Σε ένα απομακρυσμένο νησί της Ινδονησίας, κοντά στο σημείο όπου ο Ειρηνικός συναντά τον Ινδικό Ωκεανό, βρίσκεται ένα από τα πρώτα διυλιστήρια που κατασκευάστηκαν ειδικά για να υποστηρίξουν τη μετάβαση του πλανήτη από τα ορυκτά καύσιμα.
Τα πετρώματα που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή περιέχουν ίχνη νικελίου, βασικό συστατικό στις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων. Η εξόρυξή του, η διύλισή του και η προετοιμασία του για εξαγωγή είναι ένα κολοσσιαίο έργο.
Πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια έχουν επενδυθεί για τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας, τις πρώτες στην χώρα που χρησιμοποιούν μια τεχνολογία όξινης έκπλυσης για τη μετατροπή του-χαμηλής ποιότητας- μεταλλεύματος νικελίου λατερίτη, το οποίο η χώρα διαθέτει σε αφθονία σε υλικό υψηλότερης ποιότητας κατάλληλο για την κατασκευή μπαταριών.
Οι ξένοι επενδυτές αναφέρονται στο έργο, ως απόδειξη της δέσμευσής τους για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, επισημαίνει η Washington Post, στο σχετικό δημοσίευμα.
Αλλά η αχανής εγκατάσταση, που συνορεύει από τη μία πλευρά με δάση και από την άλλη με γαλάζιες θάλασσες, αντιμετωπίζει μια μεγάλη πρόκληση: τι θα κάνει με τους περίπου 4 εκατομμύρια μετρικούς τόνους τοξικών αποβλήτων που παράγονται κάθε χρόνο – αρκετά, περίπου, για να γεμίσουν 1.667 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων.
Εξάλλου, παρά τις επίσημες δεσμεύσεις για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, η κυβέρνηση ενέκρινε την κατασκευή μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα ειδικά για την υποστήριξη της επεξεργασίας νικελίου
Το 2020, οι εταιρείες που συμμετέχουν στο έργο ανακοίνωσαν στην κυβέρνηση ότι έχουν μια λύση: Θα διοχέτευαν τα απόβλητα στον ωκεανό. Τελικά υπαναχώρησαν μπροστά στην πίεση του κοινού. Αλλά δεν είναι ξεκάθαρο αν η εναλλακτική λύση αποθήκευσης στην ξηρά που προσέφεραν αντ’ αυτού είναι ασφαλέστερη.
Και καθώς η παγκόσμια ζήτηση για νικέλιο αυξάνεται κατακόρυφα, τα στελέχη των εταιρειών και η κυβέρνηση της Ινδονησίας στρέφονται σε μια τεχνολογία διύλισης που θεωρείται εδώ και καιρό πολύ επικίνδυνη για το περιβάλλον και τις τοπικές κοινότητες.
Μεγάλο μέρος του νικελίου στις μπαταρίες EV που χρησιμοποιούνται από αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Tesla, η Hyundai και η Ford, το προμηθεύονται ήδη από την Ινδονησία μέσω της Κίνας. Ωστόσο, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα απαιτούν εξαπλάσιες εισροές ορυκτών σε σχέση με τα αντίστοιχα οχήματα που καίνε ορυκτά καύσιμα για να λειτουργήσουν.
Το τίμημα που θα επιφέρει η εξόρυξη και η επεξεργασία αυτών των πρώτων υλών για την μετάβαση στα ηλεκτρικά οχήματα-που θεωρείται ευρέως απαραίτητη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής- δεν έχει εξεταστεί επαρκώς.
