέσσερεις τύποι μαζεμένοι είχαν στήσει το νοικοκυριό τους κάτω από την γέφυρα… Δεν γίνεται να μην παγώσεις… Κι όμως μέσα σε λίγα λεπτά εικόνες και θύμησες κάνουν σαματά στο κεφάλι σου. Ένας 50άρης άνεργος, μια κοπελιά που με σκληρό αγώνα ξεπέρασε την πρέζα, ένας μετανάστης που αναζητά δουλειά, ένας άνθρωπος χαμένος στη σκέψη και στα προβλήματά του… Λίγο πιο εκεί υπήρχαν πράγματα και ενός πέμπτου ανθρώπου που όμως δεν θα τα δει ποτέ ξανά. Την έκανε από τούτο τον γαμημένο κόσμο και οι σύντροφοι αποφάσισαν να κρατήσουν τα πράγματα του για σαράντα ημέρες, έτσι για να τον τιμήσουν… Παγωμάρα και σιγή…
Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά παρατηρώντας αυτούς του τέσσερεις τύπους αρχίζουν και χορεύουν ξαφνικά στο μυαλό μου οι σελίδες από ένα βιβλίο του Τζακ Κέρουακ, Οι αλήτες του Ντάρμα (The Darma Bums): «Να είσαι σε κάποια όχθη του ποταμού ή στην έρημο ή στα βουνά ή σε κάποια καλύβα στο Μεξικό ή κάτω από κάποια γέφυρα στο Μπρούκλιν ή σε κάποια παράγκα στο Αντιροντακ, να ξεκουράζεσαι, να πενθείς και να σκέφτεσαι, να είσαι ευγενικός και καλός…». Αυτό ήταν… οι σύγχρονοι «αλήτες του Ντάρμα» που έχτιζαν μια κοινωνία κάτω από τις γέφυρες της Αθήνας. Με μια μικρή διαφορά: δεν το ήθελαν όπως οι αλήτες του Κέρουακ αλλά τους το επέβαλλε ένα σύστημα αθλιότητας και αδικίας (ξερνώντας μέσα από την αθλιότητα και την αδικία του Καπιταλισμού, βγάζω τα σωθικά της κοινωνίας… έλεγε ο Άλαν Γκίνζμπεργκ)
Και έτσι ξεκινά η κουβέντα και ο διάλογος… ο Γαβριήλ μιλά… οι «αλήτες του Ντάρμα» ακούν… οι «αλήτες του Ντάρμα» μιλούν… ο Γαβριήλ ακούει… Βλέπεις ανθρώπους που δεν παρακαλάνε για ένα συσσίτιο της ντροπής… που δεν στήνονται στην ουρά για λίγα πορτοκάλια… που δεν στέκονται μπροστά από ένα κουτί αθλιότητας να ακούσουν αν μπήκαν λίγα κωλόχαρτα σε κάποιον λογαριασμό… Άνθρωποι περήφανοι και μαχητές που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι…
Η κουβέντα συνεχίζεται… οι «αλήτες» σε κάθε κουβέντα αποκαλούν τον Γαβριήλ δήμαρχο… αυτός ακούει παρεμβαίνει και η συζήτηση συνεχίζεται… Το τσούρμο παρακολουθεί… μετέχει και αυτό… Να λοιπόν που οι σκιές έχουν όνομα, μιλάνε και κινούνται… Σκέφτονται και προβληματίζονται… Στήνουν μικρές κοινωνίες με κανόνες διαβίωσης…
Όσοι ώρα μιλάμε δεν έχω αντιληφθεί το πόσο καθαρά είναι γύρω… Λες και ο χώρος φροντίζεται καθημερινά από κάποιο συνεργείο καθαριότητας… Ο Γαβριήλ ρωτά ποιος καθαρίζει τον χώρο... Μα φυσικά εμείς απαντούν οι «αλήτες του Ντάρμα»! Κοίτα να δεις σκέφτομαι… υπάρχει καθαριότητα και χωρίς ιδιωτικές εταιρίες… πως θα αντιδρούσαν άραγε αν μας άκουγαν εδώ τα κοράκια των 8… Ναι, τα κοράκια της αθλιότητας και της υποτέλειας…
Έχουν περάσει πάνω από 40 λεπτά και ο Γαβριήλ μιλάει ακόμα με τους «αλήτες»… Χωρίς κάμερες, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς «στήσιμο»… Η συζήτηση τελειώνει… Θα περάσω από το δημαρχείο να σε δω του λέει ένας «αλήτης» φεύγοντας… Χαμόγελα…
Κοντοστέκομαι και σκέφτομαι… γυρνώ στον Διονύση και τον κοιτώ… δεν λέει τίποτα κι αυτός… κάνω λίγα βήματα ψάχνοντας για ανάσες... Σκέψεις, εικόνες, λόγια…
Έκρηξη: Γαμώ την τρέλα μου, γαμώ… τούτη η πόλη (η παράξενη πόλη που έλεγε και ο Αγγελάκας κάποτε) έχει πρόσωπα και μικρά ονόματα… δεν έχει σκιές! Ας πάρουμε, για πρώτη φορά, την πόλη στα χέρια μας…
