to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

8:11 | 27.02.2014

Πολιτική

Γεια σου, αφέντη τσουτσουλομύτη (και σιγανό ποτάμι)!

Φωτογραφία: Άγγελος Καλοδούκας


Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Το παληκάρι έχει καημό! Όχι ο Μίκης, βέβαια, την υγεία του να 'χει, αλλά ο συνεπώνυμός του, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος είδε ξαφνικά όραμα στο δρόμο για τους Εμμαούς ή μάλλον άκουσε φωνές στη Λέρο, στην Αριστοτέλους, στα Χανιά, στο Βόλο, στα Γιάννενα και αλλού. Και αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Λες και τόσα χρόνια, έτρωγε τα νιάτα του στη γαλακτοκομία. Η δημοσιογραφία του Σταύρου (και όχι μόνον αυτού) δεν ήταν η στρατονομική δημοσιογραφία της Όλγας, του Γιάννη, του κυρ Μπάμπη και των συναφών, δεν ήταν όμως λιγότερο στρατευμένη. Εντάξει, δεν έπιανε την ειδησεογραφία της ημέρας, ούτε λιβάνιζε το Χρηματιστήριο, ασχολιόταν με τις πιο «ανθρώπινες» πλευρές της επικαιρότητας, δηλαδή συχνά έδινε με τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του ανθρώπινο πρόσωπο σε απάνθρωπες καταστάσεις. Μήπως δεν είδαμε την προληπτικά λογοκριμένη εκπομπή για την τραγωδία στο Φαρμακονήσι; Λάδι τους έβγαλε τους λιμενικούς, ούτε γάτα ούτε ζημιά και οι μετανάστες πνίγηκαν από μόνοι τους «γιατί είναι από βουνά και δεν ξέρουν κολύμπι» που θα 'λεγαν κι ο Βουλγαράκης ή ο Πολύδωρας.

Α, ο Σταύρος συμπόναγε και το περιθώριο. Τι διεμφυλικές, τι ρομά, τι τοξικοεξαρτημένους, τι αναρχικούς, τι φυλακισμένους, σε όλους έδωσε βήμα. Τραβώντας, ταυτόχρονα, το σκαμνάκι κάτω από τα πόδια τους, καθώς ουδείς ουδέποτε μπόρεσε να περάσει το σκόπελο του τελικού μοντάζ και να εμφανιστεί λέγων κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Πάντα κάτι έμενε στη μέση και στην καλύτερη περίπτωση, οι συνεντευξιαζόμενοι έμεναν ευχαριστημένοι με τα 15 γουορχολικά λεπτά της διασημότητάς τους. Όχι πως ο κυρ-Σταύρος δίστασε να ανακατευτεί με τα ζόρικα. Μήπως δεν θυμόμαστε το άρθρο για τον Ιταλό που αγάπησε η Δάφνη Σημίτη, αναφερόμενο φυσικά στο ιταλικό διαβατήριο, με το οποίο ο (την εποχή του άρθρου) πρωθυπουργός είχε επί χούντας περάσει τα σύνορα για τις ανάγκες του ΠΑΚ; Θυμόμαστε, μάλιστα, και το επώνυμο του διαβατηρίου: Βεντούρα. Ελπίζω, μόνο, το μικρό όνομα να μην ήταν ούτε Λίνο, ούτε Τζέσσε, γιατί το μελό του Σταύρου θα προβιβαζόταν αυθωρεί σε κωμωδία και σικέ κατς.

Και γιατί αποφάσισε ξαφνικά ο κυρ-Σταύρος να αναμειχθεί με την πολιτική; Δεν ξέρω, ίσως ένιωσε πως αλλάξαν οι καιροί και δεν έχει πού να κοιτάξει. Και, για να κλείσουμε με έναν άλλο έλληνα συνθέτη, ίσως μπορεί να μας εξηγήσει ο Νιόνιος στο «Κανονάκι» του:

Μια φορά κι έναν καιρό

ήταν ένας κότσυφας

που τον λέγαν Σταύρο.

Απέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα

και τόσο περήφανος αισθάνθηκε

που βγήκε και κάθονταν στο κλαδί

καμαρωτός καμαρωτός.

Από μακριά

έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους...

Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια,

τσαλαπετεινοί και παγόνια

από μακριά τον χαιρετάνε

κι από κοντά του λένε:

"Γεια σου Σταύρο!"

"Δε με λένε Σταύρο,

μον’ με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο

και αφέντη Τσουτσουλομύτη!"

Αλλάζει όμως ο καιρός,

να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί

πάει η φωλιά πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα,

βγήκε και κάθονταν στο κλαρί μονάχος.

Από μακριά

έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους...

Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια,

τσαλαπετεινοί και παγόνια

από μακριά τον χαιρετάνε

κι από κοντά του λένε:

"Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο

και αφέντη Τσουτσουλομύτη!"

"Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο

και αφέντη Τσουτσουλομύτη.

Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο"... 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)