Ένα φεστιβάλ μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολιτιστικό αντιπαράδειγμα, ως ένας χώρος συλλογικής δημιουργίας, ως ένα όχημα εναλλακτικής διασκέδασης όπου δε χρειάζεται μια περιουσία για να περάσεις καλά, ως μια μεγάλη γιορτή που ενώνει ανθρώπους, διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών καταβολών, διαφορετικού χρώματος και θρησκείας.
Ένα πολιτικό φεστιβάλ όμως είναι ταυτόχρονα και μια παρέμβαση. Ένα φεστιβάλ παρεμβαίνει στη συγκυρία που το περιβάλλει, έρχεται να πει κάτι, να υπογραμμίσει θέσεις, να φωτίσει αθέατες πλευρές και να υποδείξει κατευθύνσεις, να παρέμβει στη δημόσια συζήτηση με τρόπο που θα την αμφισβητεί εκ βάθρων. Όπως εκείνο το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ το 2011, όπου μέσα στη δίνη του κινήματος των πλατειών, οι διοργανωτές αποφάσισαν ότι θα ταν τελείως αυτιστικό κι εγωιστικό να «διατηρήσουν την παράδοσή τους» διοργανώνοντας το φεστιβάλ τους σε κάποιο μέρος μακριά κι αντ’ αυτού έγινε μια μεγάλη συζήτηση για τα δύσκολα θέματα του ρατσισμού και του μεταναστευτικού, στην καρδιά του κινήματος, στην Πλατεία Συντάγματος. Εάν δεν είναι αυτό πολιτικό φεστιβάλ, τότε τι είναι;
Μ’ αυτά τα κριτήρια αναμετράται και το δικό μας φεστιβάλ, το 3ο φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκινά σήμερα και θα τελειώσει την Κυριακή 05/10. Μιας και μιλήσαμε για τη δημόσια συζήτηση, να πούμε ότι πρόκειται για μια συζήτηση που διεξάγεται υπό τη βαθιά επίδραση της ιδεολογικής ηγεμονίας του αντιπάλου, όχι μόνο σε ότι αφορά το περιεχόμενό της -τι αποτελεί «αδιάσειστη αλήθεια» και τι «αίρεση» ή «ανυπόφορο λαϊκισμό»- αλλά και σε ότι αφορά τη θεματολογία, το τι μπορεί να συζητηθεί και τι όχι, καθώς και το ποιοί μετέχουν τελικά αυτής της συζήτησης.
Τολμάμε λοιπόν να πούμε ότι το φεστιβάλ μας είναι μια παρέμβαση σ’ αυτή τη δημόσια συζήτηση και μια παρέμβαση που την αμφισβητεί εκ βάθρων.
Διότι, όταν τα ζητήματα που αφορούν τη νεολαία, η τεράστια ανεργία και η εξοντωτική επισφάλεια, παίρνουν ελάχιστο χρόνο σ’ αυτή τη συζήτηση, εμείς επιμένουμε να τ’ αναδεικνύουμε ως πρώτιστης σημασίας. Όταν η τοπική αυτοδιοίκηση είναι «τα νούμερα που θέλουμε για την αξιολόγηση απ’ την Τρόικα», εμείς επιμένουμε ότι είναι οι άνθρωποι των πόλεων και των γειτονιών και ειδικά οι νέες και οι νέοι, οι ανάγκες τους, η καθημερινότητά τους στην πόλη.
Διότι όταν το μνημονιακό καθεστώς προσπαθεί να επιβληθεί δια ροπάλου, δεν μπορούμε κι εμείς παρά να συζητάμε για τον κρατικό αυταρχισμό και τους τρόπους συλλογικής αντιμετώπισής του, για τις φανερές ή αθέατες πλευρές της κοινωνικής σύγκρουσης, για το φόβο που γίνεται μεγαλύτερο βάρος κι από τη φτώχεια.
Διότι όταν η συζήτηση για την επόμενη μέρα είναι μόνο συζήτηση για το χρέος και για το «που θα βρούμε τα λεφτά», εμείς λέμε ότι αυτή η συζήτηση αφορά πρώτα απ’ όλα την αμφισβήτηση του κόσμου που ζούμε, των παραγωγικών, πολιτικών και πολιτιστικών προτύπων που κυριαρχούν, είναι μια συζήτηση για την άμεση ανάγκη ενός νέου κόσμου, ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης κι αξιοπρέπειας.
Διότι, τέλος, η ανατροπή στην Ελλάδα δεν είναι μια φαντασίωση σωτηρίας του «περιούσιου λαού», αλλά μια διεθνιστική υπόθεση: επικοινωνεί με τους αγώνες των ευρωπαϊκών λαών, τους ενισχύει και ενισχύεται απ’ αυτούς.
Απ’ την πλευρά μας λοιπόν προσφέρουμε το φεστιβάλ μας ως όχημα για να τεθούν αυτά τα ζητήματα στο επίκεντρο μιας δημόσιας συζήτησης. Μιας κατ’ ουσίαν δημόσιας συζήτησης: ανοιχτής στον κόσμο, στους νέους ανθρώπους, χωρίς την παρέμβαση «σοφών», ούτε με τη βεβαιότητα κάποιας «μοναδικής αλήθειας», μιας συζήτησης όπου το ερώτημα έχει ίση αξία με την απάντηση.
Και δεν είναι βέβαια, μόνο οι κεντρικές εκδηλώσεις που δίνουν το στίγμα. Η πληθώρα θεματικών εργαστηρίων, από τα εργασιακά και το περιβάλλον, μέχρι το μεταναστευτικό, τα ζητήματα φύλου και τον αθλητισμό, αφενός συμπυκνώνει τη δουλειά της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στους κοινωνικούς χώρους, αφετέρου δίνει ένα σαφές μήνυμα: τίποτα δεν αλλάζει εάν δεν αλλάξουν τα πάντα.
Ερχόμαστε λοιπόν στην ουσία του ζητήματος: το φεσιβάλ μας, σε τελική ανάλυση, είναι ένα κάλεσμα, ένα κάλεσμα στις νέες και τους νέους ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πάντα, ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς και μπορούμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα καθορίσουν «αυτό που επέρχεται».
Γνωρίζουμε, βέβαια, τις περιορισμένες δυνατότητες που έχει ένα τετραήμερο γεγονός, ακόμα κι αν αυτό σφύζει από πολιτικοποίηση, πολιτισμό, συλλογικότητα κι αλληλεγγύη. Γνωρίζουμε όμως και τη δύναμή του. Σας καλούμε όλες και όλους να το δείτε κι εσείς.
Σημείωση: Ο τίτλος είναι δάνειο από το βιβλίο του Κώστα Αξελού Αυτό που επέρχεται, το τελευταίο βιβλίο πριν το θάνατό του.