Η τεχνολογία, για την διύλιση του νικελίου, που χρησιμοποιεί οξύ υπό συνθήκες έντονης θερμότητας και πίεσης για την απομάκρυνση του νικελίου από το ακατέργαστο μετάλλευμα, δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πριν στην Ινδονησία, όπου η συχνότητα των σεισμών, των ισχυρών βροχοπτώσεων και των κατολισθήσεων μπορεί να καταστήσει ιδιαίτερα επικίνδυνη τη μεταφορά και την αποθήκευση των επικίνδυνων αποβλήτων. Η διαδικασία ενέχει ισχυρό περιβαλλοντικό κόστος που δεν έχει ακόμη υπολογιστεί, σύμφωνα με συνεντεύξεις με πάνω από 40 εμπειρογνώμονες της βιομηχανίας νικελίου της χώρας, επισκέψεις σε έξι σε μεγάλο βαθμό απομονωμένα χωριά εξόρυξης στην ανατολική Ινδονησία και οπτικές αναλύσεις από ειδικούς σε θέματα εξόρυξης.
Οι Ινδονήσιοι αξιωματούχοι λένε ότι αυτή νέα τεχνολογία είναι αναγκαία για την αξιοποίηση των πόρων νικελίου, ελπίζοντας ότι θα αλλάξουν το μέλλον της χώρας, όπως το πετρέλαιο για τη Σαουδική Αραβία. Τουλάχιστον 10 άλλα έργα που χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία βρίσκονται ήδη υπό ανάπτυξη, σύμφωνα με την Ινδονησιακή Ένωση Εξόρυξης Νικελίου.
Ενεργοβόρα
Η έκπλυση με οξύ υψηλής πίεσης (HPAL) είναι μια μέθοδος διύλισης μεταλλεύματος νικελίου χαμηλής ποιότητας με συνδυασμό του με θειικό οξύ υπό υψηλή πίεση και θερμότητα, παράγοντας πολτό που επιτρέπει την εξαγωγή καθαρού, υψηλής ποιότητας νικελίου. Η τεχνική πρωτοπαρουσιάστηκε στη δεκαετία του 1960 στην Κούβα, αλλά σπάνια χρησιμοποιήθηκε αλλού – μέχρι πρόσφατα.
Πρόκειται για διαδικασία πιο περίπλοκη από τις παραδοσιακές μεθόδους διύλισης του μεταλλεύματος νικελίου. Και τα δοχεία τιτανίου που απαιτούνται για την ανάμειξη των χημικών ουσιών είναι ακριβά, μέρος του γιατί το κόστος για τα έργα HPAL είναι συνήθως διπλάσιο από εκείνο των συμβατικών μεταλλουργείων, σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ενέργειας.
Η διαδικασία έκπλυσης είναι επίσης ενεργοβόρα, και η παραγωγή ενέργειας παράγει περίπου 20 τόνους διοξειδίου του άνθρακα ανά τόνο νικελίου, ή περίπου διπλάσια ποσότητα από την επικρατούσα μέθοδο επεξεργασίας, σύμφωνα με τον ΙΕΑ.
Και έπειτα υπάρχουν και τα απόβλητα.
Η HPAL παράγει μια τεράστια ποσότητα διαβρωτικών χημικών αποβλήτων – συχνά σε εκατομμύρια τόνους για κάθε ορυχείο ετησίως – που είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξουδετερωθούν, να αποθηκευτούν ή να περιοριστούν. Ακόμα και μετά την επεξεργασία όπως δείχνουν μελέτες, τα απόβλητα αυτά μπορεί να περιέχουν επιβλαβή βαρέα μέταλλα, όπως ορισμένα είδη χρωμίου, που συνδέονται με αναπνευστικές ασθένειες και αυξημένο κίνδυνο καρκίνου.
Οι μηχανικοί έχουν προτείνει τρεις επιλογές διάθεσης: τοποθέτηση των αποβλήτων σε ένα όρυγμα πίσω από ένα φράγμα, ξήρανση των αποβλήτων και στοίβαξή τους σε κενά οικόπεδα και διοχέτευσή τους στον ωκεανό. Κάθε προσέγγιση μπορεί να πάει στραβά.
Ορισμένες από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης στον κόσμο προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στη διαδικασία HPAL – και απέτυχαν.
Μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης στον κόσμο προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στη διαδικασία HPAL — και απέτυχαν.
naftemporiki.gr
