Σε μια γεμάτη αίθουσα, σε εκδήλωση του Ποταμιού, ο Στέλιος Ράμφος, μιλώντας πάνω από μία ώρα, ανέλυσε χθες τη δική του άποψη για την πραγματικότητα στην Ελλάδα. Με το πρόσχημα ότι «ψυχαναλύει» τον Σταύρο Θεοδωράκη, ο νεοορθόδοξος φιλόσοφος έκανε απλώς άλλη μια ομιλία:
Το χρέος πάει κι έρχεται
«Η παρακμή είναι ο άξονας του προβλήματος μιας χώρας που βυθίζεται με παράπλευρες απώλειες του στιλ οικονομική κρίση. Εστω ότι μαγικά εξαφανίζεται το δημόσιο χρέος, ποιος εγγυάται ότι δεν θα ξαναέρθει; Η χούντα άφησε μηδέν χρέος. Επί Καραμανλή έγινε 30%, επί Ανδρέα έγινε 60%, επί Μητσοτάκη δανειστήκαμε και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε» ανέφερε ο κ. Ράμφος, για να δώσει έμφαση στην άποψη που εξέθεσε αμέσως μετά για τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης.
Εδειξε κάπως να αγνοεί ότι η ύπαρξη μιας σχέσης χρέους και κοινωνικών παροχών στους πολίτες είναι μια απαραίτητη εξίσωση στις κοινωνίες. «Για να είμαστε δίκαιοι με την περίσταση, θα πω ότι η κυβέρνηση πρέπει να ολοκληρώσει το έργο της. Οι προφανείς αδυναμίες και λάθη δεν μπορεί να καλύψουν το ότι αυτοί σηκώνουν ένα μεγάλο βάρος».
Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην ανάγκη να δοθεί λιγότερη έμφαση στο Μνημόνιο και μεγαλύτερη στο ζήτημα της παρασιτικής λειτουργίας του κράτους και του πελατειακού συστήματος. Η νοοτροπία, δηλαδή το σύνολο των αντιλήψεων ενός κοινωνικού σώματος, διαποτίζει τους πάντες: «Η κρίση έχει αλλάξει τη ζωή μας αλλά όχι τις τσιμεντένιες νοοτροπίες μας. Η κοντή μνήμη και ο νέος δικομματισμός μέσα σε 5 χρόνια, οι πολεμικές ατμόσφαιρες και οι οξύτητες, ο άλλος ως το απόλυτο κακό. Εχουμε μπει ξανά σε παροχολογία, τα ίδια τα παλιά».
Σειρά είχαν στη συνέχεια το ελληνικό κράτος, ο διχασμός και οι αλληλοκατηγορίες, ενώ στηλιτεύτηκε η έκπτωση στο ήθος της ζωής υπέρ του ήθους της επιβιώσεως σαν μόνιμη και σταθερή ασθένεια.
Εδώ αναφέρθηκε το παράδειγμα των απλοϊκών εξεγέρσεων των φοιτητών και τα πρόσφατα γεγονότα με την πρυτανεία Φορτσάκη, που κατ' αυτόν γίνεται στο όνομα δήθεν ιδεών, ενώ το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικότερο και αφορά τον μεθοδικό αποκλεισμό του μέλλοντος.
«Μέσα στην κρίση ανοίγουν συνέχεια καφενεία κι αντί να δημιουργούμε χρόνο κλείνουμε το μέλλον. Το καφενείο γίνεται η κυρίαρχη μορφή ζωής και ο καφενόβιος το παράδειγμα προς μίμηση».
Ορίζοντας τι είναι κράτος και τι κοινωνία αλλά και τι αποτελεί δημόσιο συμφέρον, ο κ. Ράμφος αναφέρθηκε στο τέλος των ιδεολογιών αλλά όχι των ιδεών, μίλησε για την αναγκαιότητα της συναίνεσης καυτηριάζοντας τις διάφορες νοοτροπίες που παραλύουν τη συνείδηση. «Τα παιδιά να καθαρίζουν τη βρόμικη σχολή με τους δασκάλους αντί να δέχονται παθητικά τα σκουπίδια».
Ανεβαίνοντας στο βήμα ο Στ. Θεοδωράκης προσπάθησε να αμβλύνει το ζήτημα της εξάντλησης της τετραετίας, αλλά και να σχετικοποιήσει την άποψη ότι το Μνημόνιο εξασφάλισε τους μισθούς και τις συντάξεις, προβάλλοντας το πρόβλημα των αγορών.
Ποιος Θεοδωράκης;
Ο Ράμφος δεν «μάσησε» και απάντησε ότι αυτά τα θεωρεί δευτερεύοντα. Τέλος, παρουσιάζοντας τους δημιουργούς σαν τη συνιστώσα της αλληλεγγύης αλλά αναφερόμενος και στον ελληνικό ατομοκεντρισμό, ο Θεοδωράκης συνάντησε ξανά την αντίθεση Ράμφου που μίλησε για τη μεσαιωνική κουλτούρα που δογματικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα από το 1453 και απέκλεισε τη συνεννόηση.
Αν τολμήσουμε να «ψυχαναλύσουμε» κι εμείς τη χθεσινή ομιλία που χειροκροτήθηκε πολύ θερμά, θα λέγαμε ότι ήταν μια επανάληψη κοινοτοπιών που είχαμε παρακολουθήσει παλιότερα σε εκπομπή με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
