Τελευταία πανσέληνος του καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού ασυνήθιστου, με απειλές από παντού. Υποψιασμένοι ότι το κακό μπορεί να συμβεί.
Σουρούπωνε και το φεγγάρι άρχιζε να γεμίζει. Προκαλούσε και προσκαλούσε. Ποιον, όμως, και γιατί; Εκείνη ούτε που το παρατήρησε. Ο χειμώνας είχε εγκατασταθεί στην καρδιά της. Προχωρούσε στους άδειους δρόμους. Το φοβικό, ανησυχητικό και δυσάρεστα καταθλιπτικό τοπίο μέσα της δεν είχε να κάνει με την απειλή του κορονοϊού. Εμοιαζε χαμένη, βυθισμένη στις σκέψεις της.
Σιγά σιγά η πόλη θα γέμιζε πάλι. Το σπίτι της, όμως, θα παρέμενε άδειο, για πολλά καλοκαίρια, για πολλούς χειμώνες. Λυτρωτικοί οι στίχοι του ποιητή. «Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση, μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι». Γιάννης Ρίτσος, «Σχήματα της απουσίας ΙΙ».
Και φωτογραφίες παντού. Στο πάτωμα, στην τραπεζαρία, στην κουζίνα, στην κρεβατοκάμαρα. Παντού. Φωτογραφίες της Ελένης από τη βάπτισή της, φωτογραφίες από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, φωτογραφίες με το χαμόγελο της πρώτης νιότης, φωτογραφίες με τον μικρό της αδελφό. Ολες συγκεντρωμένες δίπλα στο παράθυρο, σαν εικονοστάσι, μαζί με σκίτσα, ποιήματα και εικόνες αγίων. Μόνο αναμνήσεις, φωτογραφίες και τα πράγματά της.
Σε λίγες μέρες θα άρχιζαν τα Πανεπιστήμια και έπρεπε να προετοιμάσει την αγαπημένη της κόρη. Να προμηθευτεί τα αναγκαία πράγματα για τις σπουδές της. Τώρα, όμως, δεν το ήθελε αυτό. Ηθελε να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Δεν ήθελε να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Ολα ήταν αλλιώς.
Κουράστηκε. Επρεπε να γυρίσει σπίτι. Τι να κάνει εκεί; Τίποτα δεν είχε.
Κοίταξε ψηλά την ουράνια βασίλισσα. Κόκκινο, χάρτινο φεγγάρι. Απομακρυνόταν σιγά σιγά. Το μόνο που έβλεπε ήταν το χρώμα του ουρανού που γινόταν όλο και πιο σκούρο βαθαίνοντας και το χρώμα του νερού και τον ορίζοντα πίσω από τα βουνά να φεγγίζει, λες και πίσω από αυτά τα κοντινά ορεινά κρυβόταν ο ήλιος. Ψευδαίσθηση, η δύση ήταν πίσω. Ο κόσμος της έδυσε.
Η Ελένη δικαιώθηκε, αλλά δεν μπορεί να το μάθει. Στη θέση της, όμως, μπορεί να βρεθεί οποιαδήποτε γυναίκα που δεν «υπακούει» και «αντιστέκεται». Οποια γυναίκα «το παίζει δύσκολη». Και κάπως έτσι η Ελένη θα δολοφονείται ξανά και ξανά...
Και αυτός ο κόμπος στο στομάχι. «Το έπαιζε λιγάκι δύσκολη» δήλωσε ο κατηγορούμενος. «Ακούω χρόνια τη φωνή σου Ελένη». Και προσπαθώ να κάνω και τα παιδιά μου και τους φοιτητές μου να την ακούσουν… να είναι άνθρωποι, να σέβονται την Ελένη και κάθε Ελένη και να θεωρούν δικαίωμά της πώς θα ορίζει το σώμα της και τα θέλω της.
*Ο Σπύρος Τζόκας είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας
