Δεν ήταν παρά ένας απλός λάκκος. Τίποτα άλλο από ένας απλός λάκκος. Ήταν τόσο ασήμαντος που τον είχαν φτιάξει δυο μικρά παιδιά, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Λάκκος στην παραλία, δίπλα στα κύματα. Μισογεμάτος από νερό -θαλασσινό προφανώς- που το μετέφεραν τα δυο παιδιά με κουβαδάκια.

Φτιαγμένος από την άμμο της παραλίας, ο λάκκος προστατευόταν (δηλαδή… τρόπος του λέγειν) από τα κύματα που έσκαγαν από ένα υπερυψωμένο ανάχωμα φτιαγμένο επίσης από άμμο.

Η όλη κατασκευή ήταν (επιεικώς…) λίαν επισφαλής. Κάθε στιγμή τα κύματα απειλούσαν να εξαφανίσουν το ανάχωμα και μαζί τον ίδιο το γελοίο λάκκο (η ύπαρξη του οποίου ήταν άνευ εμφανούς αιτίας). Κατά διαστήματα άκουγες το αγόρι:

- Γρήγορα, και άλλο χώμα! Και άλλο νερό! Κίνδυνος!

Το κορίτσι ανταποκρινόταν άλλοτε με ζήλο, άλλοτε νωχελικά, με το κουβαδάκι της πήγαινε να φέρει νερό ή άμμο.

Έπαιζαν τα δυο παιδιά για αρκετή ώρα, δεν μπορώ να φανταστώ πόση, είχα σχεδόν υπνωτιστεί.

Κάποια στιγμή εμφανίζεται άλλο ένα κοριτσάκι:

- Μπορώ κ’ εγώ να παίξω;

- Πως λέγεσαι; [Ρωτά το κοριτσάκι].

- Άννα.

- Παίξε.

Σε λίγο μαζεύονται άλλα δυο παιδάκια που ενσωματώνονται στη διαδικασία μιας άνευ νοήματος κατασκευής. Κάθε τόσο ακούγεται η φωνή-προσταγή του αρχικού αγοριού:

- Τέρμα η τεμπελιά! Γρήγορα νερό! Άμμο! Καταρρέει! Καταρρέει!

Ακούει, βλέπει, καταγράφει, φωτογραφίζει ο γέροντας.

Μια-δυο ώρες στην παραλία, δεν είναι για αυτόν (τον γέροντα) παρά αέρας, μια απειροελάχιστη στιγμή στην αιώνια επανάληψη του ιδίου, ο χρόνος εκτοξεύεται, συρρικνώνεται. Μια-δυο ώρες στην παραλία, για τα παιδιά είναι μια ατέλειωτη περιπετειώδης αιωνιότητα, ο χρόνος επιβραδύνεται, διαστέλλεται.

Ο γέροντας, ο νέος. Το εκκρεμές του χρόνου.