Ο κ. Σαμαράς έχει περάσει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που πριν από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ασκούσε κριτική στα Μνημόνια και την επόμενη μέρα από τις εκλογές εφάρμοσε την πιο σκληρή μνημονιακή λιτότητα οδηγώντας ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας στην απόγνωση και το περιθώριο. Τον ενοχλεί που η σημερινή κυβέρνηση δεν ακολουθεί το δικό του παράδειγμα. Το φέρει βαρέως που το αίσθημα αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού έχει ανορθωθεί με τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Αδυνατεί να χωνέψει ότι τελικά γίνεται φανερό σε όλους ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος από την πολιτική που εφάρμοσε.

Σήμερα, ο κ. Σαμαράς, καλεί την κυβέρνηση να υποταχθεί πλήρως στη μνημονιακή λογική. Θα έπρεπε, όμως, να απαντήσει και στο ερώτημα που πλέον του θέτει όλη η κοινωνία. Πώς ήταν δυνατό να διαπραγματευτεί με έναν υπουργό Οικονομικών που έβγαζε τα χρήματα του στο εξωτερικό, σε 56 δόσεις για να μην το ελέγξει η Τράπεζα της Ελλάδος, και χωρίς να τα δηλώνει στο «πόθεν έσχες» του; Δεν χρειάζεται ο επιθεωρητής Κλουζώ για να βρεθεί απάντηση. Στοιχειώδης αξιοπρέπεια χρειάζεται.