Μέχρι τη δεκαετία του 1920 η Καλλιθέα ήταν ένα μικρό προάστειο αναψυχής πλούσιων κατοίκων. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 η εγκατάσταση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων μετέτρεψε το μικρό προάστειο αρχικά σε κοινότητα και μετά (από το 1933) σε δήμο. Η Καλλιθέα απέκτησε πολλά προσφυγικά σπίτια και πολυκατοικίες, ένα μέρος των οποίων έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα αποτελώντας ένα αγαπημένο μου θέμα για φωτογράφιση. Τις συγκεκριμένες φωτογραφίες που βλέπετε σήμερα τις τράβηξα πέριξ του παλιού Ιπποδρόμου.
Ψάχνοντας, λοιπόν, στο διαδίκτυο για την ιστορία της Καλλιθέας βρήκα μια ανάρτηση στον εξαιρετικό ιστότοπο του Νίκου Σαραντάκου (https://sarantakos.wordpress.com/2011/11/25/kallithea/#more-5386) που αφορά την αντιμετώπιση που είχαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας από την τότε Δεξιά:
«Σκαλίζοντας (ηλεκτρονικά πάντοτε) παλιές εφημερίδες, βρίσκω το εξής απόσπασμα, από μια φιλοβασιλική εφημερίδα της δεκαετίας του 1920:
Η Καλλιθέα έχει κατακτηθεί από τους πρόσφυγας. Δεν υπάρχει μία γωνία του ωραίου προαστίου το οποίον [sic] να μη έχει θίξει ο προσφυγισμός. Εις την μικροσκοπικήν πόλιν η οποία εκτίσθη εις τον περίβολον του Σκοπευτηρίου έχουν συσσωρευθεί εκατοντάδες οικογενειών αι οποίαι αυξάνονται και πληθύνονται ως η άμμος της θαλάσσης. Και γράφουν αι προσφυγικαί αυταί οικογένειαι εις άλλας άλλαχού της Ελλάδος εγκατεστημένας.
«Δεν ημπορείτε να φαντασθείτε πόσο περνάμε καλά εδώ εις την Καλλιθέα. Ελάτε και σεις, σας περιμένομε. Κάποια γωνίτσα θα ευρεθεί και για σας».
Και νέοι πρόσφυγες καταφθάνουν καθημερινώς εις Καλλιθέαν. Οι άνδρες κατέκτησαν το εμπόριον του προαστίου και αι γυναίκες περιορίζονται να κατακτήσουν τας καρδίας των ανδρών.
Το υπουργείον της Περιθάλψεως δεν έχει γνώσιν των γινομένων. Ενώ εις την μικράν πόλιν του Σκοπευτηρίου καλλιεργείται με τόσην επιμέλειαν το άνθος του έρωτος, πέριξ της πόλεως καλλιεργείται η πανώλης.
Και οι Καλλιθεάται περιμένουν την εξ ύψους σωτηρίαν.
Υπογράφει ο Ρεπόρτερ. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι τίποτα το πολύ αξιοπερίεργο, οι δεξιές εφημερίδες ήταν σφόδρα αντιπροσφυγικές, έχουν γράψει πολύ χειρότερα […].
Το ενδιαφέρον όμως είναι πότε γράφονται αυτές οι γραμμές. Όχι το 1923 ή το 1924 ή αργότερα, αλλά… τον Αύγουστο του 1922, συγκεκριμένα στις 18.8.1922 στην εφημερίδα Πρωτεύουσα -δηλαδή λίγες μέρες πριν σπάσει το μέτωπο στη Μικρασία και αρχίσει η άτακτη φυγή του στρατού, η καταστροφή, το κάψιμο της Σμύρνης, η προσφυγιά.
Ποιοι πρόσφυγες λοιπόν; Οι λιγοστοί, οι ελάχιστοι που είχαν μπορέσει να φύγουν (γιατί από μια στιγμή και μετά οι ελληνικές αρχές απαγόρεψαν στους μικρασιάτες Έλληνες να έρχονται στην Ελλάδα). Βλέπουμε δηλαδή πόσο χαμηλό ήταν το όριο της ανοχής του Έλληνα εθνικόφρονα απέναντι στους πρόσφυγες ακόμα και τον καλό καιρό, όταν (φαινομενικά) όλα πήγαιναν μια χαρά στο μέτωπο».
Αφού έτσι αντιμετώπιζαν οι δεξιοί εθνικόφρονες τους Έλληνες από την Μικρά Ασία τότε, υπάρχει λόγος να απορούμε για την αντιμετώπιση από τους απογόνους τους των σημερινών προσφύγων από τη Συρία;
