Τώρα που δόθηκαν τα oscar ας κάνω μια ψιλοκριτική.
Καμία δεν θεωρώ «αριστούργημα». Από τις 8 υποψήφιες για «καλύτερες ταινίες» μου άρεσαν αρκετά μόνο δυο (με ορισμένες επιφυλάξεις) -Το Μεγάλο Σορτάρισμα και το Spotlight.
Όλες είχαν τη χαρακτηριστική χολιγουντιανή αυτοσυγκράτηση. Θίγουμε κάποια κοινωνικά θέματα, αλλά προσεκτικά, να μην θιγεί συνολικά το σύστημα αλλά κάποιες πλευρές του. Η ταινία Carol αποτελεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κλασσική περίπτωση χολιγουντιανής και ιδιαίτερα συντηρητικής παρουσίασης ενός κοινωνικού θέματος. Το θέμα είναι η γυναικεία ομοφυλοφιλία. Αρχικά, δηλαδή επιφανειακά, η ταινία μοιάζει «τολμηρή». Το ίδιο το θέμα είναι από μόνο του (που λέει ο λόγος…) επιρρεπές τόσο για κοινωνική κριτική όσο και για μια οξυδερκή καταγραφή των ατομικών επιλογών του καθενός και της καθεμιάς. Και πράγματι, στην ταινία θίγεται το ζήτημα της φαλλοκρατίας (από την πλευρά του συζύγου) αλλά και της στέρησης από το νόμο (τη δεκαετία του 1950) της σχέσης παιδιού με τη μητέρα λόγω της ομοφυλοφιλίας της.
Αλλά..
…όλα αυτά είναι πακεταρισμένα μ’ ένα τέτοιο χολιγουντιανό τρόπο που υπονομεύεται κάθε κριτική και καταλήγει στην «ανθρώπινη» και μόνο πλευρά του θέματος. Οι δυο πρωταγωνίστριες είναι η επιτομή του γκλάμουρ. Θηλυκές κουκλάρες-θεές του σινεμά. Ντύνονται όχι απλά στην πένα, αλλά με τρόπο που θα ζήλευαν μοντέλα και fashion victims. Η μία είναι πλούσια, η άλλη ταλαντούχα φωτογράφος που πιάνει μάλιστα δουλειά στους New York Times. Ακόμα και οι κομπάρσοι στο δρόμο που εμφανίζονται για μερικά δευτερόλεπτα είναι πανέμορφοι και άψογα καλοντυμένοι. Τα αυτοκίνητα στους δρόμους λαμπερά και του κουτιού.
Αμ πως! Θα έφτιαχναν ταινία για γκέι ή λεσβίες και θα ήταν άσχημοι-άσχημες, εργάτριες-εργάτες, άνεργοι-άνεργες, χωρίς στον ήλιο μοίρα και καθόλου ταλαντούχοι; Όχι πείτε μου, θα σας άρεσε μια τέτοια ταινία; Αλλά τι ρωτάω! Αριστεροί δεν είσαστε; Τέτοια θέλετε!
